Είναι πολλά τα χρόνια από τότε που είδα το Blade runner. Δεν είχα στο μυαλό μου τα ακριβή στοιχεία της πλοκής- ήμουν σίγουρη όμως πως πολλά ήταν πολύ διαφορετικά από αυτό που διάβαζα. Στον αγώνα αυτό, νίκησε η ταινία.
«Το ηλεκτρικό πρόβατο» είναι ένα
καλό μυθιστόρημα του Philip Dick,
δεν παύει όμως να είναι ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας από αυτά που βγαίναν
με το σωρό τη δεκαετία του 50 και του 60- καταιγιστική πλοκή, ενδιαφέρουσες τεχνολογικές
φαντασιώσεις- αλλά....
Πρωταγωνιστής είναι Ρικ Ντέκαρντ,
ένας κυνηγός επικηρυγμένων ανθρωποειδών που επέλεξε να μείνει στη γη και να μην
μεταναστεύσει στον Άρη όταν αυτή σχεδόν οικολογικά καταστράφηκε. Οι άνθρωποι
συντηρούν έστω ένα πραγματικό ζώο στην ταράτσα τους και αυτό προσδίδει κύρος
και δείχνει το κοινωνικό στάτους. Τα ανθρωποειδή επιτρέπονται στον Άρη ως σκλάβοι,
όμως απαγορεύονται στη Γη και για αυτό κάποια από αυτά που επαναστατούσαν και
σκότωναν τον αφέντη τους επέλεγαν να κρυφτούν στη Γη. Η τεχνολογία έχει προχωρήσει
πολύ και η όψη τους είναι ολόιδια με την ανθρώπινη. Όμως υπάρχει ένα
συναισθηματικό τεστ που τα προδίδει.
Ο Ντέκαρντ θα αναλάβει μια δύσκολη
αποστολή, να «αποσύρει» 6 πολύ εξελιγμένα ανθρωποειδή, αποστολή πολύ επικίνδυνη,
που μπορεί όμως να του αποφέρει τα χρήματα να αγοράσει ένα πραγματικό ζώο, γιατί
τον τελευταίο καιρό ψόφησε το πρόβατό του και αναγκάστηκε να το αντικαταστήσει
με ένα ολόιδιο ηλεκτρικό. Στην πορεία θα συναντήσει ένα σωρό εμπόδια, θα γνωρίσει
ανθρωποειδή που θα ερωτευτεί, ανθρώπους που έχουν γίνει "κοκορόμυαλοι" από την
μόλυνση, και τελικά θα τα καταφέρει.
Βιβλίο ευκολοδιάβαστο, με εύπεπτα
οικολογικά μηνύματα που ήτο της μόδας στα τέλη της δεκαετίας του 60, και αντίστοιχες
ανησυχίες για την κατασκευή ανθρωπόμορφων ρομπότ, ενδιαφέρον ως ένα σημείο, άξιο
για ανάπαυλα από την αναγνωστική κούραση, αλλά ως εκεί.
"Το ηλεκτρικό πρόβατο", Φίλιπ Ντικ, μετ. Δημήτρης Αρβανίτης, εκδ. Παραπέντε, 2002, σελ.203
Υ.Γ. 42 Η άχρηστη, από την ανταλλαγή μου με τον Μαραμπού, μόνο αυτό έχω καταφέρει να διαβάσω μέχρι στιγμής. Και τα άλλα δυο- Σολάρις και ο Άνθρωπος στο ψηλό κάστρο- φαίνονται σαφώς πιο ενδιαφέροντα. Αυτή η αναγνωστική κοινωνία είναι σάπια, τί να πει κανείς....
Συμφωνώ,από τις λίγες φορές που η ταινία αναδεικνύει στοιχεία περισσότερα από το βιβλίο-βάση της..Το "Blade Runner" παραμένει λατρεμένη μου ταινία με το παλιό τέλος της κιόλας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βιβλίο του Ντικ είναι όπως το περιγράφεις και την έχει και την νοστιμιά του.Δεν κάνω σχεδόν ποτέ σχετικές αναρτήσεις αλλά είμαι φαν του λογοτεχνικού είδους....Χρειάζεται ποικιλία.
Δεν είπα πως δεν την έχει τη νοστιμιά του, κάπως πολυκαιρισμένο μου φάνηκε απλά. Όσο για την ποικιλία, πώς αλλιώς... :)
Διαγραφή"από αυτά που βγαίναν με το σωρό τη δεκαετία του 50 και του 60" Όχι ρε Παιδιά...Ο Ντίκ περισσότερο από ολα ασχολείται με την ταυτότητα και τις διαφορετικές διαστάσεις της πραγματικότητας κι ο Ντέκαρτ (Spoil) εχει ερωτήματα για την ταυτότητα του σε όλο το βιβλίο, είναι κι ο ίδιος Ανδροιδές; Για αυτό και ο αυθεντικός τίτλος.Αλλά πάλι αν δεν διαφωνούμε και για κάποια βιβλία θα ήταν μια πεζή ιστορία η ανάγνωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒΚ.
ΥΓ.Επιμένω πως η μέτρηση του κόσμου θα σου αλλάξει άποψη για τον Κέλμαν.
Πάντως αυτό είναι ένα κλασικό δίλημμα ταυτότητας, τόσο από την πλευρά των ρομπότ, τόσο και από την πλευρά των ανθρώπων στην επιστημονική φαντασία, Β.Κ.
ΔιαγραφήΥ.Γ. Θα το διαβάσω καλέ, στο υπόσχομαι.
Πολύ καλύτερη η ταινία, θα συμφωνήσω με την Βιβή και μαζί σου! Την είχα "κατεβάσει", επί τούτου, ακριβώς μετά την ανάγνωση του βιβλίου. Μου άφηνε την αίσθηση ότι είχε κάποια "κενά" στην ιστορία της, κυρίως λόγω της πρόσφατης ανάγνωσης του βιβλίου. Αν την έβλεπα σε άσχετη στιγμή, δε θα με ένοιαζε διόλου. Από αισθητικής απόψεως, ήταν εξαιρετική!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. 42 Σε μια σκηνή της, κατά τη διάρκεια μιας εναέριας κυκλοφοριακής συμφόρησης, το πλάνο πέφτει πάνω σε έναν ουρανοξύστη, στην επιφάνεια του οποίου εμφανίζεται μια γιγάντια διαφήμιση της Κόκα-Κόλα! "Αθάνατη Αμερική!" αναφώνησα, κοίταξα στο ψυγείο να δω αν έχω καμιά κόκα κόλα -- δεν είχα! -- και συνέχισα απερίσπαστος πια, να απολαμβάνω την ταινία!
Έχω να δω την ταινία 15 χρόνια και μάλλον πρέπει να την επαναλάβω. Αλλά τη θυμάμαι εξαιρετική.
ΔιαγραφήΥπάρχει μια ουσιώδης διαφορά μεταξύ της αμερικάνικης και της ανατολικοευρωπαικής επιστημονικής φαντασίας. Η δεύτερη ότι μεταφυσικό και αν συμβαίνει έχει επίκεντρο της τον άνθρωπο. Θεωρώ ότι το Σολάρις θα σε κερδίσει 1000% περισσότερο από το ηλεκτρικό πρόβατο. Ακόμα περισσότερο θα σε κέρδιζε το Πικνίκ δίπλα στο δρόμο. Και τα δύο τα διάβασα επειδή τα έκανε ταινίες ο μεγαλύτερος, κατά τη γνώμη μου, σκηνοθέτης του γνωστού σύμπαντος. Απλά αν διαβάσετε Σολάρις ή Πικνίκ δίπλα στο δρόμο μην μπείτε στη λογική να τα συγκρίνετε με τις ταινίες. Δεν είναι σωστό να συγκρίνεις πράγματα φτιαγμένα από διαφορετικά υλικά.
ΑπάντησηΔιαγραφή@GiannisPapMan
Μόνο το Σολάρις έχω δει του Ταρκόφσκι (καλά και στην άνοστη Αμερικάνικη εκδοχή), όχι το Πικνίκ. Αλλά νομίζω πως μια τέτοια ταινία δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με τίποτα. Το βιβλίο μου κινεί την περιέργεια φυσικά, αλλά σα να πρόκειται για κάτι τελείως διαφορετικό.
ΔιαγραφήΤο κινηματογραφικό "Blade Runner" συνοδευόταν και από ένα εξαιρετικό soundtrack...
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως θα άξιζε το εγχείρημα η ανάγνωση του "Προβάτου" να συνοδευτεί από την παράλληλη ακρόαση του soundtrack σαν μουσικό χαλί...
Καλή ιδέα, αν και διαβάζω στη σιωπή. Ή μάλλον κάτι ανάμεσα σε σιωπή και τσιρίδα σκίου.
ΔιαγραφήΚι εγώ στην σιωπή διαβάζω, λέμε τώρα... :)
ΔιαγραφήΕγώ θα διαφωνήσω. Ναι μεν η ταινία ήταν εξαιρετική αλλά δεν είχε ούτε το μισό πλούτο του μυθιστορήματος. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το στρέβλωνε και το άλλαζε, κάτι για το οποίο παραπονιόταν κι ο Φίλιπ Ντικ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε καν. Καμιά σχέση. Πολύ καλύτερο το βιβλίο ασφαλώς.
ΑπάντησηΔιαγραφή