Στο οπισθόφυλλο η συγγραφέας διαφημίζεται ως η Βιρτζίνια Γούλφ του 21ου αιώνα, ενώ η κριτική στα Orange όταν πήρε το βραβείο ήταν πως πρόκειται για τον… Ντοστογιέφσκι που συναντά τη Μπρίτζετ Τζόουνς. Το βιβλίο, αν και λιγότερο διασκεδαστικό από την Μπρίτζετ, είναι αλήθεια πως σέβεται τον εαυτό του και είμαι σίγουρη πως η Τζοάννα Καβένα θα ντρέπεται όταν βλέπει τέτοιες… μεγαλοστομίες( όρα μαλακίες) για το πόνημά της. Δε θα σταθώ σε αυτό λοιπόν, ούτε στο φριχτό εξώφυλλο που προσπάθησε, είμαι σίγουρη, να μιμηθεί το αντίστοιχο Αγγλικό του πρωτότυπου που θα βγήκε σε paperback. Στην Ελλάδα όμως που η κουλτούρα αυτή δεν υπάρχει μοιάζει απλά χαζοχαρούμενο και γυαλιστερό.
Το μυθιστόρημα «Η ένδοξη παραίτηση της Ρόζας Λέιν» αδικείται από τον τίτλο του, αδικείται από τη διαφήμισή του, αδικείται από το εξώφυλλο αλλά δεν αδικεί τον εαυτό του σε έναν τομέα εξαιρετικά σημαντικό, είναι βιβλίο, με όλη τη σημασία της λέξης. Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ολοκληρωμένος και φτάνει σε συμπεράσματα φιλοσοφημένα κι όχι απλά αναμασημένα. Το βιβλίο ρέει και δε σε αφήνει ανικανοποίητο, σε στιγμές λυπάσαι που πρέπει να το αφήσεις κάτω.
Παρακολουθούμε τη ζωή της Ρόζας, μιας συντάκτριας σε κάποια εφημερίδα που με καταλύτη το θάνατο της μητέρας της αντιλαμβάνεται πως η ζωή της είναι ένας βάλτος στον οποίο δε θέλει να ζει. Παραιτείται λοιπόν από την καλοπληρωμένη δουλειά της και…
Και μετά έρχεται η καταιγίδα, την χωρίζει ο άντρας με τον οποίο συζούσε για οκτώ χρόνια και παντρεύεται μέσα σε 3 μήνες την κολλητή της, τα λεφτά τελειώνουν κι αναγκάζεται να μένει σε φίλους και γνωστούς – που δεν την θέλουν- την κυνηγούν οι τράπεζες, δεν τολμά να μιλήσει στον πατέρα της ουσιαστικά, αρχίζουν οι αισθήσεις και οι παραισθήσεις.
Το μυθιστόρημα μιλά για τους φόβους μας και τη ζωή μας. Μια ζωή που δεν «αντέχεται» δέκα χρόνια στην ίδια δουλειά, που όμως γίνεται ανυπόφορη έξω από αυτή τη δουλειά κι από αυτή τη σχέση κι από αυτό τον κοινωνικό κύκλο. Η ηρωίδα που τόσο ένδοξα παραιτήθηκε ψάχνει μετά για μια οποιαδήποτε δουλειά, κάτι να της δώσει χρήματα, δεν ψάχνει για το νόημα της ζωής όπως νόμιζε. Ταυτόχρονα τρελαίνεται, παρ’ όλο που κάθεται δεν κάνει αυτά που θέλει και κάνει κάποιες από τις πιο συγκροτημένες σκέψεις. Κάποια στιγμή έρχεται η κάθαρση. Μια κάθαρση αμφίβολη, όπως όλα στην πραγματική ζωή.
"Η ένδοξη παραίτηση της Ρόζα Λέιν", Joanna Kavenna, μετ. Αργυρώ Μαντόγλου, εκδ. Μεταίχμιο, 2009, σελ. 369
Όταν ακούω για έναν συγγραφέα ότι είναι ο ταδε του 21ου αιώνα,εκνευρίζομαι και απορώ μάλιστα που αυτό διατυπώνεται ως φιλοφρόνηση! Μα το ζήτημα δεν είναι να γίνει η Γουλφ του αιώνα,αλλά η Καβένα του αιώνα,τουτέστιν να βρει τη δική της φωνή.Η υπόθεση που εκθέτεις μού αρέσει,διότι δε φαίνεται να έχει τίποτα το ιδιαίτερο κι εξαιρετικό.Θα μπορούσε κιόλας να είναι η υπόθεση μιας τηλεοπτικής σειράς.Αλλά εκεί(μάλλον: ΚΑΙ εκεί) φαίνεται ο συγγραφέας! Να πιάνει το φθαρτό,τσαλακωμένο υλικό της κοινής εμπειρίας και αναπλάθοντάς το να στο φανερώνει ξανά,σαν να 'ναι η πρώτη φορά(δεν αναφέρομαι στην Καβένα βέβαια,αφού το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει).
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η ηρωίδα που τόσο ένδοξα παραιτήθηκε ψάχνει μετά για μια οποιαδήποτε δουλειά, κάτι να της δώσει χρήματα, δεν ψάχνει για το νόημα της ζωής όπως νόμιζε". Πολύ μου αρέσει η ιδέα! Είχαμε πήξει τόσα χρόνια με τους λογοτεχνικούς(και κινηματογραφικούς) ήρωες που μηρυκάζουν τα αδιέξοδά τους αναζητώντας το Νόημα! Όταν το βρείτε,μην παραλείψετε να μας το ανακοινώσετε!
Επίσης θυμήθηκα μία από τις πιο περιώνυμες χειραφετημένες γυναίκες στη θεατρική γραμματεία,τη Νόρα του Ίψεν.Ένας εύκολος φεμινισμός θα ήταν σίγουρος ότι η Νόρα βρίσκει την ευτυχία και το...νόημα,βεβαίως βεβαίως.Όμως το τέλος είναι ανοιχτό,θολό,δεν δικαιώνει βεβιασμένες θριαμβολογίες."Τι συνέβη όταν η Νόρα άφησε τον άνδρα της;" αναρωτιέται η Γέλινεκ για να δώσει τη δική της σκοτεινή απάντηση στο ομότιτλο θεατρικό έργο,όπου η Νόρα,έχοντας σπάσει τα οικογενειακά δεσμά,καταλήγει εργάτρια στη φάμπρικα...
ΥΓ:Πάλι ξέφυγε λίγο η έκταση του σχολίου μου,αλλά υπομονή.Την Τετάρτη παρουσιάζομαι,οπότε θα γλιτώσεις για καιρό από την αφεντιά μου...
:-)
Καλησπέρα. Βιβλίο που θα μου αρέσει. Θα το πάρω. Ευχαριστώ Κατερίνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥποψιάζομαι πως θα μου λείψεις, Johnny Panic....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλός πολίτης. Που παρουσιάζεσαι;
Mike μου κι εγώ την ίδια αίσθηση έχω, πως θα σου αρέσει. Όταν το τελειώσα σκεφτόμουν να στο προτείνω προσωπικά.
Μόνο καλός; Κάλλιστος πολίτης! ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘήβα,πυροβολικό...Πιο πολύ με λυπεί που θα περάσουν αρκετές μέρες μέχρι να ξαναπιάσω ένα βιβλιαράκι στα χέρια μου.
Ενδιαφερον μου φανηκε, μπαινει στα υπόψην για μελλοντική.. χρηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατέβαλα φιλότιμες προσπάθειες να το διαβάσω αυτό το βιβλίο αλλά δεν τα κατάφερα. Εμένα μου φάνηκε σαν να μην έρεε η γραφή της. Ίσως είχα ανάγκη να διαβάσω κάτι άλλο τη δεδομένη στιγμή. Ίσως να τα παράτησα γρήγορα. Παραμένει στο κομοδίνο βέβαια. Συμφωνώ για το εξώφυλλο. Κακόγουστο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπινίκη είδα πως είσαι καινούρια στην μπλογκόσφαιρα. Εύχομαι ολόψυχα να σου αρέσει το ταξίδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΙω μου, ίσως αν το ξαναπιάσεις να αλλάξεις άποψη. Ίσως και όχι, Σημασία έχει να έχεις βιβλία στο προσκεφάλι σου.