Η αναγνωστική αιδώς

             Λίγες μέρες πριν έγραφε ο no14me πόσα κερδίζει εξερευνώντας τις βιβλιοθήκες των άλλων. Την περασμένη Κυριακή συζητώντας με μια φίλη που είναι πιο φανατική αναγνώστρια από μένα, μου είπε «Στην κατάσταση που είναι η βιβλιοθήκη μου θα ντρεπόμουν να τη δει κάποιος βιβλιόφιλος». Νομίζω πως νιώθω πιο κοντά στη δεύτερη φράση. Οι γύρω μου πολύ απλά δεν έχουν βιβλιοθήκες- το να χαζεύω τρία βιβλία σε ένα ράφι πάνω από το γραφείο δε μοιάζει με αυτό που έχω στο μυαλό μου. Όμως κι εγώ ταυτόχρονα αισθάνομαι μεγάλη ένταση για το πόσο λίγα είναι τα βιβλία μου, για το πόσο άτσαλα τοποθετημένα ακόμα και τώρα μετά τις ανακατατάξεις, για τον κατακερματισμό τους μέσα σε δωμάτια και σπίτια και ζωές. Ναι, αν τώρα ερχόταν ένας βιβλιόφιλος στο σπίτι θα ένιωθα εντελώς εκτεθειμένη.

            Πριν κάποιον καιρό ζήτησα από έναν φίλο που διαβάζει πολύ να μη μιλάμε για βιβλία. Μου δενόταν η γλώσσα κόμπος μπροστά του, ήξερα τι διάβαζε, ήξερε τι διάβαζε αλλά ως εκεί. Βέβαια δεν μπορώ να κρύψω πως το καταστρατηγούμε συχνά πυκνά, κυρίως όμως γιατί μιλάμε συνέχεια. Ίσως ακόμα δεν είμαι συναισθηματικά ώριμη σε σχέση με την ανάγνωση για να προτείνω τίποτα σε κανέναν, για να δικαιολογήσω τις επιλογές μου. Ναι, νιώθω πόσο άτοπο είναι να το λέω αυτό εγώ που διατηρώ αυτό το ιστολόγιο, που κάθε δεύτερη μέρα μιλάω για βιβλία. Που στο κάτω κάτω δείχνω και τις παραγγελίες μου. Τις βιβλιοθήκες μου, όμως;

            Σπάζοντας την εμπιστευτικότητα μιας φίλης του μπλογκ θα πω και το άλλο. Μου έγραψε «τα βιβλία μου τα κρύβω στις ντουλάπες, δε θα ήθελα να νομίσουν πως είμαι κακή μάνα και παρατώ το παιδί μου για να διαβάζω». Έμεινα άναυδη. Τα βιβλία στο σπίτι μου κρέμονται σαν τα τσαμπιά, πάνω στην τραπεζαρία, στα κομοδίνα, στην τουαλέτα, ενίοτε και στο πάσο της κουζίνας. Εγώ ντρέπομαι που το σαλόνι μου δεν είναι γεμάτο βιβλία, που έχω μια μικρή βιβλιοθηκούλα εδώ κι άλλη μια από κει και μια παραπέρα και δεν έχω ένα δωμάτιο δικό μου να τα επιδεικνύω σαν τρόπαια.

           Μέσα μου λουφάζει η επιδειξιομανία και μια ντροπαλότητα ανεξιχνίαστη για την ανάγνωση. Μου έγραψε πριν καμιά εβδομάδα ο Μαραμπού «Έχω παρατηρήσει εδώ και καιρό ότι δυσκολεύομαι αφόρητα να μιλήσω περί βιβλίων (με εξαίρεση ένα-δυο άτομα). Αρχίζω να ψελλίζω κάτι γελοίες κουβέντες... "εεε... μιλάει για έναν που ξυπνά ένα πρωί ως κατσαρίδα.." ή "...πρόκειται για ένα μαγικό πορτρέτο όπου γερνάει η φιγούρα που απεικονίζεται μέσα του και όχι ο κάτοχός του"! Μου είναι ευκολότερο να μιλήσω για μια ταινία ή για μια παράσταση αλλά, για βιβλία σχεδόν αδύνατο.» Ε, έτσι ακριβώς νιώθω.

           Σαν να με ελκύει και να με απωθεί μαζί η κουβέντα για βιβλία, να με κάνει να αισθάνομαι μικρή και λίγη και κάποτε τελείως ακατάληπτη, ανάλογα το πρόσωπο που έχω απέναντί μου. Πιθανολογώ πως νιώθω να εκθέτω τα προσωπικά μου, πως φταίει που τόσο μεγάλο μέρος της ζωής μου το καταλαμβάνει η ανάγνωση. Σαν, αντί να κρύβω τα βιβλία στη ντουλάπα, κρύβω εμένα εκεί μέσα.