Σελίδες

27/12/13

"Ο Αόρατος", Paul Auster




Η είδηση πως ο Πολ Όστερ βρήκε έναν εκδοτικό οίκο της προκοπής και θα έχει έναν αξιόλογο μεταφραστή, τον Σπύρο Γιανναρά, χαροποίησε νομίζω όλους τους Έλληνες βιβλιόφιλους που αναγκάζονταν όπως κι εγώ να διαβάζουν Όστερ στο πρωτότυπο. Η καινούργια έκδοση είναι προσεγμένη μεταφραστικά και σε επιμέλεια, αν και δεν ευτύχησε πολύ στο χαρτί της που μοιάζει όλο και περισσότερο με φτηνό αγγλικό paperback. (Είμαι ευγενική…)

Στην ουσία του, λοιπόν, ο «Αόρατος» είναι μια από τις σχετικά πρόσφατες δουλειές του Όστερ, εκδόθηκε πρώτη φορά το 2009, και ενώ είναι ένα βιβλίο ευκολοδιάβαστο και διαφορετικό- είναι Όστερ διάολε- κλείνοντας την τελευταία σελίδα του αφήνει μια αίσθηση κενού, στην οποία δεν μας συνηθίζει ο Αμερικανός.

Το βιβλίο χωρίζεται σε 4 μέρη, και σε αυτά δεν αλλάζει μόνον ο αφηγητής αλλά και το πρόσωπο της αφήγησης, ξεκινάμε σε πρώτο ενικό, για να περάσουμε στο δεύτερο, μετά στο τρίτο και να ξαναγυρίσουμε στο πρώτο αλλά με άλλο αφηγητή. Έτσι στο πρώτο μέρος, ο νεαρός Άνταμ Γουόκερ μας αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο την περιπέτειά του την άνοιξη του 1967, όπου ως νεαρός φοιτητής και επίδοξος ποιητής γνωρίζει στην Νέα Υόρκη τον καθηγητή Ρούντολφ Μπορν σε ένα πάρτυ. Η γνωριμία οδηγεί σε μια πρόταση να εκδώσει μόνος του ένα λογοτεχνικό περιοδικό που θα χρηματοδοτήσει ο καθηγητής, αλλά και στην σχέση του με την κοπέλα του Μπορν, την Μαργκό. Ένα βράδυ όμως καθώς προχωρά με τον Μπορν θα πέσουν θύματα ληστείας και θα γίνει μάρτυρας ενός απίστευτου περιστατικού βίας που θα του αλλάξει τη ζωή.

Στα υπόλοιπα τρία μέρη αλλάζουν συνεχώς οι αφηγητές και ο τρόπος αφήγησης,  συμβαίνουν πράγματα εξωφρενικά και ταυτόχρονα εντελώς φυσιολογικά και λογικά, δεν μπορείς ποτέ να εμπιστευτείς αυτόν που μιλά ή που γράφει πως λέει την αλήθεια. Η αλήθεια αλλάζει συνεχώς νόημα, χάνεται στην προσπάθεια των ηρώων να βρουν τον εαυτό τους, την σεξουαλικότητά τους, να ζήσουν σύμφωνα με τα πιστεύω τους, όσο η ζωή μέσα από την τυχαιότητά της τους εκδικείται με φόρα. Φτάνουμε στο τέλος σε μια ανατροπή που εμένα μου φάνηκε αναμενόμενη, που κι αυτή βεβαίως δεν έχουμε κανέναν λόγο να την πιστέψουμε.

Φυσικά δεν πρόκειται για ένα αδιάφορο βιβλίο, ούτε για ένα κακό βιβλίο. Είναι ένα πολύ καλό μυθιστόρημα, όποιος όμως έχει διαβάσει την Τριλογία της Νέας Υόρκης περιμένει από τον Όστερ το τέλειο. Να φύγει από τη μανιέρα του, να αντικρίσει ξανά στα μάτια την ανθρώπινη φύση χωρίς φτιασίδια. Και σε αυτήν την προσπάθεια, αποτυγχάνει.

"Αόρατος", Πολ Όστερ, μετ. Σπύρος Γιανναράς, εκδ. Μεταίχμιο, 2013, σελ.308

Υ.Γ. 42 Και η ακριβώς αντίθετη άποψη από τον αγαπημένο μου no14me είναι εδώ.


4 σχόλια:

  1. Ανώνυμος28/12/13, 1:01 μ.μ.

    χάλια το χαρτί ε? το πρόσεξα και εγώ σε δύο βιβλία του ρέιμοντ κάρβερ και δύο του τζούλιαν μπαρνς που πήρα από το μεταίχμιο. βέβαια αυτά τα πήρα 3 ευρώ το καθένα οπότε δεν με ένοιαξε και πολύ. αλλά να δώσω 15 ευρώ και να πάρω εφημεριδόχαρτο δεν μου κάθεται καλά...

    θ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό είναι το θέμα, τα 15,50 σταθερά, το χαρτί, ρυζόχαρτο...

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος16/2/14, 10:52 μ.μ.

    Το διάβασα και ήταν ο πρώτος μου Όστερ.
    Χμμμ,δεν ενθουσιάστηκα.Μου φάνηκε "γκρίζος" όπως κι άλλοι βορειοαμερικανοί συγγραφείς εξάλλου.
    Θα προσπαθήσω ξανά ;)
    Μίν@

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι λίγο. Αλλά έχει και μια τρέλα αδυσώπητη. Διάβασε την Τριλογία της Νέας Υόρκης κι η μαυρίλα δεν θα σε νοιάζει πια.

      Διαγραφή