Το πώς και το τί

Η ανάγνωση είναι από τα σημαντικότερα κομμάτια της μέρας μου. Αν ξεκινήσω με ένα βιβλίο λίγο πριν εγκαταλείψω οριστικά το κρεβάτι το πρωί και τελειώσω με μερικές σελίδες ακόμα πριν τον ύπνο, τότε για μένα ήταν Κυριακή. Παρ’ όλα αυτά καταλαβαίνω πως δεν είναι για όλους έτσι, πώς θα μπορούσε άλλωστε; Αυτό που δεν κατανοώ πλήρως είναι αυτούς που γράφουν χωρίς να διαβάζουν.

Λίγα χρόνια πριν θα ήμουν κάθετη πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Μα η εμπειρία σε διάφορες συγγραφικές ομάδες και στο ιντερνετ μου έδειξαν το αντίθετο. Γνώρισα ανθρώπους με ταλέντο στη γραφή και διάθεση να γράψουν που δεν έδιναν δεκάρα για τα βιβλία, που είχαν διαβάσει την κοκκινοσκουφίτσα κι αυτή όταν ήτανε μικροί. Κι όμως τα κείμενά τους είχαν αρκετές φορές ενδιαφέρον, κάποια μάλιστα ήταν εξαιρετικά. Είμαι γνωστό πνεύμα αντιλογίας και ακόμα κι αυτό που ήταν μπρος στα μάτια μου, το αρνιόμουν για πολύ καιρό. Έλεγα πεισματικά όχι, γραφή χωρίς ανάγνωση δε γίνεται. Όμως το πήρα απόφαση πια και δεν μπορώ να το κρύβω άλλο.

Ε, λοιπόν, αυτοί που δε διαβάζουν, μπορούν να γράφουν. Και κάποτε αυτοί που διαβάζουν, γράφουν φρικτά. Αν πίστευα στο Θεό, θα το ονόμαζα θείο δώρο. Τώρα θα το πω απλά προίκισμα. Είναι άδικο, σκληρό, σχεδόν μεταφυσικό, αλλά το ταλέντο υπάρχει, για να πληγώνει εμάς τους υπολοίπους.

Συνεχίζω φυσικά, να πιστεύω, πως αυτό το πρωτογενές στοιχείο αν καλλιεργηθεί με την ανάγνωση θα γίνει ακόμα σημαντικότερο. Πως τα βιβλία που διαβάζουμε είναι η μαγιά μας για τα μελλοντικά γραψίματα κι ο τρόπος να αποκτήσουμε εύκολα μια εμπειρία που διαφορετικά θα χρειαζόταν χρόνια γραφής για να την κατακτήσει κανείς. Για να κατανοήσεις τί πρέπει να πει, ποιός, πότε και από ποια οπτική γωνία έχει σημασία να έχεις διαβάσει δυο βιβλία παραπάνω. Αλλά αυτό δε φτάνει. Πέρα από το να ξέρεις το πώς, πρέπει και να έχεις κάτι να πεις. Κι αυτό, όλα τα βιβλία του κόσμου, δεν μπορούν να στο χαρίσουν.