Η επιλογή λοιπόν της λέσχης ήταν ο Φίλιπ Ροθ και δη το «Αμερικάνικο Ειδύλλιο». Με τον κύριο αυτόν είχα φλερτάρει πολλές φορές μιας που συναντιόμασταν πλειστάκις σε γνωστό βιβλιοπωλείο του κέντρου, αλλά πάντα προλάβαινε κάποιος άλλος ή κάποια άλλη και η σχέση μας δεν προχωρούσε, έμενε πάντα στην επιφάνεια. Αλλά τώρα που τα παιδιά από τη λέσχη τον πρότειναν με τις καλύτερες συστάσεις, είπα να εμβαθύνω κι εγώ.
Η βδομάδα της γνωριμίας μας ήταν από μόνη της εξαιρετικά απαιτητική και δύσκολη, όλο έλεγα θα κάτσω να ηρεμήσω και να ξεκινήσω τον Ροθ κι όλο κάτι μου έπεφτε στο κεφάλι και το μόνο που ήθελα ήταν να κοιτάω αποβλακωμένη την τηλεόραση και να μην σκέφτομαι τίποτα. Το έβαλα πείσμα όμως. Τον άνοιξα κι εκεί άρχισαν τα δύσκολα.
Μακροπερίοδος λόγος, λίγο δαιδαλώδης στο νόημα, μερικές φορές γύριζα πίσω στην αρχή της πρότασης, γιατί έχανα το νόημα. Είπα, Μάρω, δεν είσαι συγκεντρωμένη, μην τολμήσεις και τον παρατήσεις. Συνέχισα λοιπόν.
Και μετά ήρθε το μπέιζμπολ. Που καθόλου μα καθόλου δεν μ’ ενδιαφέρει. Και φυσικά ήταν και το πρώτο πρόσωπο του αφηγητή. Και όλη αυτή η εβραϊκότητα του Ροθ. Που στην αρχή με ξένισε, κι ύστερα συνειδητοποίησα ότι είναι επί τούτου τόσο εμφανής. Ούτε ο Σίνγκερ, ούτε ο Οζ, που είναι κατεξοχήν συγγραφείς που ασχολούνται με τον λαό τους δεν με είχαν ξενίσει τόσο. Εκεί κατάλαβα ότι ο Ροθ στο πετάει στα μούτρα αυτό το γεγονός. Εσκεμμένα, ηθελημένα και επίτηδες, κι όποιος αντέξει. Και τέλος ό ήρωας του ο «Σουηδός». Ούτε μια στιγμή δεν ταυτίστηκα με το δράμα του. Δεν μπόρεσα να ανακαλύψω την Αμερική μέσα από την ιστορία του. Το μόνο πράγμα που μου ερχόταν στο μυαλό ξανά και ξανά ήταν ότι αυτός ο τύπος ήταν ένας μέγας ηλίθιος που δεν έβλεπε τα προφανή.
Όπως ήταν φυσικό, ήθελα να το παρατήσω από την σελίδα 40. Παρόλα αυτά και για χάρη των παιδιών της λέσχης, έδωσα στη σχέση μου με τον Ροθ μια ακόμα ευκαιρία. Τελείωσα το πρώτο μέρος. Έφτασα μέχρι τη σελίδα 156 νομίζω. Μετά σήκωσα τα χέρια ψηλά, έβαλα το «Αμερικάνικο Ειδύλλιο» στο ράφι με τη σύγχρονη αμερικάνικη λογοτεχνία, του γύρισα και επέστρεψα στα άλλα διαβάσματά μου.
Δεν έχω αποπειραθεί να τον προσεγγίσω στη γλώσσα του, αλλά αυτό που διάβασα σε μετάφραση με τρόμαξε. Μπορεί να φταίει και (σε άπταιστα ελληνικά) το timing. Η γενικότερη συγκυρία. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ήταν κι αυτή μια ακόμα αποτυχημένη σχέση, ανάμεσα στις τόσες άλλες.
Συγνώμη Φίλιπ. Ίσως στο μέλλον να το ξαναδούμε το θεματάκι μας.
Αθήνα, 14/12/2015
Μάρω Κακαβέλα.
Υ.Γ. 42 Η δική μου γνώμη για το Αμερικάνικο Ειδύλλιο την άλλη εβδομάδα.
Πές τα, καλή μου! Γενικά δεν έχω βρεί αμερικανό συγγραφέα που να με συνεπάρει...(Άντε, να εξαιρέσω την Τόνι Μόρρισον και βέβαια τον Μάρκ Τουαίν!...). Το συγκεκριμένο ειδύλλιο το διάβασα κι εγώ κατόπιν προτροπής αναγνωστικής λέσχης. Το τελείωσα το βιβλίο (επιμονή που αγγίζει τα όρια της μονομανίας...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αίσθηση που μου άφησε ήταν αυτή μιας ακόμα αμερικάνικης ταινίας, με επίκεντρο, αρχή και τέλος, το αμερικάνικο όνειρο.
Για να μην είμαι εντελώς άδικη, να πώ οτι ο Ρόθ έχει δημιουργήσει ολοκληρωμένους χαρακτήρες, που ζούν το δράμα τους και πληρώνουν τις επιλογές τους. Η επιμονή μου ανταμείφθηκε μερικώς στο δεύτερο μισό του βιβλίου, όπου υπήρχαν αρκετές ανατροπές στερεοτύπων, (στερεότυπες κι αυτές, βέβαια...)
Ευχαριστώ για την φιλοξενία!
Αυτή είναι κι η δική μου άποψη. Αλλά θα την γράψω αναλυτικά εκεί κατά τα Χριστούγεννα.
Διαγραφή