Σελίδες

2/10/14

"Brainstorm" του Μαραμπού

          
         
         Αν κάποιος σου έλεγε: “Δείχνεις λίγο μελαγχολικός/ή σήμερα”, μέχρι που θα το έπαιρνες και για κομπλιμέντο! Αντί αυτού, αν σου έλεγε, “Δείχνεις κάπως καταθλιπτικός/ή σήμερα”, θα του έριχνες ένα βλοσυρό βλέμμα και μπορεί και να τον έβριζες ακόμη, αν η κατατονία δεν είχε καταλάβει υπό την εξουσία της τις εναλλαγές των διαθέσεών σου! Μελαγχολία και κατάθλιψη είναι το ίδιο πρόσωπο που ακούει σε δυο ονόματα, το Ευγενία έγινε Τζένη και το Τερψιχόρη έγινε Έρση, εσύ θα διαλέξεις ποιο σου ταιριάζει καλύτερα. 
Λέγε με Τερψιχόρη. Η μελαγχολία, σε σχέση κυρίως με τους ανθρώπους της τέχνης, και πιο συγκεκριμένα με τους συγγραφείς, πάντοτε με απασχολούσε σε υπερβολικό βαθμό και έψαχνα βιβλία πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Η αρχή έγινε με το μικρό βιβλιαράκι του Αριστοτέλη “Μελαγχολία και ιδιοφυΐα” που προσπαθούσε να απαντήσει στο ερώτημα, γιατί όλοι οι εξαιρετικοί άνθρωποι είναι μελαγχολικοί; Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνταν και το ογκώδες βιβλίο του Ρόμπερτ Μπέρτον “Η ανατομία της μελαγχολίας”. Η κρατούσα άποψη τότε, ήταν εκείνη με τους τέσσερις χυμούς του ανθρώπινου σώματος, όπου κάπου το χάσαμε με τις δοσολογίες και το κοκτέιλ βγήκε μπόμπα (που πολλές φορές έσκασε και μας πήρε ο διάολος)! Τις αυτοκτονίες γνωστών συγγραφέων συγκεντρώνει στο βιβλίο του “Αυτοκτονία” ο Λεωνίδας Χρηστάκης και συμβάλει και κείνος με τον τρόπο του στην δημιουργία μιας απάντησης στο τι τέλος πάντων είναι η μελαγχολία και πόσο κακό μας κάνει; 
Για καιρό πίστευα ότι οι συγγραφείς είναι περισσότερο επιρρεπείς στην μελαγχολία γιατί διαθέτουν μια οξυμένη ευαισθησία και έναν βαθμό δυσαρέσκειας για τον κόσμο που τους περιβάλλει, την οποία και μεταπλάθουν διαρκώς μέσα στα γραπτά τους. Η κατάθλιψη (θα το κάνω Έρση, αφού βλέπω ότι έτσι το έχεις συνηθίσει τώρα πια!) δεν κάνει διακρίσεις, χτυπάει στα τυφλά, αν και “έχει καταδειχθεί, με σχετικά πειστικό τρόπο, πως οι καλλιτεχνικές ιδιοσυγκρασίες (προπάντων οι ποιητές) είναι ιδιαίτερα ευάλωτες στη διαταραχή”. Το σίγουρο είναι ότι κανείς δε ξέρει τον λόγο που εμφανίζεται η κατάθλιψη στους ανθρώπους, μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν επ' αυτού. 
Ο Γουίλλιαμ Στάιρον, ελάχιστα μεταφρασμένος στην Ελλάδα, γνωστός για το βιβλίο του “Η εκλογή της Σόφι”, γράφει την δική του προσωπική εμπειρία με την κατάθλιψη, το χρονικό μιας τρέλας, όπως εύστοχα δηλώνεται στον υπότιτλο του βιβλίου. 

            Η κατάθλιψη είναι μια  συναισθηματική διαταραχή τόσο μυστηριωδώς οδυνηρή και ασαφής όσον αφορά το πώς την συλλαμβάνει ο νους – η νόηση που δρα ως μεσάζων – ώστε ξεπερνά κάθε περιγραφή (...) αν η περιγραφή του πόνου ήταν εύκολη, οι περισσότεροι από τους πάμπολλους πάσχοντες από τούτη την πανάρχαια αρρώστια θα κατόρθωναν να περιγράψουν με σαφήνεια στους φίλους και τους συγγενείς (ακόμα και στον γιατρό τους) ορισμένες από τις πραγματικές διαστάσεις του μαρτυρίου τους, και να αποσπάσουν ενδεχομένως την, εν γένει ανύπαρκτη, κατανόηση των άλλων˙ αυτή η αδυναμία κατανόησης συνήθως δεν οφείλεται σε έλλειψη οίκτου, αλλά στη βασική ανικανότητα των υγιών ατόμων να συλλάβουν μια μορφή βασανιστηρίου τόσο ξένη προς την καθημερινή τους εμπειρία. 

    Η κατάθλιψη έχει κάποια κοινά συμπτώματα και συγκεκριμένες θεραπείες, όμως ο κάθε ασθενής την βιώνει με μοναδικό τρόπο και το ίδιο μοναδική θα πρέπει να είναι και η λύση που θα τον βοηθήσει να την νικήσει. Στα τελευταία στάδιά της, η ιδέα της αυτοκτονίας (δεν προτείνεται ως λύση!!) γίνεται έμμονη και επιτακτική. Οι περισσότεροι γνωρίζουν κάποιον που έχει αυτοκτονήσει, έχει αποπειραθεί να το κάνει ή απλώς το έχει σκεφτεί. Η κατάθλιψη λόγω του εσωστρεφούς χαρακτήρα της, σπάνια γίνεται βίαιη απέναντι στους άλλους, το πρώτο και τελευταίο θύμα της, είναι εκείνος που την κουβαλά. 

            Η εν λόγω γενική άγνοια ως προ το τι είναι πραγματικά η κατάθλιψη φάνηκε πρόσφατα στην περίπτωση του Πρίμο Λέβι, του αξιόλογου Ιταλού συγγραφέα και επιζώντα του Άουσβιτς, ο οποίος το 1987, στα εξήντα επτά του χρόνια, ρίχτηκε από μια σκάλα στο Τορίνο (...) αντέδρασαν, θαρρείς και αυτός ο άνθρωπος, τον οποίο θαύμαζαν βαθύτατα και ο οποίος είχε υποστεί τόσα μαρτύρια στα χέρια των Ναζιστών – ένας άνθρωπος υποδειγματικού θάρρους και αντοχής – με την αυτοκτονία του παρουσίασε μια αδυναμία, μια κατάρρευση της προσωπικότητάς του, την οποία αρνούνταν να δεχτούν. Μπροστά σε ένα τρομερό απόλυτο – την αυτοκαταστροφή – αντέδρασαν επιδεικνύοντας αμηχανία και μια υποψία ντροπής. 

Ο Στάιρον γράφει ένα εκπληκτικό βιβλίο που σε καθηλώνει και περιγράφει με τόσο δεξιοτεχνικό τρόπο τα στάδια της δικής του κατάθλιψης, που για μερικές στιγμές, αισθάνεσαι πως παίζει με το δικό σου μυαλό. Απορρίπτει τον όρο “κατάθλιψη (depression)” που τον βρίσκει κακόγουστο (αν δεν ακουγόμουν πολύ κυνικός, θα έλεγα ότι τον βρίσκει μέχρι και καταθλιπτικό!), και θεωρεί ότι ο όρος “μελαγχολία” αποδίδει καλύτερα το ψυχικό άλγος που νιώθουν οι πάσχοντες. Εντούτοις, διατηρεί τις αντιρρήσεις του και προτείνει απηυδισμένος έναν δικό του όρο.

Ως άνθρωπος που βασανίστηκε σε βαθμό υπέρτατο από την ασθένεια, αλλά κατόρθωσε να μιλήσει γι' αυτή, θα έκλινα υπέρ μιας αληθινά εντυπωσιακής ονομασίας. Το “brainstorm”, λόγου χάριν, έχει δυστυχώς χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει, ελαφρώς σκωπτικά, την έμπνευση του νου. Απαιτείται πάντως κάτι ανάλογο. Πληροφορούμενος πως η ψυχική διαταραχή ενός ανθρώπου εξελίχθηκε σε θύελλα – μια ατόφια μανιασμένη θύελλα στον εγκέφαλο, κάτι με το οποίο, όντως, μοιάζει πρωτίστως η κλινικώς διαπιστωμένη κατάθλιψη – ακόμα και ο απλός άνθρωπος, ο μη ειδικός, ενδέχεται να την αντιμετωπίσει με κατανόηση και όχι με τη συνήθη αντίδραση απέναντι στη λέξη “κατάθλιψη”, του τύπου “Και λοιπόν τι έγινε;” ή “Θα σου περάσει” ή “Όλοι έχουμε τις άσχημες μέρες μας”.

Διαβάστε άφοβα το βιβλίο του Στάιρον, δεν υπάρχει περίπτωση να σας ψυχοπλακώσει. Δοσμένες με καυστικότατο χιούμορ είναι οι συνεδρίες με τον ψυχίατρό του, σαν απολαυστικό ιντερλούδιο! Να θυμάστε όμως ότι δεν προτείνει λύση, παρά μόνο για την δική του κατάθλιψη. Για την κατάθλιψη όλων των υπολοίπων, αφού τα στατιστικά δείχνουν ότι σχεδόν όλοι θα περάσουμε μια έστω και ήπιας μορφής κατάθλιψη, πρέπει να αναζητηθεί λύση κάπου αλλού. Η κατάθλιψη μπορεί να νικηθεί, “που πιθανότατα είναι η μοναδική θετική πλευρά της”.





                                                                                                  Μαραμπού

"Θέα στο σκοτάδι", Ουίλιαμ Στάιρον, μετ. Παλμύρα Ισμυρίδου, εκδ.Ποταμός, 2003, σελ.125


Υ.Γ. 42 Οι ζωγραφικοί πίνακες είναι του Γκόγια, της Romy Campe και του Joe MacGown.

28 σχόλια:

  1. Πολύ ενδιαφέρουσα η ανάρτηση του Μαραμπού στο δυνατό οκτωβριάτικο κίτρινο της Κατερίνας!Αντικαταθλιπτικό.Να κρατηθεί παρακαλώ το νέο φόντο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεέτερη θετική κριτική το κίτρινο. Θα μετρηθεί στα υπέρ του. Το ποστ νομίζω είναι από τα πιο ενδιαφέροντα του Μαραμπού.

      Διαγραφή
    2. Διάβασα πρόσφατα το "Αμόκ" του Στέφαν Τσβάιχ και στο επίμετρο γινόταν αναφορά στην εμμονή του Τσβάιχ να αυτοκτονεί τους περισσότερους ήρωες των κειμένων του, εμμονή που στο τέλος μιμήθηκε και ο ίδιος. Εκεί λοιπόν, σε μια υποσημείωση γινόταν μνεία στο κείμενο του Στάιρον. Πραγματικά είναι όμορφο κείμενο, που διαβάζεται με άνεση και ως νουβέλα. Το βιβλίο του Στάιρον είναι γραμμένο το 1989 και κάποια σκοτεινά σημεία γύρω από την κατάθλιψη σίγουρα θα έχουν φωτιστεί περισσότερο, όμως παραμένει ένα θέμα που με ενδιαφέρει έντονα από τη μεριά των ανθρώπων που το βιώνουν και μπορούν να εκφραστούν πάνω σε αυτό. Εννοώ κυρίως ανθρώπους του πνεύματος (συγγραφείς, ζωγράφους) που έχουν την δυναμική να εκφράσουν ένα μεγάλο μέρος αυτών που νιώθουν. Οι λεγόμενοι άνθρωποι της τέχνης, μπορούν να είναι εξίσου καταθλιπτικοί με όλους τους υπόλοιπους αλλά μέσω της τέχνης τους μπορούν να μεταδώσουν σε άλλους, μια εικόνα της ασθένειας, να προσφέρουν μια θέα στο σκοτάδι! Υπάρχουν άνθρωποι στο κοντινό μου περιβάλλον που ίσως διατρέχουν στάδια της κατάθλιψης, αλλά μοιάζουν ανήμποροι, έτσι όπως τελικά τους τα έφερε η ζωή, να εκφράσουν με ένα προσωπικό τρόπο όσα ενδεχομένως νιώθουν. Η τέχνη είναι μεγάλη απελευθέρωση παρά τα μαρτυρικά βασανιστήρια που ενέχει η συνεχής ενασχόληση μαζί της.

      Αμέσως μετά το βιβλίο του Στάιρον, διάβασα εντελώς τυχαία την "Κυρία Νταλαγούεη", απλώς γιατί το είχα αδιάβαστο για καιρό, και στο χαρακτήρα του Σέπτιμου, η Γουλφ σκιαγράφησε εκπληκτικά τα στάδια της δικής της μανιοκατάθλιψης. Πολύ σπαρακτικά τα κομμάτια αυτά! (Μεταξύ μας, η "Κυρία Νταλαγούεη" μού φάνηκε κατώτερη σε σύγκριση με άλλα κείμενα της Γούλφ, αλλά δεν το λέμε παραέξω!)

      Υ.Γ. 42 Το κίτρινο λέει πολύ, άλλαξε και το όνομά σου σε Μαρία για να είσαι τζάμι! :)



      Διαγραφή
  2. Μαραμπού, πολύ ενδιαφέρουσα η παρουσίασή σας ενός πολύ ενδιαφέροντος θέματος.
    Κρίμα που το βιβλίο του Χρηστάκη είναι εξαντλημένο. Υπάρχει όμως κάποιο πολύ καλό που έχω διαβάσει:

    http://www.politeianet.gr/books/9789600511017-chartokollis-petros-estia-idanikoi-autocheires-170638

    ΥΓ. Κατερίνα, ωραίο το κίτρινο. (Βάλτε χρώμα στη ζωή σας.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα βιβλία του Χρηστάκη έγιναν πλέον cult και πρέπει να τα αναζητήσεις στα παλαιοβιβλιοπωλεία. Όποιο όμως και αν πέσει στα χέρια σου, σίγουρα θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ευχαριστώ για την πρόταση, το συμπεριέλαβα στα μελλοντικά. Σου στέλνω και γω την τελευταία συνέντευξη της Μαργαρίτας Καραπάνου που μεταξύ άλλων μιλάει για την μανιοκατάθλιψη που την ταλαιπωρούσε:

      https://www.youtube.com/watch?v=Csqh50Ii7V0 (είναι διαμελισμένη σε κομμάτια, συναρμολόγησέ τα!)

      Διαγραφή
  3. Σας ευχαριστώ που μου θυμίσατε τη Μαργαρίτα Καραπάνου, στης οποίας τα βιβλία έχω εντρυφήσει από το "Η Κασσάνδρα και ο λύκος¨" μέχρι το τελευταίο της βιογραφικό "Η ζωή είναι αγρίως απίθανη". Βεβαίως έχω δει και τη συνέντευξη στο "Η ζωή είναι αλλού". Δεν γινόταν να μη μ' ενδιαφέρει ένας τόσο σπαρακτικά αυτοκτονικός τύπος, τη στιγμή που κάνω συλλογή με όλους τους αυτόκτονες λογοτέχνες, καθώς επίσης και με τους λεγόμενους "καταραμένους".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ουπς, μόλις τώρα διαπίστωσα ότι στο παραπάνω σχόλιό μου, κατήργησα εκ παραδρομής, τον πληθυντικό αριθμό! Επαναπρογραμματίζομαι, λοιπόν!

    "Η ζωή είναι αγρίως απίθανη" είναι υπέροχος τίτλος για βιβλίο, και το ίδιο το βιβλίο φυσικά. Να αφήνετε μερικές πληροφορίες για αυτόκτονες λογοτέχνες (και για καταραμένους), όταν και όποτε το ευνοούν οι συνθήκες, θα τις εκτιμήσω δεόντως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όλα εδώ θα μείνουν, ενικοί και πληθυντικοί, κακίες και μίση.
    Σημασία έχει ν' αγαπάς.(L’ important c’ est d’ aimer)

    Aν αγαπάτε τη μετάφραση του Ιωάννη Συκουτρή στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, θα με θυμηθείτε.
    (Κι αυτός αυτοκτόνησε.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κι ο Βάλτερ Μπένγιαμιν που διαβάζω τώρα.
    Έχω την Καραπάνου,το "Η ζωή είναι αγρίως απίθανη"στα πολύ προσεχώς.Τι με περιμένει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι ημερολογιακές καταγραφές της Καραπάνου, ένα μεγάλο μέρος των οποίων είναι πριν την ηλικία των 15 ετών. Είναι εφηβικές καταγραφές που ενδεχομένως, από μόνες τους, να μην έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον (πολλές είναι έως και βαρετές), αν όμως τις συνδυάσεις με όσα αναφέρει παραπάνω στη συνέντευξή της καθώς και με κείμενα όπως η Κασσάνδρα και ο λύκος, τότε αποκτούν εξέχουσα θέση.

      Διαγραφή
    2. Από χθες όλο πάνω στην Καραπάνου πέφτω. Στα δεκαπέντε μου δεν μου είχε αρέσει καθόλου. Βρε λες να αναθεωρήσω;

      Διαγραφή
    3. Να πω την αμαρτία μου, η Κασσάνδρα και ο λύκος, παρά τις θετικότατες κριτικές που πήρε, εμένα δεν μου πολυάρεσε. Την Καραπάνου δεν την θεωρώ σπουδαία συγγραφέα, παρόλα αυτά αναγνωρίζω ότι το ολιγοσέλιδο έργο της, φωτίζεται αλλιώτικα μέσα από τις καταγραφές των ημερολογίων της και μέσα από συνεντεύξεις όπως η παραπάνω. Αν διαβάσεις τα βιβλία της, κοιτώντας ανάμεσα στις γραμμές ή και θαυμάζοντας την προσεκτική επιλογή των λέξεων, θα λάβεις αναγνωστική απόλαυση. Και αυτό δεν είναι μικρό κατόρθωμα! Προσωπικά, μου θυμίζει λίγο Κάφκα, του οποίου τα ημερολόγια ρίχνουν εντελώς άλλο φως πάνω στα γνωστά του έργα.
      Δώσ' της μια δεύτερη ευκαιρία, αν μη τι άλλο, για την εγκωμιαστική κριτική που δέχθηκε η Κασσάνδρα από τον Τζον Απντάικ ή τουλάχιστον για την πρόσφατη επανέκδοση των βιβλίων της από τον Καστανιώτη. Περνάει η μπογιά της, ακόμα.

      Διαγραφή
    4. Περνάει και πολύ μάλιστα,παραμένει στην βιβλιοφιλική επικαιρότητα.

      Διαγραφή
  7. Κι εγώ που διαβάζω την τετραλογία του Γιούκιο Μισίμα Η θάλασσα της γονιμότητας, ( Αφηνιασμένα άλογα -2), αυτόν τον Ιάπωνα με το ιδιάζον βιογραφικό, που οδηγήθηκε σε δημόσια αυτοκτονία με σεπούκου(χαρακίρι) μαζί με τον εραστή του, τι μπορώ να πω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσείς δεν μπορείτε να πείτε τίποτα, φτάσατε στο ζενίθ!
      Έχω μόνο ένα μέρος της τετραλογίας, το τέταρτο που είχα βρει σε προσφορά, από το λίγο όμως που διάβασα δεν ενθουσιάστηκα. Απαιτείται η ανάγνωση όλων των μερών ή μπορώ να κάνω ζαβολιά; Δεν έχω διαβάσει κανέναν Ιάπωνα ακόμα, αλλά κάτι μου λέει ότι δεν μου ταιριάζει πολύ η γραφή τους. Θα με ενδιέφερε η γνώμη σας.

      Διαγραφή
    2. Μαραμπού, δεν είναι όλοι οι Ιάπωνες ίδιοι αν και θα κλωθογυρίζουν ομοιότητες στο κεφάλι του δυτικού αναγνώστη όταν πια έχει διαβάσει κάμποσους Γιαπωνέζους και μπει κάπως στο κλίμα τους.Είναι ιδιαίτεροι.Αν αποφασίσεις προτείνω Κόμπο Αμπέ και "Η Γυναίκα της Άμμου",πιο δυτικοφέρνον,λέμε τώρα, γιατί τελικά είναι μεγάλη κουβέντα η στροφή και πότε και πως των Ιαπώνων λογοτεχνών .
      Αγαπητή Rosa,που ξέρω ότι αγαπάτε την γιαπωνέζικη λογοτεχνία,εσείς τι λέτε για πρόταση στον Μαραμπού;
      Τον α΄τόμο του Μισίμα που αγόρασα μόλις τον είδα στο Booktalks-εκεί συμβαίνουν τα... όργια-τον παράτησα για να μην τον κάψω, επειδή εδώ και καιρό δεν είμαι στα πολύ καλά μου,πολλά βιβλία τα άρχισα και τα άφησα για αργότερα.

      Διαγραφή
    3. Η αλήθεια είναι ότι όλες οι προτάσεις (Το κλειδί, Η γυναίκα της άμμου, Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών) είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Η γυναίκα της άμμου έχει δυτικά στοιχεία.
      Έχει γυριστεί σε εξαιρετική ταινία, όπως πολύ καλά ξέρετε.
      https://www.youtube.com/watch?v=nqhotSH5PgQ

      Ένα μικρό ακόμα βιβλίο:
      http://www.politeianet.gr/books/9789602210178-kafu-nagai-alexandreia-sigani-brochi-128475

      ΥΓ. Ξενερουά!
      Εκτός από αναγνώστρια, που παλεύει με τα "Αφηνιασμένα άλογα" του Μισίμα, είμαι και ...Μαίρη Παναγιωταρά. Σας αφήνω, για να εκπληρώσω τα σχετικά καθήκοντά μου.

      Διαγραφή
  8. Διαβάζοντας παλιά το "Ανοιξιάτικο χιόνι" ήθελα πολύ να συνεχίσω. Μέχρι που βρήκα στη δανειστική τα υπόλοιπα τρία και είπα να ολοκληρώσω. Ευελπιστώ λοιπόν.
    Αγαπάω τη γιαπωνέζικη λογοτεχνία και έχω διαβάσει αρκετούς συγγραφείς, με αγαπημένο (εξ απαλών ονύχων) τον Καβαμπάτα, του οποίου έχω ό,τι έχει μεταφραστεί. Σχετικά πρόσφατα, η κόρη μου μου χάρισε τη "Χώρα του Χιονιού" και την ξαναδιάβασα. Ένας άλλος κόσμος. Εντελώς.

    ΥΓ. Ζητήστε τη γνώμη της Μαντάμ Ντεγκά. Εκείνη να δείτε πόσα ξέρει (για να σας πείσει. Ή όχι.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θενκς,μερσί,γκράτσια κτλ.Περιμένω εντυπώσεις από Μισίμα SOS.

      Διαγραφή
  9. Ανώνυμος3/10/14, 3:51 μ.μ.

    μαραμπού φτιάξε δικό σου μπλογκ! μια χαρά τακτικά γράφεις, πλέον δεν έχεις δικαιολογία.

    και εγώ αγαπάω την γιαπωνέζικη λογοτεχνία από τα λίγα διαβάσματά μου. να ψαχτείς οπωσδήποτε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ανοίγω δικό μου μπλογκ, δεν αντέχω να πληρώσω και άλλον ΕΝΦΙΑ, και μη μου πεις ότι είναι δωρεάν το άνοιγμα νέου μπλογκ γιατί, πλέον θα δυσκολευτώ πολύ να το πιστέψω!!! Καλά είμαι και εδώ. Μόνο όταν καταφέρω να γράφω σε πιο τακτικά διαστήματα από την Κατερίνα, θα ανεξαρτητοποιηθώ! :)

      Θαλή, ευχαριστώ για την ενθάρρυνση, θέλω να διαβάσω γιαπωνέζικη λογοτεχνία. Μετά από κάποιες πρωινές διαβουλεύσεις με έμπιστα άτομα, αποφάσισα να ξεκινήσω με το "Κλειδί" του Τανιζάκι. Τι λες και συ;

      Διαγραφή
    2. Σημ.: Εσύ δεν είσαι ο Θαλής, είσαι απλώς ο θ. ! Σε ξαναβάφτισα! Αν είσαι πάντως και συ Θαλής, μικρό το κακό!

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος3/10/14, 7:00 μ.μ.

      καλά, όπως βολεύεσαι τότε. χα!

      το ''κλειδί'' δεν το έχω διαβάσει (είναι και αυτό στη λίστα...) αλλά η κυρία Διαβάζοντας έχει γράψει τα καλύτερα γι αυτό οπότε δεν νομίζω να απογοητευτείς. από τα δικά μου διαβάσματα θα σου πρότεινα το ''σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών'' του καουαμπάτα. είναι μια συλλογή τριών εξαιρετικών διηγημάτων που νομίζω ότι έχουν τα περισσότερα στοιχεία-εμμονές των γιαπωνέζων και την απίστευτη ονειρική/απόκοσμη ατμόσφαιρα. επίσης δεν είναι πολύ μεγάλα σε έκταση οπότε δεν θα σε κουράσουν και φυσικά είναι στη γνωστή οικονομική σειρά ''νόμπελ'' οπότε τι το συζητάμε?

      υ.γ. και ο καουαμπάτα αυτόχειρας.
      υ.γ.2 θα σου έλεγα για τον αγαπημένο μουρακάμι αλλά πρώτον σίγουρα τον γνωρίζεις και δεύτερον πολλοί τον χαρακτηρίζουν ''δυτικοποιημένο'' ιάπωνα το οποίο νομίζω ότι και ισχύει και δεν ισχύει.
      υ.γ.3 όχι, εγώ είμαι απλώς ο θ. όπως είπες!

      Διαγραφή
    4. Θ., αυτές οι εκδόσεις Νόμπελ, έχουν ξελασπώσει πολύ κόσμο!! Θα το αναζητήσω, έτσι και αλλιώς μου αρέσουν πολύ και οι ίδιες οι εκδόσεις!

      Υ.Γ. Αν δεν πάρει πρώτα Νόμπελ ο Μουρακάμι, δεν πρόκειται να ασχοληθώ μαζί του ;)

      Διαγραφή
    5. Ουφ,κι εσύ Μαραμπού,αφού ξέρεις τι παίζει πια με τα Νόμπελ.Το "Νορβηγικό Δάσος" του Μουρακάμι-που είναι και ολίγον ντίβα -δεν είναι κακό,δυτικίζει με ρέγουλα και κάνει μια χαρά για αρχή.
      Αφού όμως λιμπίζεσαι τα νομπελάκια διάβασε Καβαμπάτα "Το Σπίτι των Κοιμισμένων Κοριτσιών ",φοβερό,νομίζω έχει επηρεάσει όχι μόνο τους Γιαπωνέζους αλλά κόσμο και κοσμάκη και μετά να κάνουμε καρασυζήτηση,άμα θέλεις,έχει πολύ ζουμί.
      Αλλά και το "Κλειδί" είναι σπουδαίο.(Δηλαδή όλα τα ...γιαπωνέζικα.Έμπλεξες με ιαπωνόπληκτους,είναι φανερό).

      [και μη μου πεις ότι είναι δωρεάν το άνοιγμα νέου μπλογκ γιατί, πλέον θα δυσκολευτώ πολύ να το πιστέψω] τι έγινε παιδιά,έχασα επεισόδια;Πες μου ότι κάνεις πλάκα καλέ...

      Διαγραφή
    6. Έπεσε μια τρολιά εσχάτως πως όσοι έχουν blog θα ελεγχθούν πρώτοι από την εφορία φέτος...

      Διαγραφή
    7. Μάλλον προσπαθείς να τρολάρεις εσύ τώρα, Κατερίνα!! Εγώ πάντως αποποιούμαι κάθε διάθεση τρολαρίσματος... μια βλακεία έγραψα χάριν αστεϊσμού για τα ολοένα και πιο παράλογα που μας ζητούν να πληρώσουμε! Πολιτικοποίησα το σχόλιο και είμαι ασυγχώρητος, σε άλλες εποχές θα ήμουν και νεκρός!

      Διαγραφή
  10. Εμένα το "Κλειδί" είναι από τα αγαπημένα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή