Η σημαία μας...

Δυσκολεύομαι πολλές φορές να συμφιλιωθώ με την ιδέα, να το πάρω απόφαση πως ζω σε μια χώρα που τα παιδιά μεγαλώνουν και γίνονται έφηβοι κι έπειτα ενήλικες χωρίς να έχουν πάρει καμία παιδεία, παρά αναμασώντας «ήθη και έθιμα», κοινοτοπίες που λέγανε οι γιαγιάδες μας, δεισιδαιμονίες για μάγισσες και βασκανίες, φανατίλα. Ναι, αυτή είναι η πηγή του φανατισμού που μπορεί να οδηγήσει ως το σημερινό φασισμό, η μικρόνοια και η απαιδευσιά.

Μαθαίνεις το παιδί σου να χαίρεται στις στρατιωτικές παρελάσεις, να υμνεί ένα κομμάτι πανί ως μέρος της ταυτότητάς του, γιατί πολύ απλά δεν έχεις τι άλλο να το μάθεις, δεν ξέρεις τίποτα άλλο να του δώσεις για να προσδιοριστεί παρά μόνον αυτό. Το χώνεις στα κουτάκια και στα στεγανά σου, γιατί η ελευθερία απαιτεί παιδεία που δεν διαθέτεις, ερωτήσεις που δεν μπορείς να διαχειριστείς, όπως ας πούμε τί είναι πατρίδα, τί είναι εθνική ταυτότητα, ποιός είναι αυτό που μας κυβερνά και γιατί. Αναλώνεσαι στην περηφάνια για τη σημαία, την παρέλαση, τη χρυσή μήτρα στο κεφάλι του παπά, γιατί αυτά είναι τα εύκολα. Κι έπειτα τα υπερασπίζεσαι με λύσσα μέχρι θανάτου∙ του δικού σου ή του παιδιού σου.

Μια αντιπαράθεση χθες στο τουίτερ με οδήγησε σε αυτό το παραλήρημα. Μια μάνα που νιώθει αποτροπιασμό που έχω παιδί γιατί δεν πιστεύω στην ιερότητα των εθνικών συμβόλων. Η “μέση ελληνίδα μάνα” λοιπόν ενίσταται μπρος στην απειθαρχία στη σημαία, την απόκλιση από τη νόρμα. Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα, τη φοβίζει το διαφορετικό που δεν μπορεί να διαχειριστεί, προτιμά την προσκόλληση στην «περήφανη Ελληνίδα» για να αυτοπροσδιοριστεί, να υπάρξει. Αυτό ίσως είναι αναμενόμενο από τη γενιά των μανάδων μας, αλλά από γυναίκες στην ηλικία μου, που μεγαλώνουν τους νέους του 2030, είναι τρομακτικό και σοκαριστικό. Χάνεται η ελπίδα πως κάτι μπορεί να αλλάξει σε αυτή τη χώρα.   

Υ.Γ. Το screenshot είναι το σχετικά κόσμιο κομμάτι της συνομιλίας, που συνεχίστηκε κάπως άκομψα...