Μια μικρή Κατερινούλα

Δεν ξέρω σε ποιό βαθμό το τί είμαστε το καθορίζουν τα διαβάσματά μας. Δεν ξέρω ακόμα αν θα μπορούσε κανείς να μετρήσει την επίδραση του κάθε βιβλίου χωριστά ή τη συλλογική, άγρια δύναμη του διαβάσματος. Ξέρω αυτό, αυτό που κάθε φορά είμαι το καθορίζει το βιβλίο που διαβάζω και η ιστορία που γράφω. Κι αυτή η σχέση μοιάζει περισσότερο με την ηθοποιία, παρά με τη συγγραφή και την ανάγνωση. Μόνο που δεν ταυτίζομαι με τον ήρωα παρά με τη ροή της αφήγησης. Αν με ρωτήσετε την πλοκή ενός βιβλίου, ακόμα και πολλές φορές διαβασμένου, σπάνια τη θυμάμαι ατόφια. Όμως ξέρω την αύρα του, τη μυρωδιά του, τί έγραφα τότε και πώς ζούσα. Περίεργο, ε; Αντί για το βιβλίο, θα πω τόσα πράγματα για μένα.

Ξεκίνησα να διαβάζω για δυο λόγους, ο πρώτος ήταν πως υπήρχαν βιβλία στο σπίτι κι ήμουν παιδί που βαριόταν εύκολα. Ο δεύτερος η μοναξιά μου. Στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια δεν τα πολυκατάφερνα με τους άλλους. Κι ακόμα και σήμερα μέσα από την κοινωνικό εαυτό μου ξεπηδά κάποτε κάποτε μια ντροπαλοσύνη αλλόκοτη, που οι άνθρωποι που με γνώρισαν ενήλικη δεν μπορούν πλήρως να καταλάβουν. Δεν ταιριάζει με την εικόνα.

Το να φτιάχνω ιστορίες λίγο πριν κοιμηθώ ήταν το μόνο που με κράτησε λογική στην εφηβεία μου. Αλλιώς μάλλον θα είχα σοβαρότερα προβλήματα. Το να φτιάχνω ιστορίες, και σεξουαλικού περιεχομένου, ήταν το μόνο που με βοηθούσε να κοιμηθώ. Είναι σκληρά τα μικρά παιδιά. Σκληρά με αυτόν που δεν είναι όπως οι άλλοι, που ξεχωρίζει κάπως. Δεν ξέρω να σας πω ακόμα και σήμερα το γιατί, μάλλον από κακή συγκυρία αλλά ήμουν αυτό το παιδί της τάξης που τρώει το σπόγγο κατακέφαλα, που το περιμένουν στη γωνία να του ψάλλουν ρυθμικά "χοντρή" και "φυτό". Δεν ήμουν ούτε η πιο χοντρή, ούτε η πιο διαβαστερή στην τάξη. Έτυχε κι ήμουν εγώ.

Οι ιστορίες μου με κράτησαν ζωντανή για να γίνω καλύτερη, να ξεφύγω από τη μοναξιά μου τα επόμενα χρόνια. Απόδειξη πως με το που βρέθηκα σε άλλο περιβάλλον, του πανεπιστημίου, κανείς δε σκέφτηκε να με πει χοντρή, φυτό, χαζή, κάτι. Ήμουν ένα κορίτσι σαν όλα τα άλλα. Με την επιτέλους ουσιαστική παρέα του, τα αισθηματικά , τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά του. Και τη λόξα της συγγραφής. Που μπορεί να έβαλα για λίγο στην άκρη για να ζήσω κάποια πράγματα που στην εφηβεία μου δεν έζησα - ευφημισμός για μια περίοδο με πολλά ποτά και πολλά ξενύχτια, ό,τι δεν κάνει κανείς στην ώρα του το ζει ακόμα πιο άγρια μετά- αλλά παραδόξως δεν ξέχασα. Και τη χαρά της ανάγνωσης. Κληρονομιά και προίκα. Ηδονή αλλόκοτη και μια σιγουριά για το μέλλον πως τα χειρότερα είναι πίσω μου. Μα κι αν δεν είναι, δε με νοιάζει.

Υ.Γ. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, αφορμή για αυτή την ανάρτηση υπήρξε αυτό το ποστ του Χρήστου...

 http://xtsanos.blogspot.com/2010/06/blog-post.html