Τα επαχθή vol6: γράφει ο Παναγιώτης Χατζηγιαννάκης

Νο 1: Η Τριλογία της Νέας Υόρκης

Πήρα να διαβάσω το βιβλίο με μεγάλες προσδοκίες στο κάτω κάτω ο Auster ήταν ένας συγγραφέας που από καιρό ήθελα να διαβάσω. Ξεκίνησα λοιπόν να διαβάζω το μυθιστόρημα και ανακάλυψα ότι τελικά δεν είναι μυθιστόρημα, εδώ θα γίνω λίγο φιλόλογος. ‘’Μυθιστόρημα είναι το πεζογράφημα, που έχει δημιουργηθεί καθ' ολοκληρία από τη φαντασία, στο οποίο οι χαρακτήρες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους σε προκαθορισμένη διάταξη, που ορίζει ο δημιουργός του. Το μυθιστόρημα πρέπει να είναι αξιόλογου μεγέθους και οπωσδήποτε να μην είναι μικρότερο των 50.000 λέξεων και το λιγότερο 300 σελίδες, το οποίο εκτυλίσσεται γύρω από μία συγκεκριμένη ιστορία,την οποία αναπτύσσει σταδιακά ο συγγραφέας. Η πλοκή είναι συνήθως υποθετική με κάποια πραγματικά στοιχεία μέσα της‘’. Δυστυχώς βρέθηκα μπροστά σε τρεις νουβέλες, αλλά δεν θα με πείραζε αν ήταν τρεις καλές νουβέλες.

Η πρώτη ξεκινά ως noir και μάλιστα πολύ ωραίο noir και μετά κάνει ένα twist και αλλάζει ύφος μεταμορφώνοντας το αγαπημένο μου noir σε υπαρξιακό μυθιστόρημα. Εκεί σκέφτηκα να το παρατήσω αλλά με συνεπήρε, η γραφή του, είχα πάρα πολύ καιρό να πιάσω το λαχανί μαρκαδοράκι μου και να υπογραμμίσω ολόκληρα κομμάτια από βιβλίο. Ύφος ωραίο, ρέων λόγος όλα όμως είναι ατάκτως εριγμένα σαν να μην μπορεί να διαχειριστεί αυτό που έχει μέσα στο κεφάλι του. Όταν έρχεται το τέλος της νουβέλας έχεις μια αίσθηση ανολοκλήρωτου.

Η δεύτερη νουβέλα ήταν κάτι μεταξύ Μπέκετ και Κάφκα αλλά ο κος Auster δεν είναι τόσο ιδιοφυής ούτε τόσο ταλαντούχος. Είναι και η πιο αδύνατη δραματουργικά εκεί πια με το ζόρι κράταγα τα μάτια μου ανοιχτά βρε που δεν με ενδιέφερε καθόλου τι θα γίνει στάχτη να γίνουν όλοι. Τα ονόματα δε μου θύμιζαν το Reservoir Dogs του Ταραντίνο που ναι μεν έπονται μιας δεκαετίας του βιβλίου αλλά εγώ έχοντας τη δει πρώτα όλη την ώρα αυτό έφερνα στο μυαλό μου καμία σχέση βέβαια η αυτή η εξαιρετική ταινία με την νουβέλα.

Η τρίτη νουβέλα ξεκινά με μεγάλες προσδοκίες, περιμένω ότι σε αυτή ο συγγραφέας θα ενώσει όλα τα στοιχεία που μου έχει δώσει πριν για να φτάσει σε μια κορύφωση όπου όλα θα βγάζουν κάποιο νόημα. Είναι εξαιρετικά γραμμένη, ύφος, χαρακτήρες, ψυχολογία όλα είναι εκεί με το ίδιο πρόβλημα μίξης της πρώτης νουβέλας. Υπάρχουν ακόμα και κάποια ίχνη των προηγούμενων νουβελών σαν να σου κλείνει το μάτι ο συγγραφέας αλλά δεν με έπεισε τίποτα. Δεν καταλήγει πουθενά και δεν εννοώ να έχει η ιστορία ένα συγκεκριμένο τέλος ποιος νοιάζεται για το τέλος στο κάτω κάτω, αλλά ρε φίλε είπες είπες αλλά τίποτα δεν είπες. Δείγμα ίσως απειρίας μια και είναι το δεύτερο βιβλίο του. Θα διαβάσω σίγουρα άλλο ένα βιβλίο του, έργο ωριμότητας αυτή την φορά, για να καταλήξω για αυτόν τον συγγραφέα. Αυτό το βιβλίο όμως μου φάνηκε σαν κατασπατάληση ταλέντου πράγμα που το θεωρώ ασυγχώρητο.

Το μόνο που αξίζει στο βιβλίο είναι οι περιγραφές της Νέας Υόρκης σαν πόλης και σαν αίσθησης. Αυτό ναι είναι από τις καλύτερες που έχω διαβάσει.

Τέλος για να προλάβω τους οπαδούς του μεταμοντέρνου να πω ότι έχω διαβάσει μεταμοντέρνους συγγραφείς κι από τον Ναμπόκοφ τον Γκομπρόβιτς και τον Μπόρχες πέρασα στους Πίντσον και Φόουλς μετά ήρθε η σειρά των Άτγουντ, Καλβίνο, Έκο κανένας τους όμως δεν μου άφησε κενό μέσα μου όταν έκλεισα το βιβλίο τους. Θα συνιστούσα σε αυτούς που με έχουν πρήξει τα τελευταία χρόνια με το μεταμοντέρνο μυθιστόρημα να διαβάσουν τον Μέλμοθ του Maturin που εκδόθηκε το 1821 και μετά πιάνουμε την συζήτηση από την αρχή.

Gerrit Dou (1613 - 1675), Old Woman with Book ( Rembrandt's Mother) - Amsterdam 

Νο 2: Ο κος Μερσέντες (προσοχή περιέχει spoiler)

Ο King δοκιμάζει τις δυνάμεις του σε ένα νέο είδος το αστυνομικό και ιδιαίτερα στο hard-boiled αλλά απέχει αρκετά από το να καταταχθεί στα αξιομνημόνευτα βιβλία του. Ίσως θα έπρεπε να διαβάσει λίγο περισσότερο Elmor Leonard και James Ellroy για να μην πω τους κλασικούς του είδους. 

Το βιβλίο είναι γεμάτο κλισέ χαρακτήρες, ο συνταξιούχος αστυνομικός, ο serial killer με τα φροϋδικά συμπλέγματα, ο φέρελπις αφροαμερικανός έφηβος, η πλούσια έξυπνη, ωραία και πνευματώδης γυναίκα που λαχταρά κάθε άντρας και ερωτεύεται τον πρωταγωνιστή μέσα σε ένα απόγευμα (ο θάνατός της άλλο ένα κλισέ για να γεμίσει τον αστυνομικό τύψεις και να στοιχειώσει τα όνειρά του), η κοινωνικά απροσάρμοστη γυναίκα που ανθίζει σε τρεις μέρες, σχεδόν ξεπερνώντας τα όποια προβλήματα την ακολουθούν μια ζωή, και βοηθά αποτελεσματικά στη λύση του μυστηρίου.
Η εναρκήρια σκηνή πολύ καλή όπως και οι περιγραφές της πόλης που είναι στα πρόθυρα χρεοκοπίας, η παραμέληση των δημόσιων χώρων, η υποβαθμισμένες συνοικίες, η ανεργία που χτυπάει κόκκινο στον ενεργό πληθυσμό εκεί φαίνεται το ταλέντο του King όπως και σε χαρακτήρες σαν την Φρέντι.

Μετά από αυτή την τέλεια έναρξη διάβασα μια σειρά από τεράστιες ανακολουθίες που οδηγούν σε ένα τέλος κάπως βιαστικό και τσαπατσούλικο αφήνοντας και καλά ένα έναυσμα για την συνέχεια της τριλογίας.

Ελπίζω ο κος King να την συνεχίσει την τριλογία κάπως καλύτερα από ότι την ξεκίνησε γιατί αυτό μου φάνηκε λίγο πισίνα* . Στο κάτω κάτω αν ήθελα να διαβάσω ένα ανώδυνο αστυνομικό απλώς για να περάσει η ώρα θα διάβαζα Jonathan Kellerman που το κάνει καλύτερα.

* Πισίνα λέω το βιβλίο ή την ταινία όπου διάσημος ταλαντούχος συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης κ.τ.λ. σερβίρει στο κοινό ένα σκουπίδι γιατί του λείπουν λεφτά για να φτιάξει καινούργια πισίνα στην βίλα του.

                                                                            Παναγιώτης Χατζηγιαννάκης

Υ.Γ. 42 Μπορείτε να μας γράψετε κι εσείς για το βιβλίο εκείνο που δεν συστήνατε ποτέ στους συνανθρώπους σας βιβλιόφιλους και να στείλετε το κείμενο στο kmalakate@gmail.com. Λεπτομέρειες σε τούτο δω το ποστ

Υ.Γ. 42-42 Πως θα ανέβαινε σε τούτο το σεπτό blog κακή κριτική για τον Όστερ, ε ποτέ μου. Για να δείτε τι δημοκρατικό, καλό, συμπαθές και άλλα παιδί είμαι. Διαβάστε τα εντελώς αντίθετα σε τούτο δω το ποστ. Venceremos.