"Η χρονιά της πλημμύρας", Margaret Atwood

Υπάρχουν μερικά βιβλία που αξίζει ο κόπος να τα διαβάσεις στο πρωτότυπο. «Η χρονιά της πλημμύρας» είναι σίγουρα ένα από αυτά. Δεν ευτύχισα να το διαβάσω στα Αγγλικά και στεναχωριέμαι. Όσο καλή κι αν είναι η μετάφραση, πολύ θα ήθελα να ξέρω πως πραγματικά ονόμασε τους ρακουνασβούς ή τους λεοντοαμνούς η ίδια η συγγραφέας. Η Μάργκαρετ Άτγουντ ανέβηκε ψηλά στην εκτίμηση μου από τότε που διάβασα το «The handmaid’s tale». «Η χρονιά της πλημμύρας», δεν φτάνει στα επίπεδά του, είναι όμως ένα εξαιρετικό βιβλίο, ευκολοδιάβαστο παρά τον όγκο του και δείχνει πως η συγγραφέας ξέρει καλά πώς να χτίσει μια ιστορία.

Σε ένα μάλλον όχι πολύ μακρινό μέλλον, οι δυο αφηγήτριες, η Ρεν και η Τόμπι, επιβιώνουν της Άνυδρης Πλημμύρας, μιας πανούκλας που σκότωσε ό,τι βρήκε στο διάβα της. Με συνεχή φλας μπακ στο παρελθόν μαθαίνουμε πως ήταν και οι δυο μέλη μιας χορτοφαγικής αίρεσης, των Κηπουρών, που σε έναν κόσμο που η μετάλλαξη είχε καταντήσει η νόρμα, επιθυμούσε μια πιο φυσική ζωή, αγαπούσε τα ζώα, τα μανιτάρια- και τα παραισθησιογόνα- τις μέλισσες και κήρυττε μια μπερδεμένη θεολογία με Αγίους όπως ο Αλεξάντερ Ζαβανόσκι, φυσιοδίφης του 18ου αιώνα, η Κάρεν Σίλκγουντ, υπάλληλος σε πυρηνικό εργοστάσιο που "πέθανε σε αυτοκινητιστικό" ενόσω πήγαινε να κάνει αποκαλύψεις σε ένα δημοσιογράφο, ο Γκουτάμα Βούδας κτλ. Σε αυτόν τον κόσμο κουμάντο έκανε το Σωμάτων Σωμάτων, η ιδιωτική αστυνομία που προστάτευε τους νταβατζήδες, υποστήριζε τα δίκαια των ισχυρών και έστελνε όποιον την δυσκόλευε στην Αλγόσφαιρα, όπου είχες δυο επιλογές ή να πεθάνεις επιτόπου, ή να μπεις σε μια μάχη με άλλους κατάδικους κι αν επιβιώσεις επιβίωσες.

Η δυστοπία της Άτγουντ, με τα παράξενα ζώα, τα πρόβατα Μο-χερ με τα ασημιά και ροζ μαλλιά, τα γουρούνια με το ανθρώπινο μυαλό, τους λεοντοαμνούς, που είναι και πρόβατα και λιοντάρια είναι μια υπερβολή για το τί μπορεί να κάνει η βιοτεχνολογία και η πλήρης παράδοση στο χρήμα. Παραδόξως όμως αυτή η υπερβολή δεν απέχει πολύ από το να γίνει η πραγματικότητά μας.


"Η χρονιά της πλημμύρας", Margaret Atwood, μετ. Μπελίκα Κουμπαρέλη, εκδ. Ψυχογιός, 2010