Σελίδες

9/7/13

"Οι αρραβώνες του κυρίου Ιρ", Georges Simenon




Αριστουργηματικό είναι το βιβλίο του Ζορζ Σιμενόν «Οι αρραβώνες του κυρίου Ιρ». Ο κεντρικός ήρωας είναι ένας άκρως λογοτεχνικός χαρακτήρας και η πλοκή στήνεται γύρω του μαεστρία, νιώθεις παγιδευμένος κι εσύ μαζί του, μαγεμένος από τον τρόπο που εθελοτυφλεί, εκνευρισμένος που αυτός στο τέλος θα χάσει. Κι ας μη μαθαίνεις ποτέ, έστω και μια γραμμούλα από τις σκέψεις του. 

Ο κύριος Ιρ, ένας κοντός άντρας, πλαδαρός, που δίνει την εντύπωση του στρογγυλού κι ας είναι σε κανονικό βάρος, μένει σε μια πολυκατοικία με πολλούς ενοίκους, δεν έχει όμως επαφή με κανέναν τους και πολύ περισσότερο με τη θυρωρό. Δε φαίνεται να έχει φίλους και η ζωή του είναι ρυθμισμένη τέλεια, γυρνά κάθε μέρα την ίδια ώρα από τη δουλειά, κάνει τις ίδιες κινήσεις, περιμένει με την ίδια ευλάβεια την κοπέλα του απέναντι διαμερίσματος να γυρίσει από το γαλακτοπωλείο στο οποίο δουλεύει και να βγάλει αισθησιακά τα ρούχα της, σα να ξέρει πως τη βλέπει.

Τα προβλήματα θα ξεκινήσουν όταν η θυρωρός – ένας υποδειγματικός δευτερεύων χαρακτήρας-καρικατούρα- θα τον υποπτευτεί πως είναι υπεύθυνος για τον άγριο φόνο μιας κοπέλας που το πτώμα της βρέθηκε εκεί κοντά. Η θυρωρός θα εμπιστευτεί τους φόβους της στην αστυνομία και δυο αστυνομικοί θα αρχίσουν καθόλου διακριτικά να παρακολουθούν κάθε του κίνηση. Η ζωή του θα αλλάξει, ο χαρακτήρας του ύπουλα θα στρεβλωθεί- δεν είναι και το αγγελούδι που φαινόταν πριν- και αυτό το κυνηγητό θα καταλήξει σε ένα απόλυτα προβλεπόμενο και αναπάντεχο (!) φινάλε.

Μιλάμε για μια άσκηση ύφους στημένη από τον Σιμενόν με απαράμιλλη μαστοριά, που σε αφήνει άναυδο με τη δυνατότητα που έχει να παρεισφρέει στη δική σου ζωή και να σε κάνει να νιώθεις ότι και ο κύριος Ιρ όσο το διαβάζεις. Η ιστορία τρύπωσε κάτω από το πετσί μου, είναι διαφορετική από όποιον άλλο Σιμενόν έχω διαβάσει, αν και αποτελείται από τα ίδια βασικά συστατικά και με κάνει να αναρωτιέμαι, εγώ αυτό το βιβλίο γιατί δεν το είχα διαβάσει νωρίτερα. 

"Οι αρραβώνες του κυρίου Ιρ", Ζορζ Σιμενόν, μετ. Αργυρώ Μακάλωφ, εκδ. Άγρα, 2008, σελ. 189


2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος9/7/13, 10:10 π.μ.

    Μην αναρωτιέστε καθόλου. Για κάθε βιβλίο έρχεται η ώρα του. Εγώ το διάβασα πολύ πιο αργά από σας, μόνο και μόνο από περιέργεια, που επέμενε τόσο ο Ναυτίλος.
    Δύσκολα θα επέλεγα εξαρχής ένα αστυνομικό από χέρι.
    Αυτό όμως είναι ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό. Λογοτεχνία, από κάθε άποψη.

    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ίσως να φταίει η προκατάληψη με τα αστυνομικά. Αλλά συμφωνώ, κάθε βιβλίο έχει την ώρα του.

      Διαγραφή