Αντιλαμβάνομαι τώρα, μετά από μια παύση σχεδόν δυο μηνών σε αυτά που γράφω, κάποια από τα σημεία που αποδυναμώνουν τα μυθιστορήματά μου. Η δημιουργία ενός διηγήματος είναι μια κάπως ευκολότερη ιστορία, γιατί πέρα από την αρχική καλή ιδέα, απαιτεί μια στοιχειώδη εξέλιξη του χαρακτήρα και συνήθως μια αναπάντεχη στροφή στο τέλος. Το μυθιστόρημα όμως είναι για δρομείς μεγάλων αποστάσεων κι όχι για μικρά, μικρά σπριντ.
Το βασικό μου λάθος είναι η ανικανότητα να αγαπήσω όλους τους χαρακτήρες μου. Έτσι, αυτός που σκέφτομαι, που γίνεται μέρος μου, εξελίσσεται και παίρνει ζωή ενώ οι γύρω του παραμένουν χάρτινοι, σχεδόν ένα με το φόντο. Στο προηγούμενο μου έργο δε, πιστεύω πως δε συνέβαινε καν αυτό. Ήταν μια ωραία ιστορία, καλοειπωμένη, αλλά ο χαρακτήρας ήταν έρμαιο της πλοκής χωρίς να έχει δική του προσωπικότητα που να μπορεί να επιβληθεί στα γεγονότα.
Ένα ακόμα προβληματικό κομμάτι είναι πως πιέζομαι να γράψω ακόμα κι όταν δε νιώθω έτοιμη γι’ αυτό. Είμαι τεμπέλα από φύση και εργασιομανής από θέση και το θέμα αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι. Η καθημερινή μου εργασία απορροφά μεγάλο μέρος από το χρόνο μου- κάποιες μέρες κοντά στις έντεκα ώρες- και πολλή από την ενέργεια μου. Είναι μια δουλειά που απαιτεί πνευματική εγρήγορση και σωματική καταπόνηση ταυτόχρονα. Κι έπειτα με περιμένει στο σπίτι ό,τι περιμένει μια χαρωπή νοικοκυρά. Άρα για γράψιμο μένει ελάχιστος χρόνος. Για την ακρίβεια μια ώρα τα πρωινά που την κλέβω από τον ύπνο μου. Όταν λοιπόν έχεις σηκωθεί κι η ώρα είναι 7, θέλεις δε θέλεις θα γράψεις. Γιατί λυπάσαι τον χαμένο ύπνο σου, αν μη τι άλλο. Κι αυτό δεν είναι το καλύτερο από πλευράς εμπνεύσεως.
Πολλά από τα άγρυπνα βράδια μου τα περνάω σκεπτόμενη τους ήρωες μου. Αλλά όχι όλους. Πολλά από τα πρωινά μου τα περνάω κοιτώντας την οθόνη του υπολογιστή με αγωνία. Και τώρα που η ζωή μου αναμένεται να αλλάξει περισσότερο, θα είναι ακόμα δυσκολότερο. Αλλά έστω και μια στιγμή έξαψης από μια εξαιρετική ιδέα, αξίζει τον κόπο.
Γι’ αυτό ίσως θα έπρεπε κάποια πρωινά να αφήνω τον εαυτό μου να χουζουρεύει. Ειδικά τώρα που ο ύπνος θα είναι πολύτιμος, σιγά σιγά.
Το βασικό μου λάθος είναι η ανικανότητα να αγαπήσω όλους τους χαρακτήρες μου. Έτσι, αυτός που σκέφτομαι, που γίνεται μέρος μου, εξελίσσεται και παίρνει ζωή ενώ οι γύρω του παραμένουν χάρτινοι, σχεδόν ένα με το φόντο. Στο προηγούμενο μου έργο δε, πιστεύω πως δε συνέβαινε καν αυτό. Ήταν μια ωραία ιστορία, καλοειπωμένη, αλλά ο χαρακτήρας ήταν έρμαιο της πλοκής χωρίς να έχει δική του προσωπικότητα που να μπορεί να επιβληθεί στα γεγονότα.
Ένα ακόμα προβληματικό κομμάτι είναι πως πιέζομαι να γράψω ακόμα κι όταν δε νιώθω έτοιμη γι’ αυτό. Είμαι τεμπέλα από φύση και εργασιομανής από θέση και το θέμα αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι. Η καθημερινή μου εργασία απορροφά μεγάλο μέρος από το χρόνο μου- κάποιες μέρες κοντά στις έντεκα ώρες- και πολλή από την ενέργεια μου. Είναι μια δουλειά που απαιτεί πνευματική εγρήγορση και σωματική καταπόνηση ταυτόχρονα. Κι έπειτα με περιμένει στο σπίτι ό,τι περιμένει μια χαρωπή νοικοκυρά. Άρα για γράψιμο μένει ελάχιστος χρόνος. Για την ακρίβεια μια ώρα τα πρωινά που την κλέβω από τον ύπνο μου. Όταν λοιπόν έχεις σηκωθεί κι η ώρα είναι 7, θέλεις δε θέλεις θα γράψεις. Γιατί λυπάσαι τον χαμένο ύπνο σου, αν μη τι άλλο. Κι αυτό δεν είναι το καλύτερο από πλευράς εμπνεύσεως.
Πολλά από τα άγρυπνα βράδια μου τα περνάω σκεπτόμενη τους ήρωες μου. Αλλά όχι όλους. Πολλά από τα πρωινά μου τα περνάω κοιτώντας την οθόνη του υπολογιστή με αγωνία. Και τώρα που η ζωή μου αναμένεται να αλλάξει περισσότερο, θα είναι ακόμα δυσκολότερο. Αλλά έστω και μια στιγμή έξαψης από μια εξαιρετική ιδέα, αξίζει τον κόπο.
Γι’ αυτό ίσως θα έπρεπε κάποια πρωινά να αφήνω τον εαυτό μου να χουζουρεύει. Ειδικά τώρα που ο ύπνος θα είναι πολύτιμος, σιγά σιγά.
Κατερίνα, οι δικές μου σκέψεις γύρω απ' το ζήτημα είναι πως το γράψιμο - όπως και κάθε τι που αποζητά κάποιος να φτάσει το μάξιμουμ των δυνατοτήτων του - αποζητά λαίμαργα την αφοσίωσή μας. Συνεπώς αυτό που αγαπά κάποιος και ποθεί πρέπει ταυτόχρονα να τον τρέφει σε επίπεδο διαβίωσης. Αυτό, εκτός του ο,τι θα επιτρέψει την αφοσίωση, ταυτόχρονα αποτελεί και ισχυρό κίνητρο για καλυτέρευση. Αυτή για μένα είναι η θεωρία και η κατεύθυνση. Στην πράξη...χμ, εκεί τα πράγματα είναι προσωπικά, ένα λόττο σίγουρα βοηθά:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό απόγευμα.
Ένα λόττο θα βοηθούσε, δεν μπορώ να πω... Ξέρω καλά πως απέχει πολύ η μέρα που θα μπορώ να συντηρούμαι από τα γραπτά μου. Οπότε, τα κεφάλια μέσα και πίσω στην ορθοστασία....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου εύχομαι να το καταφέρεις πάντως και το εύχομαι και για τον εαυτό μου.
Φιλιά
Καλησπερα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλοι περναμε σε καποια στιγμη μια περιοδο καμψης και ανορεξιας!
Ενα σωρο λογοι μπορει να το προκαλουν αλλα το μονο αντιδοτο ειναι να το αφησεις να σβησει σιγα σιγα!!!
Συνηθως η πιεση στο να γραψεις φερνει το αντιθετο αποτελεσμα!
Τωρα για τους ηρωες κανεις δεν αγαπα ολους τους ηρωες του το ιδιο!
Ολοι εχουν σε καποιον αδυναμια και νιωθουν μια ταυτιση.
Αρα δεν πρεπει να νιωθεις ασχημα για αυτο γιατι ειναι λογικο!
Μην προσπαθεις να αγαπησεις τους υπολοιπους ηρωες με το ζορι απλα φροντισε να εισαι δικαιη μαζι τους!
Και να εισαι σιγουρη πως αυτοι με την σειρα τους θα το εισπραξουν και θα στο ανταποδωσουν...
Οσο και να δυσκολεψουν οι συνθηκες αυτο που αγαπας και στην προκειμενη περιπτωση το γραψιμο σταδιακα θα προσαρμοστει στα νεα δεδομενα!
Απλα να εχεις υπομονη και επιμονη...
Τελικα η ουσια ειναι σε αυτο που λες και εσυ...
Οτι ολο αυτο αξιζει για μια στιγμη εξαψης απο μια εξαιρετικη ιδεα...
Πολλες καλησπερες!!!
Με το ζόρι δε βγαίνει τίποτα, αυτό είναι αλήθεια. Και να βγει, θα είναι άνευ αξίας. Κι αν αγαπάς κάτι, τότε πάντα βρίσκει το δρόμο του. Ακόμα κι όταν τα πράγματα δυσκο΄λεύουν, ή μάλλον κυρίως τότε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα κι από μένα.
καλησπέρα Κατερίνα... με συνεπήρε η... εξομολόγησή σου... αισθάνθηκα σα να τα λες σε κάποιο καθρέφτη αλλά δεν είναι απολογία ε; είναι η απτή πραγματικότητα... το τεμπέλης από φύση και εργασιομανής από θέση με εξέφρασε απόλυτα... και επίσης διαπιστώνω πως, όλοι όσοι είμαστε στην περιπέτεια της γραφής, έχουμε... έλλειψη ύπνου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠότε άλλοτε να βρεθεί ο χρόνος και η ησυχία, ή νωρίς το πρωί ή αργά το βράδυ... Εγώ είμαι πρωινός τύπος. Δεν πειράζει, αξίζει τον κόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι απολογία. Για τον εαυτό μου το έγραψα το κείμενο, έχεις δίκιο.
Η μεροληψία ως προς τους χαρακτήρες, συμβαίνει επειδή υποσυνείδητα αναθέτουμε το ρόλο της "εκπροσώπησης" μας σε έναν χαρακτήρα που συγκεντρώνει όλα όσα αποδεχόμαστε στον εαυτό μας ή θα θέλαμε πολύ να έχουμε. Ξεχνάμε πως και οι υπόλοιποι χαρακτήρες είμαστε... εμείς, αφού μέσα από το δικό μας "χάος" ξεπήδησαν. Οι χαρακτήρες που αφήνουμε να πεθάνουν από ασιτία, είναι οι πλευρές μας αυτές που δε θέλουμε να κοιτάμε. Δυστυχώς (όπως και στην πραγματικότηα, με κάποιο ελάττωμα που δε λέμε να διορθώσουμε, ή ένα μέλος που δε λέμε να γυμνάσουμε) το αποτέλεσμα πάντα είναι το ίδιο: άγαρμπη, ατελής έκφραση, φανερή σε όλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛητώ
Λητώ μου, χαίρομαι που πέρασες από δω, ελπίζω να σε δω σύντομα και πιο....ζωντανά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις δίκιο. Οι χαρακτήρες αυτοί ή είναι στοιχεία μας που προτιμούμε να μην σκεφτόμαστε ή απλά αντικείμενα για την προωθηση της πλοκής που προέκυψαν χωρίς πολύ βάσανο.
Πολύ ειλικρινής η εξομολόγηση. Την κατανοούν απόλυτα όσοι έχουν εμπλακεί στην περιπέτεια της γραφής. Για να προκύψουν όμορφα πράγματα όμως δεν χρειάζεται καταπίεση. Αφησε τους ήρωες ''ελεύθερους'' και θα αναπτυχθούν στο ζωτικό χώρο που θα τους δώσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσέχεις όμως κάτι; το ''ελεύθερους'' το έβαλα σε εισαγωγικά γιατί ένας κανόνας λέει οτι πρεπει να καθοδηγείς τα βήματά τους, κι όχι να κινούνται ανεξέλεγκτα.
Ας μην τους αγαπήσεις όλους. Σκέφτεσαι τί επιτυχήμένος θα βγει ένας χαρακτήρας τον οποίο μίσησες θανάσιμα;
Εχουμε πλείστα τέτοια παραδείγματα. Εχω πρόσφατο τον χωροφύλακα Κουρτ Γιάνις, απο την ΑΠΛΗΣΤΙΑ της Γέλινεκ, για τον οποίο έχω και ανάρτηση. Υπάρχουν κι άλλοι πολλοί. Θυμάσαι τη ΦΟΝΙΣΣΑ του Παπαδιαμάντη; Και πολλούς άλλους τους οποίους σίγουρα οι δημιουργοί τους δεν αγάπησαν...
η παραμυθού
Έχεις δίκιο. Αυτό εννοούσα και μάλλον δεν το εξέφρασα σωστά. Δεν μιλούσα κατ' ανάγκη για "αγάπη", απλά για συναίσθημα. Να είναι στις σκέψεις μου το κάθε τους βήμα. Μυθιστόρημα μόνο με "καλούς" δε γίνεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα και έναν κακό ήρωα, για να τον στολίσεις με κακία, πρέπει να τον αγαπήσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως θα θίξω και ένα θέμα ακόμα:
Ωραία! Έγραψες το πόνημα, πονώντας πολλές φορές, πρωί αντί να χουζουρεύεις, μεσημέρι κουρασμένη, βράδυ νυσταγμένη…
Τι το κάνεις, όταν υπάρχουν τόσο/οι κρετίνοι εκδότες;
Δεν μου αρέσουν κουρασμένα γραπτά που βρομίζουν με τη σκόνη του χρόνου!
Τίποτα δεν το κάνω, βρωμίζει στα συρτάριά τους. Ελπίζω το επόμενο που τελειώνει σύντομα να έχει καλύτερη τύχη. Αν και δεν το βλέπω, για να είμαι ειλικρινής....
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί δεν το βλέπεις... πες μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί δεν είμαι έτοιμη ακόμα; Γιατί γράφω αθλιότερα από κάποια από τα πανάθλια πράγματα που εκδίδονται τελευταία; ( όχι όλα, ας είμαστε σοβαροί)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί δεν ξέρω και δεν με ξέρει κανείς;
Εικάζω πως φταίει το γεγονός πως το γραπτό μου παραμένει αδιάβαστο να κάνει παρέα σε μεγάλες στοίβες από άλλα αδιάβαστα σε πολλούς από τους εκδοτικούς οίκους που το έστειλα.
Κάτι από όλα και όλα αυτά μαζί....
Υ.Γ. Ελπίζω να πέρασες καλά στις διακοπές.
Όχι, Κατερίνα μου. Δεν είναι αυτά που αναφέρεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι εκδότες είναι κάφροι!
Όπως είδες, χθες είχα αγανάκτηση. Ήταν η «αγωνία της προηγούμενης μέρας».
Σήμερα υπόγραψα το πρώτο συμφωνητικό με εκδοτικό οίκο!
Έτρεξα πολύ τελευταία για ένα δοκίμιο που ήθελα να με παρακαλάνε κι όχι το αντίθετο. Βλέπω τις σαβούρες που εκδίδονται και πελαγώνω, όταν έχω ένα κείμενο 425 σελίδων Α4 με στοιχεία 11 στιγμών και θέμα βαρβάτο!
Τελικά κατάλαβα, ότι χρειάζεται πομπώδης τίτλος και μαεστρία στην διαπραγμάτευση. Όμως να μην τα λέμε όλα από δω. Έχεις το email μου.
Γράψε μου να σου πω κι άλλα, αν ενδιαφέρεσαι, κάνοντάς μου γνωστό και το τι γράφεις. Ποιήματα, διηγήματα ή μυθιστορήματα...
Εγώ έχω εκδώσει ένα μυθιστόρημα και θέλω να εκδώσω ακόμα κάτι διηγήματα και ένα δοκίμιο. Τους βαρέθηκα όμως! Και έχω σκέψεις να γράψω κι άλλα, αλλά είμαι απογοητευμένος από το σύστημα!
Είμαι καινούριος στον κόσμο των bloggers. Έστησα τον προσωπικό μου χώρο και σήμερα βάλθηκα να ρίξω κάποιες ματιές σε ιστολόγια άλλων. Αυτό που μ' ενδιαφέρει είναι η τέχνη και συγκεκριμένα η ποίηση και λογοτεχνία, θέατρο και κινηματογράφος. Και φυσικά η Σκέψη όπως εκφράζεται μέσα από τη διαφορετικότητα του καθενός και μορφοποιείται σε ένα σώμα σημαίνον. Σου γράφω Κατερίνα γιατί στο δικό σου ένιωσα μια ευαισθησία για τη γλώσσα, μια αισθησιακότητα για το σκοτάδι των λέξεων. Στα δικά μου μάτια, ή μάλλον στη δική μου αίσθηση του λόγου και της δύναμης που αυτός δύναται να εκλύει, έχεις την ικανότητα να γράφεις καλά και το κυριότερο την ικανότητα να εξελιχθείς. Το βάρος των πραγμάτων που δημιουργούνται από τις λέξεις, από τη συνουσία τους, αυτό σου ξεφεύγει φορές. Εκεί που έχεις ένταση και ακρίβεια, μια λέξη, που ίσως να μην τη δούλεψες αρκετά, χαλάει τη ροή, τον ήχο. Αν μου το επέτρεπες θα μπορούσα να γίνω πιο σαφής και να κάνουμε μια συζήτηση πάνω στο θέμα αυτό του ήχου των λέξεων ασκούμενοι σε συγκεκριμένα κείμενα. Πέραν αυτής της ψυχωτικής μου σχέσης με τη λογοτεχνία, οφείλω να πω ότι δύο διηγήματά σου που διάβασα, και το ποίημα (δεν είμαι σίγουρος αν δημοσίευσες κι άλλο στο blog σου) είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον έχω διαβάσει από έλληνες συγγραφείς τον τελευταίο καιρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά τους εκδοτικούς, Άθεε, ναι είναι αλήθεια ότι τα πράγματα είναι πολύ ζόρικα. Είναι γεγονός ότι οι εκδότες λαμβάνουν έναν τεράστιο αριθμό βιβλίων, αδιάκοπα, από τον οποίο πρέπει να επιλέξουν. Βεβαίως η ποιότητα δεν είναι το κριτήριο, αφού πρώτα απ' όλα είναι επιχειρηματίες και όχι κάποιο είδος φιλανθρωπικού ιδρύματος να προσφέρει λογοτεχνικά έργα μόνο και μόνο επειδή αξίζουν. Επενδύουν λεφτά και τα θέλουν πίσω πολλαπλάσια. Και φορές μπορεί να μην έχουν κανένα άλλο κριτήριο παρά μόνο τα λεφτά. Δυστυχώς για μας. Όμως εκείνο που εμένα ενοχλεί περισσότερο είναι το εξής: όταν αυτοί οι επιχειρηματίες (όσοι είναι ως τέτοιοι και τίποτα παραπέρα) βγάζουν λόγους υπέρ της τέχνης, των γραμμάτων, του πολιτισμού. Είναι το ψέμα και η προσποίηση για κάτι που πραγματικά νοιάζομαι και οι οποίοι δεν αισθάνονται ούτε στο ελάχιστο. Για μένα η συγγραφή είναι αναγκαιότητα, για εκείνους μπίζνα.
Αυτά φιλικά
Θέληση για δύναμη στους δημιουργούς
γιώργος γεωργίου
Καλησπέρα Γιώργο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Εύχομαι το ταξίδι σου στην μπλογκόσφαιρα που μόλις τώρα ξεκινά να είναι δημιουργικό και ενδιαφέρον.
Η αλήθεια είναι πως έχεις δίκιο, η ένταση των λέξεων κάποιες στιγμές με απορροφά και το γραπτό μου έχει ροή κι άλλοτε με αφήνει τελείως αδιάφορη και καταλήγω σε πράγματα χιλιοειπωμένα.
Ξεκίνησα γράφοντας για πολλά χρόνια ποίηση και γι' αυτό είμαι αρκετά λεξιλάγνα. Τα τελευταία τρια όμως την έχω εγκαταλείψει( για αυτό δεν δημοσιεύσα άλλο ποιήμα μου εδώ, διαφορετικά έχω πολλά που στοιχειώνουν τα συρτάρια μου).Θα χαρώ πολύ αν με οποιαδήποτε παρατήρησή σου μπορέσεις να με βοηθήσεις.
Ο εκδοτικός κόσμος είναι μια δύσκολη μπίζνα κι εγώ πουλάω κακά τον εαυτό μου. Αλλά δεν πειράζει. Η συγγραφή είναι ο σκοπός, η έκδοση έπεται.
Ελπίζω να τα λέμε συχνα.
Κατερίνα νομίζω ότι αυτό που λες είναι κάτι το οποίο δεν είναι παράξενο ή παράλογο , όταν ο χρόνος είναι περιορισμένος τότε λογικό είναι να πιέζεις τον εαυτό σου να γράψει σε στιγμές που ίσως βρέθηκαν λάσκα αλλά όμως μπορεί τελικά να μην θέλεις να γράψεις εκείνη τη στιγμή και το κάνεις καθαρά επειδή δεν μπορείς να βρεις διαθέσιμο χρόνο . Οπότε αυτό δεν λειτουργεί θετικά ούτως ή άλλως . ( Αυτό το λέω εκ πείρας )
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήθεια είναι ότι απαιτεί χρόνο και κόπο όπως επίσης το ότι δεν είναι μόνο το να γράφεις αλλά και ο χρόνος για να διαβάσεις και κάποια βιβλία .
Μια λύση είναι ο ανακατανομή των ασχολιών και να ορίσεις κάθε μέρα πότε θα ασχοληθείς αλλά δεν πετυχαίνει πάντα αυτό γιατί η συγγραφή δεν είναι κάτι το οποίο κάθεσαι σε ένα τραπέζι και αρχίζεις αυτόματα να γράφεις πάντα .
Επίσης η έκδοση δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μια φυσική εξέλιξη ενός συγγραφέα που έχει ωριμάσει ( Μεγάλη συζήτηση δεν θέλω να την ανοίξω ) και τρίτον εάν γράφεις ποίηση θεωρώ ότι είναι δύσκολο αυτόματα να περάσεις στην όχθη του μυθιστορήματος για το αντίθετο δεν ξέρω πάλι .
Σίγουρα όμως όταν έχεις βάλει από μόνη σου τα όρια και αντιλαμβάνεσαι σε πιο επίπεδο είσαι τότε έχεις πιθανότητες να το ξεπεράσεις , εάν αεροβατείς δύσκολο ! ( δεν αναφέρομαι σε κάποιον προσωπικά για να μην παρεξηγούμαστε )
Ότι θες μπορείς να μου στείλεις email να τα πούμε πιο αναλυτικά !
Χαιρετώ και καλό βράδυ να έχεις .
Υ.Σ :Μου άρεσε πολύ το άρθρο σου αυτό και ένιωσα πολύ κοντά σε αυτά που αναφέρεις.
Τελικά όλοι όσοι γράφουμε έχουμε πάνω κάτω τις ίδιες ανησυχίες, άλλος με έμφαση στον ένα κι άλλος στον άλλο τομέα. Μου αρέσει που τόσοι άνθρωποι δείχνουν να με καταλαβαίνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μετάβαση από την ποίηση στον πεζό λόγο έγινε αργά και επίπονα στην περίπτωσή μου. Το πρώτο μου διήγημα το έγραψα στα 23, το πρώτο μου ποιήμα στα 11. Τώρα η ποίηση μού χρησιμεύει για προσωπική αποφόρτιση και αυτά που γράφω είναι μη ανακοινώσιμα (ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό).
Κάποιες φορές έχω ψευδαισθήσεις για το επίπεδο των γραπτών μου - κρίσεις μεγαλομανίας το λένε-κι άλλες, επειδή διαβάζω πολύ, προσγειώνομαι απότομα.