Καζούο Ισιγκούρο λοιπόν, ένα Ιάπωνας μεγαλωμένος στη μεγάλη Βρετανία, με το ένα πόδι στη μια κουλτούρα και το άλλο στην άλλη και ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο, bestseller στο ενεργητικό του, "Τα απομεινάρια μιας ημέρας". Από τις σπάνιες περιπτώσεις βιβλίων που η εμπορική επιτυχία συμβάδισε με την ποιότητα. Ίσως με επηρεάζει κι η ταινία, τα έχω αξεδιάλυτα στο μυαλό μου, μα το αγάπησα αυτό το μυθιστόρημα. Κι έτσι, ξεκίνησα να διαβάζω το "Τότε που ήμασταν ορφανοί" με τη σιγουριά πως τουλάχιστον δε θα χάσω το χρόνο μου.
Και δεν τον έχασα. Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, Κρίστοφερ Μπάνκς είναι ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας που σε ταξιδεύει. Με τα κολλήματα και τα προβλήματά του αλλά και με μια αναζωογονητική αφέλεια, ο Μπάνκς, από τις διασημότερους ντετέκτιβ στη μεγάλη Βρετανία, ψάχνει να βρει τους δολοφόνους των γονιών του στη Σαγκάη, όπου μεγάλωσε ως τα δέκα του. Η εποχή είναι δύσκολη, όλος ο κόσμος ετοιμάζεται για ένα μεγάλο πόλεμο, κι όμως αυτός ο καλός αναλυτής και ερευνητής όταν ασχολείται με τη συγκεκριμένη υπόθεση, γίνεται παιδί, δεν μπορεί να κατανοήσει τί γίνεται γύρω του. Γιατί απλά η προσωπική συγκινησιακή φόρτιση και οι αυταπάτες που έχουμε για τον εαυτό μας πάντα υπερέχουν των κοινών.
Το βιβλίο δεν είναι αριστούργημα, έχει τα πάθη, τα λάθη του και κυρίως κάποιες στιγμές τους πλατειασμούς του. Παρ' όλα αυτά δεν παύει να κρατά αξιοπρεπώς το ενδιαφέρον και να αφήνει καλή επίγευση μετά την τελευταία φράση. Με απλά λόγια, άξιο να διαβαστεί.
"Τότε που ήμασταν ορφανοί", Kazuo Ishiguro, μετ. Τόνια Κοβαλένκο, εκδ. Καστανιώτη, 2001, σελ. 392
Και δεν τον έχασα. Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, Κρίστοφερ Μπάνκς είναι ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας που σε ταξιδεύει. Με τα κολλήματα και τα προβλήματά του αλλά και με μια αναζωογονητική αφέλεια, ο Μπάνκς, από τις διασημότερους ντετέκτιβ στη μεγάλη Βρετανία, ψάχνει να βρει τους δολοφόνους των γονιών του στη Σαγκάη, όπου μεγάλωσε ως τα δέκα του. Η εποχή είναι δύσκολη, όλος ο κόσμος ετοιμάζεται για ένα μεγάλο πόλεμο, κι όμως αυτός ο καλός αναλυτής και ερευνητής όταν ασχολείται με τη συγκεκριμένη υπόθεση, γίνεται παιδί, δεν μπορεί να κατανοήσει τί γίνεται γύρω του. Γιατί απλά η προσωπική συγκινησιακή φόρτιση και οι αυταπάτες που έχουμε για τον εαυτό μας πάντα υπερέχουν των κοινών.
Το βιβλίο δεν είναι αριστούργημα, έχει τα πάθη, τα λάθη του και κυρίως κάποιες στιγμές τους πλατειασμούς του. Παρ' όλα αυτά δεν παύει να κρατά αξιοπρεπώς το ενδιαφέρον και να αφήνει καλή επίγευση μετά την τελευταία φράση. Με απλά λόγια, άξιο να διαβαστεί.
"Τότε που ήμασταν ορφανοί", Kazuo Ishiguro, μετ. Τόνια Κοβαλένκο, εκδ. Καστανιώτη, 2001, σελ. 392
Κι εμένα με μάγεψε το "Απομεινάρια μιας Ημέρας" ενώ το "Never Let Me Go" με ψιλοαπογοήτευσε. Θυμάσαι αγγλικό τίτλο;
ΑπάντησηΔιαγραφή"When we were orphans" είναι ο αγγλικός τίτλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήσήμερα σε ανακάλυψα.
ΑπάντησηΔιαγραφήδιάβασα πολλές από τις αναρτήσεις σου.
να σου ζήσει το σκιουράκι, να το χαίρεσαι και πέτα τα βιβλία για το πως θα το μεγαλώσεις. αρκεί να το αγαπάς. και το αγαπάς!
διαβάζω και εγώ πολύ και μου άρεσαν οι κριτικές σου για ορισμένα βιβλία που και εγώ διάβασα και ταυτίζονται οι απόψεις μας.
καλό βράδυ
Χαίρομαι που με "ανακάλυψες". Οι άνθρωποι που διαβάζουν είναι μέσα στην καρδιά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Τα βιβλία έπεσαν σε αχρηστεία μόλις γεννήθηκε. Ό σκιουράκος είναι ζωντανό βιβλίο για το πώς θα μεγαλώσει.