Κάπως υποτονικό το «Για να μη χάνεσαι στην γειτονιά» του Πατρίκ Μοντιανό, με υποτυπώδη υπόθεση και αραιή δράση. Μια καταβύθιση στην μνήμη, ένα ταξίδι εσωτερικό με ελάχιστη εξωτερική πλοκή, όπου στην ουσία τίποτα δεν λέγεται κι όλα υπονοούνται. Θυμίζει λιγάκι ταινία του Ταρκόφσκι το σκηνικό, μαύρο, αργό, ατμοσφαιρικό. Εκεί όμως που διαφέρει από τις ταινίες του μεγάλου Ρώσου είναι στην ένταση. Στον Μοντιανό τίποτα δεν κορυφώνεται, τίποτα δεν βράζει. Κι αν βράζει, είναι μόνον λίγο.
Όταν το τηλέφωνο χτυπά, ο γέρος πια συγγραφέας Ζαν Νταραγκάν δεν θέλει καν να το σηκώσει. Τελικά το κάνει και μιλά με τον άγνωστό του Ζιλ Οττολινί που έχει βρει την ατζέντα του. Η συνάντησή τους και η αναφορά του Οττολινί σε ένα συγκεκριμένο όνομα θα φέρει πίσω αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία και μια ολόκληρη ιστορία απώθησης.
Το βιβλίο χειρίζεται θέματα όπως η μνήμη, η απώλεια, η εγκατάλειψη, η αγάπη, με περισσή μαστοριά. Η ιστορία δεν μας δίδεται ούτε καν στο τέλος και ως ένα βαθμό αυτό δεν έχει σημασία. Πάντως, μια τόσο αποσπασματική εικόνα να δικαιολογούνταν ίσως από ένα κείμενο βαθύτερο. Έχω την αίσθηση πως το βιβλίο πάσχει γιατί δεν κάνει τίποτα από τα δύο εντελώς καλά. Δεν είναι ένα σύνολο θραυσμάτων που μας οδηγεί στην κάθαρση, και σίγουρα δεν είναι μια γραμμική ιστορία που φωτίζονται οι πτυχές της.
Ιδιοσυγκρασιακά ο Μοντιανό δεν μου ταιριάζει, συμπαθώ τα κείμενα υψηλότερης θερμοκρασίας. Δεν μπορώ να παραβλέψω τις αρετές του. Φαντάζομαι όμως πως ποτέ δεν θα μπει σε κείνο το πάνθεον των αγαπημένων μου.
«Για να μην χάνεσαι στην γειτονιά», Πατρίκ Μοντιανό, μετ. Ρούλα Γεωργακοπούλου, εκδ. Πόλις, 2015, σελ. 196
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου