Άντε καλέ, κόβεται το διάβασμα; Δεν κόβεται...

Κάποτε φοβόμουν τις αναγνωστικές παύσεις, με έβγαζαν εκτός ρυθμού, αποσυντόνιζαν την μέρα μου, με έκαναν να νιώθω λιγότερο εγώ. Με τα χρόνια έμαθα να τις ανέχομαι, να ξέρω πότε έρχεται η «κρίση» από την ανικανότητά μου να διαλέξω βιβλίο, από το γεγονός πως το μεσημέρι ξεκινούσα 3 σελίδες από αυτό και το βράδυ έπιανα 3 σελίδες από το άλλο. Τώρα με κάποιο τρόπο ασυνείδητο τις καλωσορίζω. Για αρχή με κάνουν φυσιολογικό άνθρωπο και δεν με κοιτάει κανείς περίεργα στο δρόμο που τριγυρνάω με ένα βιβλίο στην τσάντα. Έπειτα μου δίνουν άπλετο χρόνο να αφοσιωθώ σε εποικοδομητικές δραστηριότητες (κάψιμο στο facebook, πιθανότητα να ανοίξω την τηλεόραση, ίσως κάνα καλό τουι, γιατί τα βιβλιοφιλικά μου της καθημερινότητας πάνε άπατα τα καημένα).

Ψεύδομαι ασύστολα, οι αναγνωστικές διακοπές με τρομάζουν ακόμα και τώρα. Είμαι ζωάκι της συνήθειας, όπως ακριβώς και με το γράψιμο, αν σταματήσω καιρό το σπορ μετά αναρωτιέμαι αν "το έχω", μήπως σταματήσω για πάντα να ενδιαφέρομαι. Με τρομάζει που ανάμεσα στα 70 μου αδιάβαστα δεν υπάρχει κάτι να με συγκινήσει. Και τότε υπάρχουν 2 λύσεις: είτε θα πρέπει να εκδράμω σε βιβλιοπωλείο και να κάνω πως τα 70 δεν υπάρχουν ή απλά να περιμένω να περάσει.

Τούτη τη φορά θα διαλέξω την πρώτη. Βέβαια υπάρχει ο κίνδυνος που ελλοχεύει και στο σούπερ μάρκετ, όταν πας νηστικός παίρνεις ένα σωρό αηδίες. Αλλά η διάθεσή μου είναι τέτοια που δεν επιτρέπει αναβολές. Θα πέσω ηρωικά στη μάχη.