Η βουπρενορφίνη (buprenorphine) είναι μερικός
αγωνιστής/ανταγωνιστής των οπιοειδών, ο οποίος δεσμεύεται στους μ και κ
υποδοχείς του εγκεφάλου. Η δράση της στη θεραπεία συντήρησης με οπιοειδή
αποδίδεται στην βραδέως αναστρέψιμη δέσμευσή της με τους μ υποδοχείς, η οποία
μπορεί για μακρό χρόνο να μειώσει την ανάγκη των εξαρτημένων ασθενών για
ναρκωτικές ουσίες.
Το εμπορικό όνομα της βουπρενορφίνης είναι: SUBUTEX.
Ο ήρωας της Βιρζινί Ντεπάντ ονομάζει τον εαυτό του Βερνόν
Σουμπουτέξ, είναι, το ξέρει κι ίδιος, ένα είδος μεθαδόνης, είναι το υποκατάστατο,
ποτέ εντελώς αυθεντικός, ποτέ αρκετά ναρκωτικός, αλλά παρ’ όλα αυτά παραμένει
μια λύση. Η ζωή του μια συνεχής αναζήτηση παρηγοριάς, φιλικής, σεξουαλικής,
οικονομικής. Ο Σουμπουτέξ ήταν ιδιοκτήτης ενός ψαγμένου δισκάδικου, και παρόλο που είχε όλα
τα εχέγγυα για να δει πως η βιομηχανία θα βούλιαζε από το napster, δεν πρόλαβε τίποτα. Έμεινε
άνεργος κι όταν πια πέθανε κι ο ροκ αστέρας Αλέξ που του πλήρωνε το νοίκι,
έμεινε άστεγος. Στην αρχή, κατάφερνε όλο και κάποιον να βρει να τον
φιλοξενήσει, παλιοί γνωστοί, άνθρωποι που τον ξέραν από τη μουσική, από το
μαγαζί, από το facebook,
γκόμενες διατεθειμένες να τον σπιτώσουν για τα όμορφα μάτια του, και την πείρα
του στο γαμήσι. Πουθενά δεν κατάφερε να στεριώσει.
Σε αυτήν την τρελή
κούρσα αναζήτησης στέγης, και κάποιας αυθεντικότητας, σκιαγραφείται όλο το
Παρίσι, μια ολόκληρη εποχή, μια πλειάδα χαρακτήρων, ένα πανηγύρι
πραγματικότητας. Θα μπορούσε το Βερνόν Σουμπουτέξ να είναι μια συλλογή διηγημάτων,
ένα χαλαρό σπονδυλωτό μυθιστόρημα, όμως τα μάλλον ασύνδετα επεισόδια του κάθε
χαρακτήρα, ενώνονται από την παρουσία του Σουμπουτέξ. Για έξι άτομα που
γνωρίζεις σε μια μεγαλούπολη, με έναν θα έχεις κοινούς δεσμούς, λέει ένας αστικός
μύθος. Ο Σουμπουτέξ τον επιβεβαιώνει, το χαώδες σύστημα των γνωστών του,
κανένας δεν είναι φίλος του, είναι αντιπροσωπευτικό της ζωής μας. Με κάποιον
τρόπο αυτός ο τύπος, που μπορεί να περνάει αυθάδικα από το ένα είδος μουσικής
στο άλλο, από τη μια γυναίκα στην άλλη, από τη μια ζωή στην άλλη, κι όλο και κάποιος γνωστός τον ξελασπώνει, είναι ένας από μας. Θα μπορούσαμε
να είμαστε εμείς, αν παραμέναμε στις εφηβικές μας αυταπάτες. Ο Σουμπουτέξ είναι
κολλημένος στον προσωπικό του μύθο, είναι γέννημα και θρέμμα της πόλης και της εποχής.
Ταυτόχρονα όμως είναι ο εαυτός του. Θα μπορούσε να είναι αντιπαθής, είναι εγωιστής, εκμεταλλευτής, ανίκανος στην ουσία να αγαπήσει. Όμως δεν είναι. Η Ντεπάντ
βλέπει όλους της τους χαρακτήρες με βαθιά ενσυναίσθηση. Κατά κάποιον τρόπο τους
συγχωρεί. Και για αυτό τους συγχωρεί κι αναγνώστης.
Είναι το Σουμπουτέξ ένα βιβλίο για σεξ, ντραγκς και ροκ εν
ρολ; Ίσως, σε ένα επίπεδο πολύ πολύ επιφανειακό. Στην πραγματικότητα πρόκειται
για ένα βιβλίο χαρακτήρων, παρελαύνουν όλοι, φτωχοί που δεν έχουν να φάνε,
κλοσάρ, απροσάρμοστοι ροκ σταρς, πορνοστάρ, τρανς γυναίκες και άντρες, σεναριογράφοι,
σκηνοθέτες, στοργικές μανάδες, όμορφες milf, γυναίκες που έχουν ως επάγγελμα να καταστρέφουν τη φήμη
κάποιου στο ίντερνετ, πάμπλουτοι μαικήνες, και εικοσάχρονα φασιστάκια των
δρόμων. Μια τοιχογραφία. Όχι όμως κι αγιογραφία.
Η Ντεπάντ γράφει δίχως ιερό και όσιο. Αυτό είναι το βασικό πλεονέκτημα
του γραφής της. Δεν το κάνει για να σοκάρει, ποιος σοκάρεται πια; Το κάνει
για να διερευνήσει τη σύγχρονη ανθρώπινη συνθήκη, κάπως σαν να ακολουθεί στα
χνάρια του Μπαλζάκ, και του Βιάν ταυτόχρονα. Αυτοί είναι άλλωστε, εμφανώς, η
συγγραφική κληρονομιά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου