Ένα βιβλίο για τις ανθρώπινες σχέσεις, την μοναξιά, την ματαίωση ονείρων και ζωών γράφει ο Δημήτρης Οικονόμου. Κάπως υποτονικό στην αρχή και ακουμπώντας οριακά στο μελό, το βιβλίο από την μέση και μετά απογειώνεται, βρίσκοντας ρυθμό. Οι χαρακτήρες είναι συνεπείς, ο συγγραφέας εμβαθύνει σε καθέναν από αυτούς και τους ακολουθεί με σθένος ως το τέλος. Ειδικά τον κύριο Βασίλη, τον κεντρικό ήρωα του, είναι σαν να τον βλέπουμε μπροστά μας σε όλες τις καθημερινές ασχολίες του.
Φόντο του μυθιστορήματος είναι η κρίση, όμως θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γραφτεί και χωρίς αυτήν. Η κρίση υπάρχει μέσα στο έργο, γιατί εστιάζει στο σήμερα και θα ήταν αδύνατο κανείς να την αγνοήσει αν τοποθετήσει τους ήρωες του στην πόλη. Πρωταγωνιστής ο κύριος Βασίλης, ένας άνθρωπος γύρω στα πενήντα, βαθιά μοναχικός, πληγωμένος από τα παιδικά του χρόνια ακόμα, που διατηρεί ένα φωτοτυπάδικο στο κέντρο. Τα πρωινά συνομιλεί με την Θάλεια, το πιο παλιό του φωτοτυπικό, έχει έναν υπάλληλο τον Άκη κι έναν σκύλο part-time τον Κάλο. Το απόγευμα κάνει μαθήματα στον Καμάλ, δεκαπεντάχρονο μεταναστάκι που στα δεκαπέντε του προσπαθεί να δουλέψει και να βγάλει το σχολείο.
Μια μέρα με βροχή η κυρία Μαίρη θα σκοντάψει έξω από το μαγαζί του και θα γνωριστούν. Πατημένα τα πενήντα εκείνη, τρία χρόνια παρατημένη από τον σύζυγο, χωρίς παιδιά. Μεταξύ τους θα ανάψει μια σπίθα. Αλλά τι σπίθα θα είναι αυτή, είναι συζητήσιμο. Στην αρχή πιστεύουμε πως είναι έρωτας, μελωμένος και αγκυλωμένος από την ηλικία. Αλλά αργότερα συνειδητοποιούμε οτι είναι κάτι άλλο. Πιο πεισιθάνατο.
Οι ήρωες του Δημήτρη Οικονόμου είναι άνθρωποι που βλέπουν την ζωή τους να περνά, χωρίς να εκπληρώνουν στόχους, χωρίς καν να βάζουν καινούριους. Η Μαίρη μέσα στην εγκατάλειψη, το σπίτι της βρωμερό και παρατημένο, η δουλειά της ανούσια, της τρώει όλη μέρα. Ο Βασίλης λίγο καλύτερα, αλλά χρεωμένος παντού και αδυνατώντας πια να ζήσει από το μαγαζί του. Ένας άνθρωπος που έχει να δώσει συναίσθημα αλλά βρίσκεται πολύ μόνος σε μια ηλικία που θα μπορούσε να είναι της άνθησής του. Ο μόνος που φαίνεται να ξεφεύγει κάπως είναι το νέο αίμα, ο Καμάλ, το προσφυγάκι.
Ομολογουμένως κάποιες σελίδες να μπορούσαν να λείπουν. Όμως το βιβλίο έχει θετικό πρόσημο. Είναι ένα γλυκόπικρο μυθιστόρημα, που σε χώνει στις ζωές των ηρώων αλλά τελικά σε αφήνει με την ελπίδα, πως αν στηριχτείς στους γύρω σου, όλο και κάτι θα γίνει. Υπάρχει μέσα του βαθιά ο σπόρος της πίστης στην ανθρώπινη φύση.
"Οι Εγκλωβισμένοι", Δημήτρης Οικονόμου, εκδ. Ίκαρος, 2015, σελ. 226
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου