Είχα καιρό να διαβάσω απανωτά δυο ελληνικά βιβλία και πρέπει να ομολογήσω πως το ευχαριστήθηκα. Όσο άνετα κι αν διαβάζει κανείς σε μια ξένη γλώσσα, όσο καλή κι αν είναι μια μετάφραση, η χάρη του βιβλίου που είναι γραμμένο στη γλώσσα σου και δεν χάνεις κανένα από τα χρώματά του είναι διαφορετική. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για δυο καλά βιβλία όπως το «Στην άκρη του κόσμου» του Γιώργου Ξενάριου και το «Η ενοχή της αθωότητας» της Ιωάννας Μπουραζοπούλου. Και μιας και για το πρώτο έχω εκφραστεί αναλυτικά τόσο σε αυτό, όσο και σε αναρτήσεις άλλων βιβλιοblog, νομίζω πως πρέπει να μιλήσω και για το δεύτερο.
Είναι γνωστή η αδυναμία μου για τη Μπουραζοπούλου, ο τρόπος γραφής της, τα θέματα που επιλέγει αλλά και οι κόσμοι που δημιουργεί με γοητεύουν. Έτσι, μάλλον δεν θα αποτελέσει έκπληξη πως και το καινούργιο της μυθιστόρημα μου φάνηκε εξαιρετικό. Συνεχίζω να πιστεύω βέβαια πως το «Τι είδε η γυναίκα του Λωτ» είναι το καλύτερό της.
Σε μια όχι και τόσο μακρινή εποχή στο μέλλον η Ευρώπη έχει κάνει την Επανάσταση της έναντι στον μετακαπιταλισμό και έχει εδραιώσει την Συντεχνιακή Δημοκρατία. Ο κάθε Ευρωπαίος ανήκει σε μια από τις εννέα Κάστες, και μπορεί να ανελιχθεί μόνο κάθετα σε αυτή, ποτέ οριζόντια, δεν μπορεί δηλαδή να αλλάξει επάγγελμα. Ένας νεκρομπαρμπέρης, αποστάτης από την Κάστα των Φυλάκων και τώρα στο τελευταίο σκαλί της Κάστας των Καλλιτεχνών κι ένας εκφωνητής επικήδειων, το έσχατο είδος Διανοούμενου θα κλιθούν να παίξουν ένα ιδιότυπο ρόλο σε μια δίκη για την ανατροπή του πολιτεύματος. Ένας αθώος καταδικάζεται σε ατιμωτικό θάνατο και αυτοί πρέπει να διασχίσουν την Ευρώπη με το όχημα-κάλπη, να επισκεφτούν πόλεις ταγμένες σε ένα μόνο επάγγελμα, να πάρουν δικόγραφα που θα αθωώσουν ή θα καταδικάσουν τον αθώο. Κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να ανοίξει την πόρτα και να αθωώσει τον άγνωστο αθώο, αλλά κανείς δεν θα το κάνει.
Το βιβλίο πραγματεύεται με μαεστρία θέματα πολιτικά και άλλα που άπτονται της ζωής και του θανάτου, χωρίς καμία στιγμή να χάνει την χάρη ενός υπέροχου παραμυθιού.
Χαίρομαι που άρεσε και σε σας κι αυτό το βιβλίο!! Ομολογώ ότι μόνο αυτό και τη 'Γυναίκα του Λωτ' έχω διαβάσει της Μπουραζοπούλου και το αγαπημένο μου είναι η "ενοχή της αθωότητας". Γράφει πάντως εξαιρετικά και μια ιδιαίτερη και πρωτότυπη οπτική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σας βράδυ!
Και τα άλλα δυο που έχει γράψει είναι καλά, αλλά επειδή είναι τα πρώτα της έχουν "παιδικές ασθένειες". Αυτά που έχετε διαβάσει είναι ολοκληρωμένα. Χαίρομαι που σας αρέσει.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι το μόνο που δεν έχω διαβάσει κι αυτό γιατί περιμένω "κενό" μερικών ημερών γιατί θέλω να το διαβάσω χωρίς διακοπές. Είναι περίεργα γοητευτικός ο τρόπος γραφής της. Με την ενοχή της αθωότητας έχω μια προσμονή και η παρουσίασή σας με κάνει να ελπίζω οτι θα επαληθευτεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα σας.
Αν και τα προωθουν ως "εφηβικα" θεωρω πολυ καλα τα βιβλια της τριλογιας The hunger games.Εισαι πολυ ανοιχτη σε διαφορετικα αναγνωσματα και πιστευω οτι αξιζει τον κοπο να τα διαβασεις.Σηκωνουν πολλη συζητηση κι αναλυση μετα,με θεματα που ξεπερνουν την εφηβεια κατα πολυ.Η συγκεκριμενη αναρτηση μου εκανε ενα παραλληλισμο μ'αυτα τα βιβλια γι'αυτο και το σχολιο.Καλη σου μερα Κατερινα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλιζα
@SoDurck : Λέτε να κάνουμε fan club;
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ελίζα : Ομολογώ πως δεν ήταν στις άμεσες μου προτεραιότητές μου, αλλά τώρα που διάβασα δυο τρια πράγματα για αυτό μου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον.