Με ολίγη ντροπή πρέπει να ομολογήσω το εξής: Ουίλκι Κόλλινς δεν έχω διαβάσει, δηλαδή δεν είχα. Αν και εδώ που τα λέμε, αν δεν διαβάσει κανείς το Αρμαντέιλ» δεν δικαιούται να λέει πως διάβασε. Ο Άγγλος μυθιστοριογράφος, που θεωρείται ο μπαμπάς του μυθιστορήματος μυστηρίου, κατατάσσεται ήδη ανάμεσα στους κλασικούς συγγραφείς που πρέπει κάθε βιβλιόφιλος που σέβεται τον εαυτό του να έχει προσεγγίσει.
Στην μικρή νουβέλα που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις του Βακχικού παίρνει ο αναγνώστης μια γεύση από την δύναμη της γραφής του Κόλλινς. Πρόκειται για ένα δικαστικό δράμα βασισμένο σε αληθινή ιστορία που καθιέρωσε τον συγγραφέα της στην συνείδηση των αναγνωστών της εποχής ως σημαντικό.
Ο αφηγητής μας φτάνει από την Αγγλία σε μια φάρμα συγγενών του στην Αμερική γιατί κινδύνεψε από την καρδιά του κι ο γιατρός τον συμβούλεψε να αναπαυθεί. Στο αγρόκτημα όμως επικρατεί μεγάλη ένταση. Ο οικοδεσπότης είναι γέρος και άρρωστος, τα δυο παιδιά του δεν έχουν καταφέρει να αναλάβουν σωστά τις δουλειές και έχουν πολύ μεγάλη αντιζηλία με τον επιστάτη που προσέλαβε κρυφά από αυτούς ο πατέρας τους. Ο Τζον Ιάγο είναι ένας άνθρωπος οξύθυμος, που έχει ήδη τραυματίσει το ένα από τα αδέλφια και είναι ερωτευμένος με την μικρή, ωραιότατη ξαδέλφη τους που είναι σχεδόν αρραβωνιασμένη με ένα από τα αδέλφια. Οι καυγάδες μεταξύ τους είναι συχνοί και δημόσιοι. Ώσπου ο Ιάγο εξαφανίζεται, τα αγόρια κατηγορούνται για τον φόνο του και καταδικάζονται σε θάνατο.
Το σασπένς δεν λείπει από την ιστορία, ούτε ο έρωτας και το φλερτ, το βιβλιαράκι μπορεί κανείς να το διαβάσει με την μία, να ευχαριστηθεί μια καλή ιστορία. Έχει μια ύπουλη ιδιότητα ο συγγραφέας, ενώ ποτέ δεν μιλά πολύ για τους ήρωες του και προτιμά να προχωρά την πλοκή, κατορθώνει να τους ψυχογραφήσει ως την τελευταία λεπτομέρεια, να τους ξέρουμε σαν να είναι συγγενείς μας. Κι αυτό υποψιάζομαι πως είναι το μεγάλο του προσόν. Και για αυτό, αν και ο όγκος του με τρομάζει, θα διαβάσω και «Αρμαντέιλ» φέτος το καλοκαίρι.
«Ο ζωντανός νεκρός», Ουίλκι Κόλλινς, μετ. Μιχάλης Παπαντωνόπουλος, εκδ. Βακχιχκόν, 2015, σελ. 103
Στο καλοκαιρινό μου πρόγραμμα - θεωρητικά πάντα γιατί δεν μπορώ να διαβάσω όπως πριν,βαριέμαι απίστευτα- έχω την επανάληψη της "Φεγγαρόπετρας" του Κόλλινς.Στην προτείνω κι αυτήν,έχει ζουμί. Μου φαίνεται ,θα το δεις και στον "Αρμαντέιλ"και θα μου πείς,ότι μη θέλοντας ο Κόλλινς να θεωρηθεί μιμητής του Ντίκενς ζορίζει το γραπτό του προς μια λιγότερο ζοφερή οπτική αλλά δεν του βγαίνει,είναι από το καλούπι του κι αυτός εξίσου σκοτεινός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβασα το Αρμαντειλ και ενθουσιάστηκα. Εξαιρετική μετάφραση, ατμοσφαιρικό, επίκαιρο ακόμα και σήμερα. Παρά το μέγεθός του το διάβασα απνευστί σε λίγες μέρες,μαζι με δουλεια, σπίτι και παιδια! Το αισθάνθηκα σαν όαση, μου άρεσε πολυ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ γλυκοκοιτάω και το woman in white
ΔιαγραφήΑ, ναι. Το ''Woman in white'' το γλυκοκοιτάω κι εγώ. Στην πραγματικότητα είναι θέμα χρόνου να το πάρω σε κάποια φτηνή paperback έκδοση.
Διαγραφή