Σπανίως νιώθω τόσο άσχημα όσο το τελευταίο Σαββατοκύριακο. Κλίση προς την κατάθλιψη δεν είχα παρά μόνο στην εφηβεία μου –μαζί με την μισή ανθρωπότητα, η άλλη μισή την έχει ακόμα- κι όμως δεν με ευχαριστούσε τίποτα. Πέρα λοιπόν από κάποιες αναποδιές που μας τύχαν την περασμένη εβδομάδα και που ούτε θέλω να τις συζητήσω με κανένα, γιατί δε θέλω, δε θέλω να φοβηθώ, αρνούμαι να υποταχτώ στο φόβο του διπλανού μου, στην γραφειοκρατία του κράτους και στην προσπάθεια παραβίασης του προσωπικού χώρου από αγνώστους (και όχι παραδόξως δεν μιλάω για κανένα τέλος και κανένα φόρο αν και τώρα που το ξαναδιαβάζω θα ταίριαζε…) , αυτό που νομίζω πως δημιουργούσε αυτήν την αίσθηση είναι ο εγκλωβισμός. Νιώθω πως εγκλωβίστηκα σε κάτι που μου υποσχέθηκαν πως θα είναι πάντα έτσι κι εγώ τρέχω τώρα να επιβιώσω, ενώ θα μπορούσα ίσως με μεγαλύτερη τόλμη να αντλώ και κάποια ευχαρίστηση από αυτό το τρέξιμο.
Με λίγα λόγια μεγάλωσα σε μια εποχή, τη δεκαετία του 90, που επαγγελματικός προσανατολισμός σήμαινε προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης. Φράγκα, για να ταΐσεις την οικογένεια σου, δουλειά και τίποτε άλλο. Σκέφτηκα η αδαής πως θα μπορούσα να καταπνίξω την πραγματική μου κλίση αν είχα λυμένο το βιοποριστικό μου. Και τώρα που όλα αυτά καταποντίστηκαν θορυβωδώς, έμεινα με την αγωνία του τρεξίματος, να κοιτάζω ένα τέρμα που δε μου ταιριάζει. Καλά να πάθω, η ζωή είναι για τους τολμηρούς κι εγώ πάντα επέλεγα την εύκολη λύση.
Σε καταλαβαίνω όσο δεν φαντάζεσαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά θα σου πώ πως δεν είσαι η μόνη που αισθάνεσαι έτσι..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγάντα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο ίδιο πλοίο είμαστε.
Μην κρύβεσαι. Μην απελπίζεσαι. Συνέχισε να μιλάς.
Πολύς κόσμος βρίσκεται στο μεταίχμιο παραπαίοντας, οπότε μπορούμε να τραγουδήσουμε (κατ' ευφημισμόν):
ΑπάντησηΔιαγραφή"Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ..." -ακριβώς επειδή φοβόμαστε.
Έχουμε επενδύσει τη ζωή μας σε υλικά αγαθά, στο "περιττό" για την ακρίβεια.
Ζοριζόμαστε να αποδεχτούμε τις νέες συνθήκες που, έτσι κι αλλιώς, έρχονται ερήμην μας.
Το μόνο που μένει είναι να αναθεωρήσουμε τον τρόπο σκέψης μας- και της ζωής μας εντέλει...
Ακούγεται πολύ θεωρητικό, όμως δεν είναι.
Ένα είναι βέβαιο:
Ήρθαμε γυμνοί σ' αυτόν τον κόσμο και θα επιστρέψουμε με μόνες αποσκευές ό,τι φέρουμε πάνω μας...
κ.κ.
To ξέρω πως δεν είμαι η μόνη, όλοι μαζί τα ζήσαμε. Νομίζω πως όταν τα λέω ξαλαφρώνω. Από την άλλη το να αναθεωρήσουμε τον τρόπο σκέψης μας είναι πολύ εύκολο στα λόγια και πολύ δύσκολο στην πράξη. Γιατί τα σάβανα δεν έχουν τσέπες, όμως τα παιδιά έχουν στόματα και πρέπει να φάνε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι, έχουμε στηριχτεί υπέρ το δέον στα "υλικά αγαθά", αλλά όσο και να προσπάθησα τα παιδιά μου δεν χορτάσανε την πραγματική τους πείνα με πνευματική τροφή ούτε θα σταματήσουν να κρυώνουν όταν θα τους λέω παραμύθια τον χειμώνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα περί "αναθεώρησης σκέψης" για κάποιους άλλους μάλλον ισχύουν που προσπαθούν να μας πείσουν ότι εμείς -που τόσα χρόνια ΚΑΙ δουλεύαμε ΚΑΙ ποτέ δεν βάλαμε ένα ευρώ στην άκρη, γιατί δεν περίσσευε- πρέπει τώρα να πεινάσουμε για να σωθεί το ΕΘΝΟΣ.
Αυτά τα παλαιοχριστιανικά περί "γυμνής έλευσης στον κόσμο" ελάτε να τα πείτε στα παιδιά που ξαφνικά βρίσκονται με δυο γονείς στην ανεργία.
@Παναγιώτης Αλεξανδρίδης:
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον δεν ήμουν σαφής.
Μακριά από μένα τα χριστιανικά και τα άλλα περί σωτηρίας του έθνους.
Καταλαβαίνω την αγανάκτησή σας.
Όμως κι εγώ αντιμετωπίζω -όπως κι εσείς- τα καθημερινά (και άλλα πολλά)προβλήματα και αγωνιώ.
Απλώς είπα να το φιλοσοφήσω λίγο και πάτησα στο ευαίσθητο σημείο σας.
κ.κ.
Μην ανησυχείτε. Δεν το παίρνω προσωπικά ούτε σας κακίζω. Καταλαβαίνω πως ό,τι είπατε ήταν καλοπροαίρετο, έστω κι αν διαφωνώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Παναγιώτη Αλεξανδρίδη : Συμφωνώ μαζί σας, αν και νομίζω πως η πρόθεση του κ.κ ήταν αγνή, κι εγώ με αφορμή κάποια σχόλια για καινούργια αρχή τώρα που δεν υπάρχει πια τίποτα να χαθεί, έγραψα. Κι όμως υπάρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Όσο για τα χριστιανικά και για τα του Έθνους, μακριά από μένα. Αλλά κι εγώ πιστεύω πως παρανοήσατε τα λεγόμενα του κ.κ. Ας μην βλέπουμε παντού Ελληνάρες.
@Κατερίνα Μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ για την παρέμβαση!
Μόνο Ελληνάρας δεν θα μπορούσα να χαρακτηριστώ.
Ανήκω κι εγώ σ' εκείνους τους ασήμαντους, που επιμένουν κι αντιστέκονται αναζητώντας τις αξίες στα απλά πράγματα και προσπαθώντας να επιβιώσω μέσα από την καταιγίδα που ήδη ζούμε...
Χωρίς να παριστάνω τη Σίβυλλα, έχω την αίσθηση ότι τα χειρότερα έπονται...
κ.κ.