Σελίδες

25/8/19

"Μέση Αγγλία", Jonathan Coe






Ομολογουμένως όχι ένα από τα καλύτερά του, και σίγουρα όχι αντάξιο της Λέσχης των Τιποτένιων και του Κλειστού Κύκλου από τα οποία έχει πάρει τους πρωταγωνιστές, η Μέση Αγγλία του Τζόναθαν Κόου, είναι παρ’ όλα αυτά ένα αξιοδιάβαστο μυθιστόρημα. Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς τις σκέψεις του συγγραφέα για το Μπρέξιτ και τις πολιτικές διαφορές του Ηνωμένου Βασιλείου, αν και για μένα τα καλύτερα κομμάτια του ήταν μάλλον αυτά που εστίασαν στις ανθρώπινες σχέσεις. 

Ανάμεσα στο 2010 και το 2018, οι ήρωες του Κόου προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους, αλλά και να συνυπάρξουν πολιτικά. Ο κατασταλαγμένος Μπέντζαμιν που θέλει να γίνει συγγραφέας, και οι κουλτουριάρηδες φίλοι του είναι υπέρ της Παραμονής στην ΕΕ, ενώ γύρω τους συντηρητικοί, άνθρωποι της μεσαίας τάξης, θέλουν να διώξουν τους ξένους και να απομονωθούν. Οι δύο τύποι ανθρώπου δίνονται κάπως σχηματικά, και υπάρχουν χαρακτήρες που χρησιμεύουν μόνο ως πολιτικές καρικατούρες. Η μία πλευρά θεωρεί τους άλλους ρατσιστές, μη ανεκτικούς και άξεστους, η άλλη θεωρεί τους απέναντι ελιτιστές, σνομπ και αφελείς. Η διαμάχη μπαίνει ακόμα και ανάμεσα στα ζευγάρια. 

Δεν ενδιαφέρθηκα ενεργά κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης για κανέναν από τους ήρωες, κι αυτό ήταν ίσως το βασικό θέμα μου με το βιβλίο. Από την άλλη έχω την αίσθηση πως ο Κόου είχε τόσο σαφή άποψη για τα πολιτικά πράγματα στη χώρα του, που δεν κατάφερε να κρατήσει τα προσχήματα, έγραψε ένα μυθιστόρημα κάπως χάρτινο και προγραμματικό χωρίς να διεισδύσει στο βάθος των πραγμάτων και της πολυπλοκότητας της πολιτικής διάστασης. Αυτό που παραμένει αναλλοίωτο είναι το χιούμορ, κάποιες από τις καταστάσεις ήταν υπόγεια διαβρωτικές καθώς και η ικανότητά του να λέει μια ιστορία. Εννοείται πως όταν ο Κόου βγάλει ξανά βιβλίο, θα το διαβάσω, είναι ίσως από τους λίγους συγγραφείς που τα έχω διαβάσει όλα τους. Η Μέση Αγγλία πάντως ήταν ένα μάλλον μέτριο ανάγνωσμα. 



                                                                   Κατερίνα Μαλακατέ



"Μέση Αγγλία", Τζόναθαν Κόου, μετ. Άλκηστις Τριμπέρη, εκδ. Πόλις, 2019, σελ. 600



5 σχόλια:

  1. Ανώνυμος25/8/19, 8:43 μ.μ.

    Αγαπάμε Κόου όπως και να 'χει... Σε κάθε άλλη περίπτωση θα τον εγκαταλείπαμε ήδη άπο τον αδιάφορο βίο του Μάξγουελ Σιμ.
    Β.Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λάτρεψα το Πλιάτσικο και τον βίο του Μάξγουελ Σίμ όπως και τα περισσότερα βιβλία του. Από τους λίγους που κρατούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ- όχι για τον Μάξγουελ Σιμ, τον θεωρώ κακό- αλλά νομίζω πως θα τον ακολουθώ σε κάθε του βιβλίο.

      Διαγραφή
  3. Ενώ συμφωνώ φυσικά για το Μαξγουελ Σιμ, θα διαφωνήσω ως προς τη Μέση Αγγλία. Το βρήκα εξαιρετικό: τόσο πολιτικό όσο το Πλιάτσικο και τόσο προσωπικό όσο η Λέσχη, της οποίας άλλωστε είναι και συνέχεια (ish) και στην οποία αναφέρεται διαρκώς. Θεωρώ ότι το πολιτικό κομμάτι του βιβλίου καταλαμβάνει τόσο μεγάλο μέρος Κατερίνα, επειδή για τους Άγγλους ΕΙΝΑΙ τεράστιο αυτό που συμβαίνει τελευταία με το BREXIT. Πρόκειται για μια συνθήκη άνευ προηγουμένου, που έχει αναστατώσει συθέμελα τα πάντα: προσωπικά, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά. Λόγω του συζύγου (half British) έτυχε να το παρακολουθήσαμε στενά. Και πιστεύω ότι η πολιτική κατάσταση, που τότε έδωσε ένα καταπληκτικό βιβλίο όπως το Πλιάτσικο (Αγγλία της Θάτσερ), δίνει απλώς τώρα ένα άλλο, τηρουμένων των αναλογιών. Με ενθουσίασε, καθώς όλα αυτά που έζησα και μάθαινα, ολα τα φοβερά που συμβαίνουν στην Αγγλία αλλά φοβάμαι και στον κόσμο) τα μάζεψε σε κάτι που τους έδωσε νόημα και όνομα. Παρόλα αυτά δεν έχω διαβάσει το 11 ακόμα. Αξίζει καθόλου;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή