Λοιπόν έχω ένα θέμα και πολύ θα με βόλευε να μου δώσετε μια λύση. Ενώ απολαμβάνω τη διαδικασία του γράψε σβήσε όταν γράφω ένα μεγάλο κείμενο, όταν τελικά τελειώσει βαριέμαι να το χτενίσω ξανά. Έχω όλη την καλή πρόθεση αλλά πάντα κάτι άλλο επείγει να κάνω και το αφήνω πίσω, ξεκινώ καινούργια μέτωπα, με καινούργια κείμενα, απορροφούμαι με ένα βιβλίο που διαβάζω, με λίγα λόγια αποσυντονίζομαι.
Η αλήθεια είναι πως το χτένισμα ενός μυθιστορήματος απαιτεί χρόνο που εγώ δεν έχω, από την άλλη και η συγγραφή του επίσης. Άρα εγώ φταίω, αρνούμαι να κάνω την επιμέλεια του κειμένου, σαν καμιά μεγάλη ντίβα που κάποιος άλλος θα το κάνει για κείνη. Και δεν είναι πως πρόκειται για κείμενα που δεν μου αρέσουν ή δεν αγαπώ. Σα να έχω διάσπαση προσοχής, οτιδήποτε απαιτεί να στρωθώ πάνω από ώρα για να το κάνω, με δυσκολεύει. Όλο με τρώει μια καινούργια ιδέα και δεν θέλω πια να ασχοληθώ με την παλιά. Κι όμως πρέπει. Αν θέλω κάποτε να είμαι περήφανη για τα γραπτά μου, ή αν έστω θέλω κάποια στιγμή να εκδοθούν.
Κατερίνα σου προτείνω να το δεις διαφορετικά. Αυτά που γράφεις είναι τα "παιδιά" σου και όπως μια μάνα δεν ξεχωρίζει τα παιδιά της έτσι και εσύ δεν πρέπει να ξεχωρίζεις τα γραπτά σου..Το γεγονός ότι το μυαλό σου γέννησε μια καινούργια ιδέα αυτό δεν σημαίνει ότι θα παραμελήσεις το προηγούμενο δημιούργημα σου! Όλα θα έχουν το μερίδιο από τον χρόνο σου που τους αξίζει! Παρατραβηγμένη σκέψη???
ΑπάντησηΔιαγραφήΥποψιάζομαι ότι το ίδιο συμβαίνει σε όλους, δεν ξέρω αν σε παρηγορεί αυτό :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια λύση θα ήταν να τα στέλνεις σε φίλους-θαυμαστές που σε διαβάζουν για να τα χτενίσουν εκείνοι (αρκεί να έχουν τις γνώσεις). Έτσι θα νιώθουν το κείμενο και δικό τους, θα συμμετέχουν κατά κάποιο τρόπο στην έκδοση και θα γίνουν οι καλύτεροι διαφημιστές σου.