Μια μάλλον αδιάφορη και ουδέτερη αίσθηση μου άφησε το "Divisadero" του Μάικλ Οντάατζε. Η πλοκή ακολουθεί την ιστορία δυο αδελφών που μεγάλωσαν μαζί με τον πατέρα τους σε ένα αγρόκτημα, η μια, η Άννα, είναι αληθινή του κόρη, την άλλη την Κλερ, την πήρε μαζί του από το μαιευτήριο, όταν πέθανε πάνω στη γέννα η γυναίκα του. Μαζί τους μεγαλώνει κι ένα αγόρι, ο Κουπ, που είδε τους γονιούς του να σκοτώνονται. Αναπότρεπτα μια από τις δυο, η αληθινή κόρη, ερωτεύεται το αγόρι, ο πατέρας τους πιάνει, και μετά από μια τραυματική σκηνή όπου ο πατέρας κοντεύει να σκοτώσει το αγόρι και η κόρη του επιτίθεται, οι δρόμοι όλων τους χωρίζουν. Η Άννα γίνεται ερευνήτρια και μελετά τη ζωή ενός συγγραφέα του Λισιέν Σεγκουρά, η Κλερ μια γυναίκα με σταθερή δουλειά, ο Κουπ επαγγελματίας χαρτοπαίκτης. Η ιστορία των τριών εναλλάσσεται με κομμάτια από τη βιογραφία του Σεγκουρά και καμία πλοκή δεν ολοκληρώνεται στα αλήθεια, ούτε τίποτα παίρνει οριστική μορφή ή τέλος.
Το βιβλίο έχει κάποια γοητευτικά στοιχεία αλλά στο τέλος με άφησε ανικανοποίητη. Κρίμα, γιατί παρά τον μελό του χαρακτήρα, ο "Άγγλος ασθενής", του ίδιου συγγραφέα με είχε ενθουσιάσει.
ΚΑΛΑ,ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΣΧΕΤΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε,εγώ που είμαι πράγματι παντελώς άσχετος,μια που δεν είχα καν ακουστά το βιβλίο,θα επιθυμούσα ως αναγνώστης του blog να διαβάσω σε τι συνίσταται η διαφωνία σου.Ύβρεις και μάλιστα..."κεφαλαιοποιημένες",είναι πορδίτσες οργής,άλαλες φωνασκίες,αλαζονικές κραυγούλες,που δε σημαίνουν απολύτως τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήH αλήθεια είναι πως κι εγώ διαφωνώ με την ανάρτηση, γιατί το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ! Ωστόσο θεωρώ εξαιρετικά χυδαίο και άκομψο να αφήνεις ένα ανώνυμο σχόλιο σε ένα blog χαρακτηρίζοντας άσχημα κάποιον επειδή δεν συμφωνείς με την άποψή του. Ο φασισμός της ανωνυμίας, είναι κι αυτός σημείο των καιρών. Και είναι θλιβερό από ανθρώπους που διαβάζουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Lou Read, καταλαβαίνω τα στοιχεία που μπορούν να μαγέψουν κάποιον στο βιβλίο, όμως εγώ δεν το ένιωσα, κι έτσι εστίασα σε μια αίσθηση ασύνδετου, σα να μην τελείωσε η πραγματική ιστορία που ήθελα να ακούσω, αλλά μια άλλη, που ακούγα παρεπιπτόντως. Οι αρχικοί ήρωες μένουν κάπως μετέωροι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταλαβαίνω, είναι θέμα χημείας. Όπως με τους ανθρώπους έτσι και με τα βιβλία πρέπει να γίνει το κλικ διαβάζοντας. Δεν μιλάει ένα βιβλίο με τον ίδιο τρόπο στον καθένα. Αυτό που για κάποιον είναι συγκλονιστικό για άλλον μπορεί να είναι απλά αδιάφορο.
ΑπάντησηΔιαγραφή