Δεν πρέπει τίποτα

Χθες δήλωσα σε κάποιον πως κάνω πολλά, πάρα πολλά μαζεμένα για αυτό είμαι και τόσο πιεσμένη. Τότε μήπως οι γύρω σου κάνουν πολύ λίγα, μου απάντησε. Αλλά δεν ήταν η σωστή απάντηση, κάνουν κι αυτοί πολλά, για μένα, και για υποχρεώσεις που είναι «δικές μου» και για την οικογένειά μου, τα επαγγελματικά μου. Μόνο που η τελική ευθύνη περνά από μένα. Και η οργάνωση. Κι η ευγνωμοσύνη που πρέπει να νιώθω μετά. Κι οι τύψεις που δεν τα έκανα όλα εγώ.

Μια τυπική γυναίκα θα μου πείτε.

Το περασμένο Σάββατο μιλώντας για βιβλία διαφωνήσαμε. «Πρέπει να έχεις μια σφαιρική άποψη», «να διαβάζεις παγκόσμια αριστουργήματα, να παρακολουθείς την τρέχουσα παραγωγή, να εξελίσσεσαι ως αναγνώστης». Κι εκεί βρήκα ένα μυστικό που με κρατάει στην ανάγνωση λογοτεχνίας τόσα χρόνια, αλλά μακριά από κάθε τι θεωρητικό της. Στην δική μου ανάγνωση «δεν πρέπει τίποτα». Το διάβασμα σε οδηγεί μόνο του δίχως να το πιέσεις. Σε ωθεί το βιβλίο που βγάζει από την τσάντα του ο διπλανός σου, ο ελαφρύς ανταγωνισμός για το πόσες σελίδες διαβάζεις το μήνα, ο εγωισμός σου, η λαχτάρα σου για δυο σελίδες ακόμα πριν τον ύπνο. Αλλά τελικά «δεν πρέπει τίποτα». Η ανάγνωση δεν είναι διδακτορικό.

Αυτό που με ξεκουράζει, που με οδηγεί εκτός- πέρα από την έμφυτη τάση μου για φευγιό, για ψεύτικους κόσμους που γίνονται καθημερινά αληθινοί, για ιστορίες άλλες από την δική μου, κάποτε εντελώς υπερβατικές και μερικές φορές του διπλανού μου- είναι η έλλειψη υποχρέωσης. Στην κανονική μου ζωή είμαι ένα σωρό πράγματα, στο διάβασμα ο ωτακουστής του τίποτα.