"Ο τελευταίος Παγκόσμιος Πόλεμος και Η μεγάλη Λάμψη", Norman Spinrad

Όταν ο Παρασκευάς Ακαμάτης μαζί με το καινούργιο του βιβλίο σου στέλνει και το δικό του (ελαφρά ξεκολλημένο) αντίτυπο του έγκριτου βιβλίου «Ο τελευταίος Παγκόσμιος Πόλεμος και Η μεγάλη Λάμψη», του Νόρμαν Σπίνραντ, δεν μπορεί παρά να διακρίνει μια αδήριτη ανάγκη να διαβάσεις τούτο το βιβλίο (κάποια στιγμή). Η στιγμή έφτασε κοντά έξι μήνες μετά, αλλά δεν θα το κάμνω θέμα.

Μπαφιασμένη από τον Γεοσούα, έτοιμη να ξεκινήσω τον Ζοφερό Οίκο, διάβασα την πρώτη (και βασική νουβέλα) του τομιδίου με χαρά να το πω, ας το πω με κέφι και αισιοδοξία. Κι έσπασα ατελείωτη πλάκα, και πέρασα εκπληκτικά καλά και θα σύστηνα τον Σπίνραντ σε όλους όσους έτσι λιγουλάκι τους αρέσει ο Ντάγκλας Άνταμς. Άντε και ο Ακαμάτης.

Ένα ημίτρελος Άραβας πνιγμένος στο πετρέλαιο, πάμπλουτος και κάτι τις εκκεντρικός (φανατικός θρησκόληπτος απαγορεύει το αλκοόλ, αλλά κάνει ειδικές μετρήσεις στους υπαλλήλους του κι όποιος πέφτει κάτω από συγκεκριμένη ποσότητα χασίς στο αίμα απολύεται) αποκτά μέσω Ισραήλ κάτι πυρηνικά της πλάκας και απειλεί πως θα τα εκτοξεύσει.  

Ούτε αλκοόλ. Ούτε κινηματογράφος. Ούτε τηλεόραση. Ούτε εφημερίδες. Ούτε φυλακές. Ακόμα και οι μικρές παρανομίες τιμωρούνταν με δημόσιο αποκεφαλισμό, εκτός αν ο Χασάν αισθανόταν ιδιαίτερα μειλίχιος εκείνη την ημέρα, οπότε κάποιος παραβάτης του κώδικα οδικής κυκλοφορίας μπορεί και να την γλίτωνε με έναν ακρωτηριασμό και μια αυστηρή προειδοποίηση.

Το χασίς όμως ήταν νόμιμο, τόσο που γινόταν υποχρεωτικό.

Το Ισραήλ άλλο που δεν θέλει, απειλεί με αντίποινα. Και τότε παρεμβαίνουν ΗΠΑ και Ρωσία. Με τους προέδρους τους. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ένας τύπος που πούλαγε αυτοκίνητα στην τιβι και έπειτα από μια συνάντηση με τρομοκράτες έχει γίνει ένας απίστευτος μουνάκιας.

Σ’ έναν από τους υπερμεγέθεις θρόνους ήταν αραγμένος νωχελικά ο Σάμουελ Τ. Καρούδερς, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ήταν ντυμένος με το κλασικό κοστούμι του θείου Σαμ. Τέσσερις πουτάνες με κόκκινες, άσπρες και μπλε  ζαρτιέρες και στρας κατάφερναν να τυλιχτούν σε διάφορα μέρη της ανατομίας του. Αυτός καθόταν χαϊδεύοντας το κόκκινο τηλέφωνο, με τα μαγαζιά του ανοιχτά και το εργαλείο μεσίστιο.

 Ο Ρώσος πρόεδρος πάλι απλά έχει πεθάνει οκτώ χρόνια τώρα και τον μεταχειρίζονται σαν ανδρείκελο.

«Η μύτη του Πιότρ Ιβάνοβιτς έπεσε», βόγγηξε ο Μπόρις.

Ήταν αλήθεια. Ο Πρόεδρος άρχιζε εμφανώς να αποσυντίθεται κάτω από τους προβολείς, μπροστά σε ολόκληρο τον κόσμο.

Καταλαβαίνετε πως ομιλούμε για βιβλίο επικό, βαθύτατα πολιτικό, σάτιρα ανελέητη, οργιαστική, με φαντασία πλουσιότατη και ερεθιστική. Και ναι, ήταν ανάγκη, αδήριτος, να το διαβάσω.  

 «Ο τελευταίος Παγκόσμιος Πόλεμος και Η μεγάλη Λάμψη», Νόρμαν Σπίνραντ, μετ. Δημήτρης Αρβανίτης, 2006, σελ. 141