Είναι τόσο ευχάριστο να γυρνάς σε αναγνώσματα της εφηβείας, που ειλικρινά καταλαβαίνω τον πατέρα μου που τα τελευταία χρόνια έχει παρατήσει τα «σοβαρά» βιβλία και διαβάζει μονάχα κατασκοπικά. Εγώ καμία πετριά με τα κατασκοπικά δεν έχω, αυτό που με εξιτάρει είναι τα αστυνομικά και τα επιστημονικής φαντασίας. Από αστυνομικά τα τελευταία χρόνια παράπονο δεν έχω, από τα επιστημονικής φαντασίας όμως έχω διαβάσει λίγα πράγματα. Έτσι, το βιβλίο του Philip Dick το διάβασα με μεγάλη χαρά, μέσα σε μια μέρα σχεδόν, σαν ανάπαυλα λυτρωτική.
Στο «Dr. Bloodmoney», που έγραψε το 1964, ο συγγραφέας περιγράφει μια κοινωνία μετά τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο (που …έγινε το 1982) και παρ’ όλα αυτά παραμένει εξωφρενικά επίκαιρος. Ο Ντικ στήνει ένα αγαπημένο φουτουριστικό μοτίβο με πολλή φαντασία. Αλλά αυτό δεν είναι το βασικό επίτευγμα του βιβλίου. Μέσα σε αυτό τον κόσμο αναπτύσσονται χαρακτήρες αναγνωρίσιμοι, τελικά ανθρώπινοι. Το περιβάλλον είναι χάρτινο, όχι οι ήρωες του μυθιστορήματος. Κι αυτό είναι το στοίχημα για κάθε συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας. Κάποιες φορές είναι τόσο συναρπαστικός ο «θαυμαστός καινούριος κόσμος» της δυστοπίας που φαίνεται σα να αρκεί αυτός για να γραφτεί ένα καλό βιβλίο. Αλλά δεν.....
Γι’ αυτό αγαπώ τους παλιούς μαστόρους του είδους, τον Asimov, τον Dick, είναι συνειδητοποιημένοι, καλοί γραφιάδες. Για κάποιο παράξενο λόγο, άλλωστε αν εξαιρέσει κανείς τον Άρχοντα, βαριέμαι το άλλο κομμάτι της φανταστικής λογοτεχνίας, εκείνο με τις νεράιδες και τους δράκους. Δεν μου λέει τίποτα η πλαστή μυθολογία του παρελθόντος. Αντίθετα η φανταστική ιστορία του μέλλοντος πάντα με ενθουσίαζε. Γούστα.
Υ.Γ. Δεν θα σας πω για την πλοκή του βιβλίου. Δεν θα μου άρεσε να το χαλάσω σε κανέναν. Αυτά τα πράγματα πρέπει να τα προσεγγίζει κανείς ανυποψίαστος, αγνός κι αμόλυντος. Διαφορετικά χάνεται η μισή μαγεία.
Στο «Dr. Bloodmoney», που έγραψε το 1964, ο συγγραφέας περιγράφει μια κοινωνία μετά τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο (που …έγινε το 1982) και παρ’ όλα αυτά παραμένει εξωφρενικά επίκαιρος. Ο Ντικ στήνει ένα αγαπημένο φουτουριστικό μοτίβο με πολλή φαντασία. Αλλά αυτό δεν είναι το βασικό επίτευγμα του βιβλίου. Μέσα σε αυτό τον κόσμο αναπτύσσονται χαρακτήρες αναγνωρίσιμοι, τελικά ανθρώπινοι. Το περιβάλλον είναι χάρτινο, όχι οι ήρωες του μυθιστορήματος. Κι αυτό είναι το στοίχημα για κάθε συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας. Κάποιες φορές είναι τόσο συναρπαστικός ο «θαυμαστός καινούριος κόσμος» της δυστοπίας που φαίνεται σα να αρκεί αυτός για να γραφτεί ένα καλό βιβλίο. Αλλά δεν.....
Γι’ αυτό αγαπώ τους παλιούς μαστόρους του είδους, τον Asimov, τον Dick, είναι συνειδητοποιημένοι, καλοί γραφιάδες. Για κάποιο παράξενο λόγο, άλλωστε αν εξαιρέσει κανείς τον Άρχοντα, βαριέμαι το άλλο κομμάτι της φανταστικής λογοτεχνίας, εκείνο με τις νεράιδες και τους δράκους. Δεν μου λέει τίποτα η πλαστή μυθολογία του παρελθόντος. Αντίθετα η φανταστική ιστορία του μέλλοντος πάντα με ενθουσίαζε. Γούστα.
Υ.Γ. Δεν θα σας πω για την πλοκή του βιβλίου. Δεν θα μου άρεσε να το χαλάσω σε κανέναν. Αυτά τα πράγματα πρέπει να τα προσεγγίζει κανείς ανυποψίαστος, αγνός κι αμόλυντος. Διαφορετικά χάνεται η μισή μαγεία.
αν τα βιβλία του Ντικ φαίνονται περίεργα αξίζει κανείς να διαβάσει λίγα πράγματα για τη ζωή του. Ο Ντικ , αν και φαινομενικά είχε κάψει πολλά κύτταρα από τα ναρκωτικά που κατανάλωνε, είχες πολλές παράξενες μεταφυσικές εμπειρίες που τον οδήγησαν σε αλλόκοτες θεωρίες.. Να αναφέρω χαρακτηριστικά ότι όταν γεννήθηκε το παιδί του επέμενε ότι, μια εξωγήινη μορφή ευφυίας του είπε πως το παιδί του έχει μια επικίνδυνη κήλη που μπορεί να το σκοτώσει. Κανείς δεν τον έπερνε στα σοβαρά, αλλά μαντέψτε τι βρήκαν όταν τελικά πείστηκαν να το εξετάσουν..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι μην ξεχνάμε πως μαζί με τον Ασιμοφ καθόρισε ένα τεράστιο μέρος της Επ.Φαντασίας όπως την ξέρουμε..ταινίες όπως Ολική Επαναφορα, A scanner Darkly, Minority Report, Blade Runner κα βασίζονται σε βιβλία του..
αυτά.. η δική μου πρόταση..Ο ανάποδος κόσμος..
Αν και βαριέμαι λίγο τα βιογραφικά, τα δικά του έχουν όντως ενδιαφέρον. Από τη στιγμή που άρχισε πάντως να πιστεύει σοβαρά σε όλα αυτά δεν έβγαλε ούτε ένα βιβλίο της προκοπής. Φαίνεται πως η φαντασία δεν πρέπει να απασχολείται σε δυο σημεία ταυτόχρονα.....
ΑπάντησηΔιαγραφή