 |
| Αγοράστε το εδώ: https://www.booktalks.gr/logotexnia/logotexnia-allon-glosson/slaviki-logotexnia/o-antras-mou.html |
Με ένα εξαιρετικό βιβλίο ξεκίνησε η χρονιά μου, τα διηγήματα της Βορειομακεδόνισσας Rumena Bužarovska της συλλογής «Ο άντρας μου». Διηγήματα που μιλούν για τις μακροχρόνιες σχέσεις, για τον γάμο, τη μητρότητα, την πατρότητα. Όμως κυρίως μιλούν για τη θέση της σύγχρονης γυναίκας μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Της νέας γυναίκας που μπορεί να είναι επιστήμονας, επαγγελματίας ή να αρκείται να είναι σύζυγος κάποιου, της γυναίκας που της κάνουν gaslighting και προσπαθούν να τη βγάλουν τρελή, που της αρνούνται τη δυνατότητα να είναι δημιουργός γιατί είναι μητέρα, που τη μαθαίνουν πάντα να ικανοποιεί, πάντα να αρκείται, πάντα να σωπαίνει.
Είναι τολμηρά αυτά τα διηγήματα, από όλες τις απόψεις. Και από άποψη γλώσσας, αλλά κυρίως από άποψη θεματολογίας. Η μητρότητα δεν αντιμετωπίζεται εδώ ως το άγιο δισκοπότηρο, άλλες από τις ηρωίδες είναι καλές μάνες, άλλες κακές, πολλές φορές κι ανεξάρτητα από το αν είναι καλές ή κακές γενικά ως άνθρωποι. Ούτε κι ο γάμος είναι ιερός. Η Rumena Bužarovska μιλά με τόλμη για εξωσυσυγικές σχέσεις, για την απιστία, για τη ματαιότητα των μακροχρόνιων σχέσεων. Αλλά και για την πραγματική αγάπη. Η πραγματική αγάπη είναι τυλιγμένη σε ιδρώτα, αίμα, οργασμούς, φαγητό, καθημερινότητα.
Σοκάρει η βαναυσότητα αυτών των διηγημάτων; Φαντάζομαι πως σοκάρει όσο σοκάρει η πραγματική ζωή, που δεν μπορεί να τοποθετηθεί είτε στο φως είτε στο σκοτάδι, εμπεριέχει και τα δυο. Είναι διηγήματα που περιγράφουν καλά μια κοινωνία, που θα μπορούσε με άνεση να είναι και η δική μας. Μέσα από τα πρόσωπα και τις ιστορίες, ιστορίες αστών, αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, αν και τον άντρα της ηρωίδας τον λένε Ζόραν ή Γκέντσο. Είναι μια σύγχρονη ηθογραφία, χωρίς χωριά, λόγγους και φαράγγια, μια ηθογραφία πόλεως που λείπει, λείπει από την εγχώρια δική μας διηγηματογραφία. Μια ηθογραφία που δεν διστάζει να μιλήσει για ρατσισμό, για σεξισμό, για κάθε μορφή καταπίεσης του Άλλου.
Η Bužarovska έχει μια ξεκάθαρη γυναικεία γραφή, χωρίς φιοριτούρες, μεγαλόπνοα ιδανικά, χωρίς τις αγκυλώσεις των αντρών ομολόγων της. Ανήκει σε μια νέα γενιά γυναικών λογοτεχνών που δεν μιμούνται πια την αντρική γραφή για να υπάρξουν, ούτε χαιδεύουν τα αυτιά. Την ενδιαφέρει ξεκάθαρα η διαδικασία της δημιουργίας — φαίνεται και μέσα στα κείμενα— αλλά με έναν τρόπο διαφορετικό από τον αντρικό∙ και για αυτό επιτέλους αυθεντικό. Οι γυναίκες δημιουργοί έχουμε φωνή, είναι η δική μας, αδιαφορούμε αν θα μας βάλετε στον κανόνα σας. Hear us roar!
Κατερίνα Μαλακατέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου