Για κάποιο λόγο απροσδιόριστο η Μάργκαρετ Άτγουντ δεν ήταν ψηλά στις προτιμήσεις μου. Πιθανολογώ πως φταίει η «Φαγώσιμη Γυναίκα» που την είχα διαβάσει μικρή και δεν μου είχε αφήσει καμία γεύση. Έτσι, όταν πριν από κάποιο καιρό βρέθηκα στο Λονδίνο πήρα η αδαής το “The Handmaid’s Tale” μόνον γιατί η vintage είχε προσφορά και στα δυο βιβλία έδινε το τρίτο δώρο (δε θέλετε να ξέρετε πόσα πήρα συνολικά, υπέρβαρη γύρισε η βαλίτσα). Το άφησα στα αδιάβαστα καιρό. Κακώς…
Το “The Handmaid’s tale”, με τον ατυχή ελληνικό τίτλο «Η ιστορία της Πορφυρής Δούλης», είναι μια δυστοπία. Η πρωταγωνίστρια είναι μια γυναίκα που σκοπό έχει μονάχα την αναπαραγωγή. Η δημοκρατία του Γκιλεάδ, φτιαγμένη πάνω στα ερείπια των πάλαι ποτέ ΗΠΑ, είναι ένα θεοκρατικό κλειστό σύστημα, όπου οι λιγοστές γυναίκες που μπορούν ακόμα να κάνουν παιδιά, χρησιμοποιούνται από τις οικογένειες του καθεστώτος σαν μη άνθρωποι, σαν αναπαραγωγικές μηχανές. Η Όφρεντ είναι αναγκασμένη να κάνει έρωτα με τον αρχηγό του σπιτιού, ενώ η γυναίκα του είναι από κάτω της και της κρατά τα χέρια. Όσο η ιστορία αναπτύσσεται μαθαίνουμε στοιχεία της βιογραφίας της, πως κάποτε είχε άντρα και παιδί, γνωρίζουμε ανθρώπους που θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν. Αλλά…..
Το ιστορία της Όφρεντ, που μας δίνεται αποσπασματικά και κόβεται απότομα, είναι μια πραγματική κόλαση, ένας καθρέφτης όπου μέσα του μεγεθύνονται τα δεινά του σύγχρονου πολιτισμού, γίνονται τερατώδη. Η Άτγουντ με κοφτερό χιούμορ, εξαιρετική ματιά και την ικανότητα να πει μια ιστορία, φτιάχνει ένα εκπληκτικό βιβλίο. Διαβάστε το.
"The handmaid's tale", Margaret Atwood, ed. Vintage, 1986, pg. 324
Πολύ ενδιαφέρον μου ακούγεται το story , ιδίως το κομμάτι με την αναπαραγωγή ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην αντίθετη πλευρά βέβαια ο Όργουελ στο 1984 μας δείχνει ένα καθεστώς που απαγορεύει την ελεύθερη σκέψη και φυσικά περιορίζει τα αισθήματα του έρωτα και της αναπαραγωγής ως ολοκληρωτικής πράξης .
Σκοπός βέβαια να καταφέρει να ελέγξει τα πάντα από το συνειδητό έως το υποσυνείδητο για τους σκοπούς του κόμματος .
Την καλημέρα μου .
Μου αρέσουν οι δυστοπίες, και το 1984 και το Oh brave new world τα είχε διαβάσει με μεγάλη ευχαρίστηση. Αυτό μου είχε ξεφύγει....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνδιαφέρων ακούγεται αν και ως άντρας μια μικρή επιφύλαξη την διατηρώ απέναντι σε γυναίκες συγγραφείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτατιστικά να το δεις οι άντρες δεν μπορούμε να τις καταλάβουμε ενώ από γυναίκες τα βιβλία τους καταβροχθίζονται. Ζήτημα κατανόησης και όχι ρατσισμού.
Ακόμα και ηΤζαίην Ωστην στο περηφάνια και προκατάληψη με παίδεψε.
Καλό βράδυ Κατερίνα
Νομίζω πως αυτή η προκατάληψη πρέπει να πάψει, οι γυναίκες συγγραφείς δε γράφουν μόνο ανούσια βίπερ, τουλάχιστον όχι πια. Το μόνο που θυμίζει λίγο γυναικεία γραφή στο βιβλίο είναι ο υποβόσκων φεμνισμός του, είναι μια δυστοπία όπου οι γυναίκες τραβάνε τα περισσότερα ζόρια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτα, Κωνσταντίνε
Μα το βιβλιο εχει γυριστει και ταινια. Προβληθηκε και στην Ελλαδα το 1990 με τιτλο " Η ιστορια μιας καμαριερας ". Το σεναριο το χτενισε και το προσαρμοσε ο Χαρολντ Πιντερ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το ήξερα. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να τη βρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Κατερίνα... Αν και καινούρια εδώ, μου τράβηξε το ενδιαφέρον η κριτική για το "Handmaid's tale". Δε το έχω διαβάσει και θέλω πολύ. Αυτό που με σταματάει όμως είναι ότι φοβάμαι μήπως είναι πολύ βαρύ? Γιατί αυτή την περίοδο θέλω να διαβάσω πιο "ελαφριά" βιβλία και ενώ μου αρέσει, ακόμα αναρωτιέμαι αν αντέχω την βαρύτητα του. Ποια είναι η γνώμη σου; Ευχαριστώ, εκ των προτέρων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τελικά έγινε πετυχημένη σειρά στην τηλεόραση με φοβερές ερμηνίες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο περιεργο ειναι οτι αυτο που βλεπαμε ως δυστοπια το 1990 στην ταινια του Σλεντορφ και σκεφτομασταν το αρρωστο του πραγματος εχει πλεον νομιμοποιηθει με το καθεστως της παρενθετης μητερας απο ολλων των ειδων τα ζευγη. Η δυστοπια ως προοδος τελικα ηταν μια γενια δρομος…
ΑπάντησηΔιαγραφή