Σελίδες

15/8/09

"Ένας τάφος για τον Μπόρις Νταβίντοβιτς", Danilo Kiš


Το βιβλίο του Ντανίλο Κις, «Ένας τάφος για τον Μπόρις Νταβίντοβιτς», το διάβασα υποψιασμένη. Είχα στο μυαλό μου ένα σωρό κριτικές, από ανθρώπους που εκτιμώ και μη, όλες θετικές. Ίσως για αυτό η πρώτη μου εντύπωση να ήταν χλιαρή.

Το βιβλίο αποτελείται από 7 διαφορετικές ιστορίες, για να καταλήξει στο διήγημα για το θάνατο του Μπόρις Νταβίντοβιτς Νόβσκι. Τα κεφάλαια αυτά ακολουθούν όλα το ίδιο μοτίβο- δράση, βασανισμός και εκτέλεση. Και το κοινό δεν είναι ούτε τα πιστεύω, ούτε ο βασανιστής, ούτε και το ποιόν του εκτελεσθέντος (αν και οι περισσότερες από αυτές αναφέρονται στην εποχή του Στάλιν). Είναι η υποκρισία. Και η δύναμη. Και η δυνατότητα να κατηγορήσεις και να σκοτώσεις. Στην τελική η ιστορία του Μπορίς Νταβίντοβιτς Νόβσκι στα 1930 και η ιστορία του Μπαρούχ Νταβίντ Νόιμαν στα 1330 είναι η ίδια ιστορία. Με άλλον ισχυρό, άλλες πλαστές κατηγορίες, άλλη πραγματική δράση, αλλά τον ίδιο κύκλο και την ίδια κατάληξη. Ο ίδιος ο συγγραφέας στο σημείωμά του αναφέρει τη ρήση του Μπόρχες. «Ο κόσμος καταστρέφεται περιοδικά από τη φλόγα που του έδωσε ζωή κι έπειτα ξαναγεννιέται για να ζήσει την ίδια ιστορία».

Και μιας και το αναφέραμε, ας έρθουμε στον Μπόρχες. Ο χαρακτηρισμός του Κις ως «ο Ευρωπαίος Μπόρχες» δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως ένα ακόμα τερτίπι των κριτικών. Καταλαβαίνω πως στη λιτή φόρμα των διηγημάτων αυτών υπάρχει ένας σπόρος, μα δεν υπάρχει η τρέλα και το μεγαλείο. Εδώ μιλάμε για ένα Σέρβο συγγραφέα, που κουβαλά τις μνήμες του παρελθόντος του, που εξαιρετικά αφηγείται αυτό που ανθρώπινα τον καίει, αλλά δεν είναι Μπόρχες.

Αν διάβαζα το βιβλίο δίχως τις κριτικές στην πλάτη μου και τους διθυράμβους πιθανότατα να έμπαινα πιο γρήγορα στο πνεύμα. Και να εντυπωσιαζόμουν περισσότερο.

"Ένας τάφος για τον Μπόρις Νταβίντοβιτς", Danilo Kiš, μετ. Μαρία Κεσίνη, εκδ. Κέδρος, 2009, σελ. 168

2 σχόλια:

  1. Είμαι κι εγώ απ' αυτούς που το χαρακτήρισαν σπουδαίο βιβλίο, όπως μπορείς να δεις από την τριπλή ανάρτηση που αφιέρωσα σ' αυτό! Ωστόσο πρέπει να λάβεις υπ' όψη σου ότι η μετάφραση το έχει κατακρεουργήσει (αναγκάστηκα να το διαβάσω κι από τα αγγλικά). Πάντως ούτε εγώ θα τον συνέκρινα με τον Μπόρχες, όχι τόσο από θέμα σπουδαιότητας (αυτό δε με απασχολεί) όσο από θέμα στυλ, που είναι τελείως διαφορετικό. Δυστυχώς κάποιοι νομίζουν ότι αν μπλέξεις ιστορικά με φανταστικά γεγονότα αποκτάς αυτομάτως το στυλ του Μπόρχες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμβαίνει συχνά να κατακρεουργούνται τα βιβλία στη μετάφραση, δυστυχώς. Εγώ το διάβασα μόνο σε αυτή και δεν ενθουσιάστηκα τόσο. Ίσως θα έπρεπε να δοκιμάσω και στα Αγγλικά.

    Συμφωνούμε, αυτό μας έλειπε, να γίνεσαι Μπόρχες έτσι απλά... Καλά θα ήταν. Εξάλλου, γιατί να μπούμε στη διαδικασία τέτοιων χαρακτηρισμών, ο καθένας έχει τη δική του γωνιά στην λογοτεχνία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή