Ο αγαπημένος των μελισσών

Συμπαθητική ιδέα αλλά και προσπάθεια είναι το μυθιστόρημα του Ανδρέα Μήτσου, "Ο αγαπημένος των μελισσών". Ένιωσα όμως από την αρχή σαν κάτι να έλειπε, κι αυτό ήταν η πλοκή που θα το πήγαινε παρά κάτω και θα το απογείωνε. Λέξεις μου έλειψαν λοιπόν, μικρές εκπλήξεις και πολλές ιδέες. Το βιβλίο, που είναι ομολογουμένως καλογραμμένο, στηρίζεται στον αρχικό του μύθo μόνο και του λείπουν οι παράλληλες ιστορίες, το κάτι διαφορετικό

Ο ήρωας, Μπρούνο Γκούσταφσον, ανταμώνει σε μια παραλία της Ναυπάκτου έναν Έλληνα άντρα είκοσι χρόνια μικρότερό του και είκοσι πόντους κοντύτερό του, που όμως είναι ο σωσίας του। Η ύπαρξη αυτού του ανθρώπου που του μοιάζει στο πρόσωπο και τις χειρονομίες, στη φωνή και τις γκριμάτσες, τον αναστατώνει τόσο που αναγκάζεται να λάβει δραστικά μέτρα. Ο χρόνος, ιστορικός, ανθρώπινος ή αντικειμενικός, ο δικός του χρόνος τέλως πάντων, εξαρτάται από την ύπαρξη αυτού του νεαρού σωσία, κι είναι διατεθειμένος να κάνει το παν για να τον διαφυλάξει.

Ο συγγραφέας φαίνεται πως είναι άνθρωπος διαβασμένος, με ενδιαφέρουσα άποψη οπότε το μυθιστόρημα δεν γίνεται σε κανένα σημείο βαρετό. Οι ήρωες του όμως, που εξυπηρετούν μοναχά την ανάγκη να εκφράσει τη φιλοσοφία του κι όχι να προχωρήσoυν την πλοκή, καταντούν ανύπαρκτοι ή μάλλον για να το θέσω ορθότερα, ανίκανοι να υπάρξουν, χάρτινοι και φτιαχτοί. Έτσι, τα θεμελιώδη φιλοσοφικά ερωτήματα που θέτουν, δίνουν μεν τροφή για σκέψη, κάπως αμάσητη όμως και σκληρή, χωρίς την πραγματική γλύκα της λογοτεχνίας.