Τα βιβλία που έχουν πρωταγωνιστή και ταυτόχρονα αφηγητή ένα εντεκάχρονο παιδί κρύβουν δυο παγίδες, το ένα είναι το παιδί-αφηγητής να ακουστεί ένας μικρομέγαλος ψεύτης, το άλλο ένα τρίχρονο αυτιστικό. Η Μ.Τζ. Χάιλαντ, στο «Σώμα του ψέματος» καταφέρνει με επιδεξιότητα να αποφύγει και τους δυο αυτούς σκοπέλους. Ο Τζων είναι ένα αγόρι πολύ μεγαλόσωμο και αναπτυγμένο για την ηλικία του, που δεν έχει όμως παρά έναν και μοναδικό φίλο στο σχολείο και η οικογενειακή του ζωή είναι αρκετά διαταραγμένη. Έχει μανία με το βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες και ονειρεύεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάποια στιγμή να μπει σε αυτό.
Μια μέρα συνειδητοποιεί πως όταν
του λένε ψέματα μπορεί να το διακρίνει γιατί τον πιάνει ναυτία. Θέλει να
εκμεταλλευτεί το «χάρισμα του», όμως η ζωή του είναι ανάστατη. Ο άεργος πατέρας
του τσακώνεται άγρια με τη γιαγιά του που τους φιλοξενεί, αλλάζουν πόλη, ο Τζων
αλλάζει σχολείο, γίνεται ακόμα πιο μοναχικός και προσκολλημένος στη μητέρα του,
που η πρόωρη σωματική του ανάπτυξη την απασχολεί και τη φοβίζει ταυτόχρονα.
Το μυθιστόρημα είναι μια κατάδυση
στην ψυχή του Τζων που πλέει στα νερά της προεφηβείας με ακόμα μεγαλύτερη ένταση
από ότι συνήθως οι συνομήλικοι του, μια ψυχρή καταγραφή γεγονότων που ένα εντεκάχρονο
παιδί δεν καταλαβαίνει, αλλά κατανοούμε εμείς. Έξυπνο και ευκολοδιάβαστο, είναι
ένα βιβλίο παρ’ όλα αυτά συγκινητικό και βαθύ που αξίζει να διαβαστεί.
«Το σώμα του ψέματος», Μ.Τζ. Χάιλαντ, μετ. Αύγουστος Κορτώ, εκδ. Καστανιώτης,
2009, σελ. 308
Από αυτά που γράφεις, μου θυμίζει έντονα το "Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα;" που διάβασα πρόσφατα (και μου άρεσε πολύ). Αν ομοιάζουν, θα το έχω στα υπόψιν και αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήμήπως είναι Καστανιώτης και όχι Μεταίχμιο;
Το "Ποιός σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα" είναι καλύτερο πιστεύω. Αλλά κι αυτό είναι ωραίο βιβλίο.
ΔιαγραφήΚαι φυσικά έχεις δίκιο, είναι Καστανιώτης, ξεχωρίζει κι από το εξώφυλλο εξάλλου.
Το διόρθωσα, σε ευχαριστώ...
Διαγραφή