Ένα βίαιο χρονικό της εφηβείας του στην Γαλλική επαρχία είναι το «Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ» του Εντουάρ Λουί. Μια καταγραφή του πώς είναι να μεγαλώνεις φτωχός και ομοφυλόφιλος, σε μια οικογένεια αμόρφωτων και «σκληρών». Μια προσπάθεια αναζήτησης των αιτιών και των αποτελεσμάτων του μίσους και τη βίας.
Ο Εντουάρ Λουί γεννήθηκε Εντύ Μπελγκέλ στην οικογένεια του Ζακί. Η μητέρα του είχε ήδη δύο παιδιά από τον προηγούμενο γάμο της, και ο Εντύ ήταν το πρώτο της αγόρι με τον πατέρα του, θα ακολουθούσαν άλλα δύο παιδιά- σύνολο επτά στόματα στην οικογένεια. Ο Εντύ από την αρχή ξεχώριζε, ήταν γυναικωτός στους τρόπους και του άρεσε να φοράει τα ρούχα της αδελφής του. Σε έναν κόσμο που οι σκληροί άντρες παρατούσαν το σχολείο στα δεκαέξι κι άρχιζαν να δουλεύουν στο εργοστάσιο, ενώ γύρω στα σαράντα κατέληγαν άνεργοι, κατεστραμμένοι και μέθυσοι, η ύπαρξη ενός τέτοιου αγοριού ήταν συνεχής πηγή χλευασμού. Ο πατέρας του ήταν ρατσιστής με τους Άραβες, τους μαύρους, τους ομοφυλόφιλους, τους μπουρζουάδες. Η μάνα του ήταν μια σκληρή γυναίκα πικραμένη από τη δική της μοίρα. Ο αδελφός του ένας βίαιος μεθύστακας που χτυπούσε της γυναίκες. Δύο αγόρια στο σχολείο έδερναν τον Εντύ συστηματικά και τον έφτυναν. Όλοι τον μισούσαν και οι γονείς του ντρέπονταν για αυτόν. Όλοι του έλεγαν να συνέλθει και να αλλάξει τρόπους. Τον έσωσε η εξυπνάδα του, η μόρφωση, και το θέατρο. Έτσι ξέφυγε από τη σκληρή μοίρα της εφηβείας του και ξαναβρήκε τον εαυτό του ως Εντουάρ Λουί.
Αυτό που περιγράφει ο Λουί είναι μια γνώριμη εικόνα, όχι μόνο για τη γαλλική αλλά και για την ελληνική, επαρχία. Η χλεύη, η μη αποδοχή, το bullying, το ξύλο για τους ομοφυλόφιλους αλλά και οι χαραμισμένες ζωές των άλλων, χωρίς ελπίδα. Οι γυναίκες μένουν έγκυες στην εφηβεία και εγκλωβίζονται στη φτώχεια, την ανεργία και την οικογένεια που καταλήγουν να μισούν, οι άντρες το ρίχνουν στο ποτό, δυσκολεύονται κάποτε να βρουν ακόμα και φαγητό για την οικογένεια, δεν ξέρουν πώς να ξεσπάσουν. Αυτή η μιζέρια και η αμορφωσιά οδηγεί στη βία, σωματική και ψυχική. Όποιος διαφέρει θα υποφέρει.
Το βιβλίο είναι σκληρό και δεν ωραιοποιεί τίποτα. Ο ίδιος ο Εντουάρ Λουί αν και δεν φαίνεται να έχει ξεπεράσει αυτό που του συνέβη- είναι άλλωστε πολύ νέος ακόμα- μοιάζει συνειδητοποιημένος. Έχει αφήσει πίσω αυτούς τους γονείς και αυτή τη ζωή, και αυτή την απάνθρωπη συμπεριφορά. Γιατί αυτό που πονάει πιο πολύ από όλα, κι από τις μπουνιές, και τις ροχάλες, είναι η απόρριψη, είναι το να μη σε θέλει κανείς, να σε αφήνουν παντελώς μόνο∙ ειδικά η οικογένειά σου. Ο συγγραφέας έχει ικανότητα στην αφήγηση. Αυτό που έζησε- που αποτελεί κοινό τόπο για πολλά παιδιά που ξεχωρίζουν- σε κάνει να τον συμπαθείς βαθιά. Δεν κατηγορεί, όμως δεν επιστρέφει. Δεν θα επιτρέψει να τον ξαναπληγώσουν. Δεν ξέρω πώς θα έγραφε, αν ξέφευγε από το βίωμα και το memoir, αν προσπαθούσε να γράψει αμιγώς μυθοπλασία. Πάντως το «Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ» είναι βιβλίο αξιοανάγνωστο, σε στιγμές συγκλονιστικό.
Κατερίνα Μαλακατέ
"Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ", Εντουάρ Λουί, μετ. Μιχάλης Αρβανίτης, εκδ. Αντίποδες, 2019, σελ. 191
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου