Έχω τόσα πρωινά την ανάγκη να γράψω, σχεδόν ποτέ νύχτα. Τη νύχτα σχεδόν πάντα έχω την ανάγκη να γράψω ποίηση. Σήμερα θα γράψω πεζό, έτσι για αλλαγή. Έχει μια ησυχία, για να μην ξυπνήσει ο σκίου, αποπνιχτική, σχεδόν σα να είμαι μόνη στο σπίτι κι όχι με την οικογένεια. Συνειδητοποιώ πως το μόνο που με κάνει να γράφω πια είναι η ησυχία και μια κλειστή πόρτα. Θέλω το χώρο μου. Υποψιάζομαι μάλιστα πως θα αλλάξω ωράρια, η μέρα μου πια είναι πολύ γεμάτη - κι εδώ που τα λέμε δεν με βοήθησε και ιδιαίτερα, τόσα χρόνια που γράφω μέρα τί κατάλαβα. Μάλλον θα το γυρίσω στη νύχτα, όπου οι δυνάμεις μου είναι πιο χαλαρές, σχεδόν ανύπαρκτες. Ίσως η χαλαρότητα να μου κάνει καλό.
Οι σκέψεις μου πετούν τη νύχτα, η συγκέντρωσή μου χάνεται και μαζί με αυτή ο ρυθμός των κειμένων μου. Αυτό χρόνια τώρα, η αποδόμηση της λογικής, έχω ανακαλύψει πως κάνει καλό στα ποιήματά μου και βλάφτει τα πεζά μου. Τώρα νιώθω πως μπορεί και να τα βοηθήσει, να βγουν από τη μανιέρα του ρυθμού που με ακολουθεί, να σπάσουν και γι' αυτό ίσως να αποκτήσουν αυτή τη γοητεία του ψεγαδιού, που τους λείπει. Κάποτε κάποτε τα κείμενα μου μοιάζουν διεκπεραιωτικά, γιατί έτσι γράφω. Ίσως αν....
Καλησπέρα Κατερίνα. Διακρίνω κάποια θλίψη, κάποια απογοήτευση στα γραφόμενα σου ... Η ζωή είναι ΩΡΑΙΑ, αλλά πολύ μικρή. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να την αφήνουμε να περνά με σκοτεινές σκέψεις. Πρέπει κάθε στιγμή και κάθε ώρα να τη ΖΟΥΜΕ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια άλλη μια φορά θα σχολιάσω σχόλιο άλλου σχολιαστή.Δεν το κάνω από κακία ή εριστικότητα(παρότι είμαι ΚΑΙ κακός ΚΑΙ εριστικός),αλλά πώς γίνεται να είμαστε διαρκώς παρόντες στη ζωή μας; Το carpe diem είναι μια σαπουνόφουσκα,απλώς ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.Κατερίνα,με τη σειρά μου εγκρίνω τη σκοτεινιά(αν και δε βρήκα το κείμενο σκοτεινό),ως αναγκαιότητα και απαραίτητο προθάλαμο φωτός...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ήμουν στις μαύρες μου, απλά σε διάθεση γραψίματος, κι αυτή πάντα μου βγαίνει κάπως έτσι, ράθυμα. Τις τελευταίες μέρες γράφω και νύχτα, αν τα γραπτά μου θα υποφέρουν θα δείξει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν είμαι στα σκοτεινά μου, μου αρέσει. Ποτέ δεν το φοβήθηκα. Συμφωνώ με τον Πάνικ πάντως, κάποιες φορές δεν γίνεται τίποτε άλλο παρά να είμαστε απλοί θεατές στη ζωή μας. Μου έχει τύχει αμέτρητες φορές να αφήνομαι.