Σελίδες

▼

31/12/22

Όλα τα βιβλία του Live μας

 



Όλα τα βιβλία που αναφέραμε με την Αγγελική Μποζίκη στο ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ LIVE:


Οι επόμενες Λέσχες μας:





Τα βιβλία που διαβάσαμε: 



Νέες κυκλοφορίες:


Υ.Γ. 42 Πατήστε στα ενεργά λινκ για να δείτε λεπτομέρειες για το κάθε βιβλίο 


στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

28/12/22

"Ένα μακρύ Σάββατο", George Steiner



Το "Ενα μακρύ Σάββατο" είναι μια συνέντευξη διαρκείας που έδωσε ο Τζωρτζ Στάινερ στη δημοσιογράφο Λωρ Αντλέρ, παραβαίνοντας τις συνήθειες του. Δεν ήταν- λένε- κι ο πιο καλόβολος άνθρωπος της γης. 

Φαντάζομαι -αν κι εγώ μάλλον δεν είμαι η πιο καλόβολη της γης- πως δεν είμαι η πρώτη γυναίκα δημιουργός που εκνευρίζεται όταν διαβάζει τις απόψεις του Στάινερ για τις γυναίκες δημιουργούς. Δεν είναι πως δεν τις ήξερα, απλά στο «Ένα μακρύ Σάββατο» τις λέει με τέτοιον απροκάλυπτο μισογυνισμό, που νιώθεις να σου γυρίζει το στομάχι.

«Μήπως η γυναίκα έχει υπερβολικά πρακτικό πνεύμα; [] το πρακτικό πνεύμα είναι ο εχθρός της ιδιοφυίας»

«Στην ποίηση όμως η γυναίκα ποιήτρια παραμένει σπάνιο πράγμα»

«Η υπόθεσή μου- αναμφίβολα εντελώς βλακώδης- είναι πως εφόσον ένας άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει ζωή, εφόσον μπορεί να δημιουργήσει ένα παιδί, είναι πολύ πιθανό η αισθητική, ηθική, φιλοσοφική δημιουργία να έχει για αυτόν τον άνθρωπο πολύ μικρότερη σημασία»

Δεν βγαίνουν λέει σπουδαίες ποιήτριες, φιλόσοφοι, επιστήμονες, αυτά μας λέει ο κύριος Στάινερ, και δεν βγαίνουν γιατί κάνουν ΠΑΙΔΙΑ. Κι όταν η Λωρ Αντλέρ τού επισημαίνει, "Ω, Τζωρτζ, μα είστε φαλλοκράτης", κάνει τον Κινέζο. Α, θα σταθούμε λίγο και στους Κινέζους, γιατί ενώ είναι οι πιο ταλαντούχοι μαθητές του, αυτός μάλλον προτιμά τους… Ινδούς.

Μπορώ να σας πω κι άλλα για αυτό το βιβλίο, την άποψη του Στάινερ για το Ισραήλ: εγώ δεν θα πήγαινα ποτέ, είμαι πολίτης του κόσμου και άπατρις, αλλά μια καβαντζούλα τη θέλω, αν πάλι στριμωχτούν τα πράγματα, για τους Αμερικανοεβραίους: δεν έχω τίποτα μαζί τους, εκεί μένουν τα παιδιά μου, αλλά… Ομολογουμένως όλα αυτά ο Στάινερ δεν τα έκρυψε ποτέ, αλλά στο «Ένα μακρύ Σάββατο» είναι μαζεμένα και δεν μπορείς με κανέναν τρόπο να τα αγνοήσεις.

Από την άλλη, το βιβλίο έχει σελίδες σπουδαίας βιβλιοφιλικής ομορφιάς, δεν μπορείς να ξεχάσεις πως το πρώτο βιβλίο που έγραψε ο Στάινερ είναι το «Τολστόι ή Ντοστογιέφσκι» ή πως αυτός «ανακάλυψε» τον Πάουλ Τσελάν. Ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε μέσα στα βιβλία—και αν και μάλλον μετάνιωσε που δεν έγινε κι ο ίδιος δημιουργός— ανάσαινε μόνο μέσα στη λογοτεχνία. Όπως κι αυτά που λέει για την γλώσσα, για τη γλωσσομάθεια, για τους πολύγλωσσους, για τη "μητρική" γλώσσα. Σπουδαία, ανατρεπτικά και σίγουρα ενδιαφέροντα για όσους αγαπούν τη λογοτεχνία.

«Η εμπειρία του βιβλίου είναι η πιο επικίνδυνη, η πιο συναρπαστική που υπάρχει. Ασφαλώς και το βιβλίο μπορεί να διαφθείρει τον άνθρωπο∙ είναι γελοίο να μην το λέμε ανοιχτά. Υπάρχουν μαθήματα σαδισμού στα βιβλία, υπάρχουν μαθήματα πολιτικής βαναυσότητας, ρατσισμού. Κι επειδή πιστεύω πως ο Θεός είναι θείος του Κάφκα (είμαι πεπεισμένος για αυτό), δεν θέλει να μας κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Λίγο πριν από τον θάνατό του, ο Σαρτρ – που καθόλου δεν του άρεσε να σκορπά φιλοφρονήσεις, αυτό είναι σίγουρο- δήλωσε: «Μονάχα ένας από εμάς θα επιβιώσει: ο Σελίν». Αυτό το είπε ο Σαρτρ. Ασφαλώς, η γαλλική γλώσσα ανήκει εξ ολοκλήρου σε δύο συγγραφείς: τον Προυστ και τον Σελίν. Δεν υπάρχει τρίτος. Και το ότι ο Θεός επέτρεψε σε αυτόν τον αντισημίτη φονιά, σ’ αυτόν τον χούλιγκαν, σ’ αυτόν τον γκάνγκστερ της ψυχής – γιατί αυτό ήταν ο Σελίν ως συγγραφέας, αν και όχι στην προσωπική του ζωή∙ πράγμα που κάνει τα πάντα ακόμα πιο περίπλοκα— να δημιουργήσει μια καινούργια γλώσσα κι ύστερα να γράψει το Από κάστρο σε κάστρο και τον Βορρά (δύο σαιξπηρικά αριστουργήματα, κατά τη γνώμη μου) με στεναχωρεί πάρα πολύ. Δηλώνω τον θαυμασμό μου και, ταυτόχρονα, θυμώνω τρομερά. Και προσπαθώ να αποφεύγω βιβλία που είναι φονικά δηλητήρια»

Νομίζω πως αυτή η τελευταία αποστροφή ισχύει και για μένα, δηλώνω τον θαυμασμό μου για τον δάσκαλο της λογοτεχνίας, τον εμπνευσμένο κριτικό, Τζωρτζ Στάινερ, και ταυτόχρονα τον αποτροπιασμό μου που θεωρούσε πως στον 21ο αιώνα (το βιβλίο βγήκε το 2014) μπορούσε να διατυπώνει απόψεις τόσο βασισμένες στο προνόμιο να είσαι άντρας λευκός στην Ευρώπη, χωρίς καμία ντροπή. Ειδικά ένας άνθρωπος που γλίτωσε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όσο ήταν παιδί από μια τυχαία, ή και όχι τόσο τυχαία, μετακόμιση των γονιών του στις ΗΠΑ την τελευταία στιγμή.


                                                    Κατερίνα Μαλακατέ


"Ένα μακρύ Σάββατο", Τζωρτζ Στάινερ με την Λωρ Αντλέρ, μτφ. Θάνος Σαμαρτζής, εκδ. Δώμα, 2022, σ. 150.
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

22/12/22

"Η θάλασσα της ηρεμίας", Emily St. Mandel



                      
Αγοράστε το εδώ: 
https://www.booktalks.gr/logotexnia/amerikaniki-logotexnia/amerikaniki-pezografia/agglofoni-pezografia-kanadas-muthistorima/i-thalassa-tis-iremias.html



Παρακολουθώ την Έμιλυ Μάντελ από την αρχή, από τον Σταθμό Έντεκα. Τότε με ιντρίγκαρε το δυστοπικό της θέμα. Χωρίς να είναι ο Σταθμός Έντεκα αριστούργημα, ήταν ένα βιβλίο που δεν άφηνε ανικανοποίητο τον αναγνώστη. Το επόμενό της, το Γυάλινο ξενοδοχείο, είχε λιγότερες αρετές, είχες την αίσθηση μιας ιστορίας πιο περίπλοκης που η Μάντελ δεν μπόρεσε να διαχειριστεί πλήρως και την άφησε λειψή. Γιατί λοιπόν έπιασα και τη Θάλασσα της ηρεμίας; Εκλεκτικές συγγένειες, θαρρώ, είναι σαν να με ρωτάς γιατί αμέσως μετά θα διαβάσω τον νέο Μπαρνς.

Η θάλασσα της ηρεμίας καταπιάνεται με ένα θέμα που έχει "κάψει" πολλούς συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας (το «κάψει» σε αυτή τη φράση χρησιμοποιείται με ένα σωρό σημασίες), το ταξίδι στον χρόνο. Αντί όμως να μπει σε λεπτομέρειες φυσικής, που πιθανώς καθόλου δεν θα ευνοοούσαν το βασικό εύρημα, επέλεξε να ασχοληθεί με τον χρόνο για να μιλήσει για την αγάπη. Έξυπνη επιλογή και εν πολλοίς διαχειρίσιμη.

Τα πρώτα δύο μέρη είναι κάπως αμήχανα, η συγγραφέας μάς λέει τις ιστορίες βιαστικά, σχεδόν χωρίς καθόλου να μας δείχνει, καταστρατηγώντας το περίφημο show, don't tell κι αυτό κάνει την ανάγνωση μηχανική. Ειδικά η πρώτη ιστορία, που αφορά έναν νεαρό αριστοκράτη του 1912, τον Έντουιν Σεντ Άντριου, που πηγαίνει «εξορία» στη Βρετανική Κολομβία γιατί τόλμησε να πει στους γονείς του τη γνώμη του για την Βρετανική αποικιοκρατία, μοιάζει περισότερο με σχεδίασμα, παρά με κανονικό λογοτεχνικό κείμενο. Μπαίνοντας όμως στην τρίτη ιστορία, για μια τριανταπεντάχρονη συγγραφέα το 2203 που κάνει παγκόσμια περιοδεία για το βιβλίο της που έχει γίνει αναπάντεχα παγκόσμιο μπεστ σέλερ γιατί μιλάει για μια πανδημία, λίγο πριν χτυπήσει η «πανδημία», το μυθιρστόρημα ανοίγεται, αρχίζεις να καταλαβαίνεις το μοτίβο του, αλλά και πόσο ισχυρά είναι τα αισθήματα της Μάντελ για αυτή την ιστορία, που μοιάζει τόσο με τη δική της, προβεβλημένη 200 χρόνια στο μέλλον. Και πόσο μισεί να απαντά στην ερώτηση «Καλά εσείς κάνετε περιοδεία, ποιος κρατάει την κόρη σας».

Το μυθιστόρημα δεν κομίζει γλαύκα, μιλά για τη μοναξιά, την ανθρωπιά, τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους και τον χρόνο, τη ματαιότητα και την ελπίδα, τη θυσία, που βρίσκεται σε μέρη όλο και πιο περίεργα, μακριά από εκεί που θα περιμέναμε. Ο χρόνος γίνεται παιχνιδάκι στα χέρια της συγγραφέα- Θεάς, καταστρατηγείται κάθε λογική του. Τις ιστορίες δένει η «υπόθεση της προσομοίωσης» που είναι πολυφορεμένη και λίγο πολύ άχρηστη μετά την εξαντλητική της χρήση στο Μάτριξ. Αλλά αυτό δεν αφαιρεί από το κείμενο. Δεν του προσθέτει, κιόλας.

Διάβασα τη Θάλασσα της ηρεμίας λαίμαργα, μέσα σε δύο μέρες, την απόλαυσα. Όμως κι εδώ, όπως και στα άλλα της μυθιστορήματα, χάνεται μια σημαντική ευκαιρία, να καταβυθιστείς μέσα από το κείμενο σε δεύτερο και τρίτο επίπεδο, να στοχαστείς για την ανθρώπινη μοίρα και τον χρόνο. Ευκαιρία, που δεν άφηναν ποτέ ανεκμετάλλευτη οι σπουδαίοι της επιστημονικής φαντασίας (π.χ. ο Ασίμωφ ή ο Ντίκ) και που φαίνεται πως η Μάντελ επιλέγει να τους αγνοεί. Είναι σαν να γράφει επιστημονική φαντασία ξανά και ξανά, αλλά η ίδια να μην τη διαβάζει, ούτε να ασχολείται μαζί της. Κι από μετριάζει και την επίγευση της ανάγνωσης.



                            Κατερίνα Μαλακατέ



"Η θάλασσα της ηρεμίας", Έμιλυ Μάντελ, μτφ. Βάσια Τζανακάρη, εκδ. Ίκαρος, 2022, σ. 266



στις 1 σχόλιο:

17/11/22

"Αργά μέσα στη μέρα", Tessa Hadley


                                                          Αγοράστε το εδώ 



Είχα απολαύσει Το παρελθόν. Κι έπιασα το Αργά μέσα στη μέρα με μια περίεργη αναγνωστική λαχτάρα, παρ’ ό,τι βγήκε μαζί με τον πολυδιαφημισμένο Επιβάτη του ΜακΚάρθυ κι η λογική θα έλεγε να διαβάσω αυτό το βιβλίο, κι όχι το πιο ήπιο, το λιγότερο γνωστό. Όμως αναγνώσματα δεν διαλέγουμε με τη λογική, η τέχνη όσο κι αν την εξηγείς, δεν παύει να έχει μια χροιά δυσεξήγητη. 

Το μυθιστόρημα μιλά για μια φαινομενικά απλή ιστορία, δυο γυναίκες κολλητές φιλενάδες, η Κριστίν και η Λίντια, παντρεύονται δυο κολλητούς φίλους, μεγαλύτερούς τους, τον Άλεξ και τον Ζάκαρι. Πολλά χρόνια μετά, πλησιάζοντας τα εξήντα τους, ο Ζάκαρι πεθαίνει, αφήνοντας τους άλλους τρεις να παλεύουν με τα φαντάσματα του παρελθόντος, προσπαθώντας να βρουν ποιοι είναι, αφού χάθηκε η εύθραυστη ισορροπία του οικοσυστήματός τους.

Η Κριστίν είναι καλλιτέχνης, ζωγράφος. Υπήρξε μια μαζεμένη νεαρή γυναίκα, λιγάκι ντροπαλή, αφοσιωμένη στα βιβλία και στα διαβάσματά της, που σπούδαζε αγγλική φιλολογία κι ήθελε να κάνει μεταπτυχιακό σε ρομαντικές ποιήτριες. Η Λίντια ήταν η φαμ φατάλ, πανέμορφη και κάπως επιφανειακή, της άρεσε πάντα να τεμπελιάζει και να παίρνει αυτό που θέλει. Κι αυτό που ήθελε ήταν ο Άλεξ. Γοητευτικός, καθηγητής τους στη σχολή, δύστροπος και ελιτιστής, φιλοδοξούσε να γίνει ποιητής. Κι αφού τον ήθελε βάλθηκε να τον κατακτήσει. Κι έτσι γνώρισε και στην Κριστίν τον -πολύ πιο μέτριας εμφάνισης- Ζάκαρι. Που όμως ήταν γόνος πλούσιας οικογένειας, όπως και η Κριστίν, κι ένας άντρας με χαρούμενη ιδιοσυγκρασία,, δοτικός.

Πώς βρέθηκαν τελικά η Λίντια παντρεμένη με τον Ζάκαρι κι η Κριστίν παντρεμένη με τον Άλεξ, είναι απορίας άξιο. Κι αυτό που κινεί όλη την ιστορία. Προς το τέλος λέει η Κριστίν στον Ζάκαρι. «Δεν λέω ότι το παρελθόν είναι καλό ή ωραιότερο ή καλύτερο ή ό,τι άλλο. Αλλά τίποτα δεν θα είναι ποτέ τόσο όμορφο όσο αυτό, σωστά; Είναι υπέροχα όμορφο. Ξεπερνάει οτιδήποτε θα ήμουν σε θέση να φανταστώ. Με γεμίζει, μου αρκεί». Αυτό είναι το σημείο καμπής του μυθιστορήματος. Όταν οι ήρωες ξεπεράσουν τα απωθημένα του παρελθόντος θα έχουν λυτρωθεί. Και το πένθος τούς βάζει παραδόξως σε διαδικασία κίνησης.

Η γραφή της Χάντλει είναι προσεγμένη ως και την τελευταία λεπτομέρεια, σε γραπώνει και δεν σε αφήνει σε καμία στιγμή παραπονεμένο. Ακόμα και σε ένα τόσο κλειστό σύμπαν-- αυτοί οι τέσσερις μοιάζει να είναι εγκιβωτισμένοι ο ένας μέσα στον άλλον, η ιστορία τους μπλέκεται τόσο πολύ, που παρά τις διαφορετικές καταβολές και προσωπικότητες, μοιάζουν αναπόσπαστο κομμάτι ο ένας του άλλου-- φτιάχνει έναν κόσμο που μοιάζει ολοκληρωμένος. Τα προβλήματα των ηρώων είναι ομολογουμένως του "πρώτου κόσμου", τους απασχολούν οι μακροχρόνιες σχέσεις, η απιστία, η τέχνη, η προώθησή της. Μου αρέσει όμως το στιλιζάρισμά της, που επικεντρώνεται στον στόχο κυνηγώντας την ουρά της ιδέας, παίζοντας με την τυχαιότητα, τη συγκυρία, τον τρόπο που επιλέγουμε χαοτικά για αυτά που τόσο έχουν σημασία στη ζωή μας. Με τη σπουδαιότητα της στιγμής, τελικά.

Έχω καταλήξει πως αυτά τα βιβλία, που δεν ουρλιάζουν την ύπαρξή τους, μου ταιριάζουν πολύ. Με κινητοποιούν γιατί μιλούν μονάχα για ένα κομμάτι του επιστητού, δεν προσπαθούν να αναπαραστήσουν την πολυπλοκότητα της πραγματικής πραγματικότητας στην ολότητά της. Κι αυτό είναι ξεκούραστο, απελευθερωτικό, σαν να πίνεις νερό για να ξεδιψάσεις και να λυτρωθείς.

 
                                   Κατερίνα Μαλακατέ



"Αργά μέσα στη μέρα", Tessa Hadley, μετ. Άγγελος Αγγελίδης, Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Gutenberg, σ. 356, 2022


στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

9/11/22

"Ορατή σαν αόρατη", Ζυράννα Ζατέλη

 

Αγοράστε το εδώ 

Γραμμένο με αυτή την υπέροχη συνειρμική γραφή της Ζυράννας Ζατέλη, το Ορατή σαν Αόρατη είναι το τρίτο και πολυαναμενόμενο βιβλίο της Τριλογίας Με το Παράξενο όνομα Ραμάνθυς Ερέβους. Όταν το πρωτοείδα δίστασα, είχα καιρό να καταπιαστώ με τα άλλα δυο βιβλία της Τριλογίας, βγήκαν το 2001 και το 2009 αντίστοιχα, αλλά ήταν τέτοιος ο έρωτας των μετεφηβικών μου χρόνων για το γράψιμό της, που τελικά υπέκυψα. Και δεν ξαναδιάβασα τα άλλα δυο, έμεινα -ειδικά για το πρώτο- με την από εικοσαετίας μνήμη. Για αυτό δεν ξέρω να σας πω τι σχέση έχει με τα άλλα δυο βιβλία. Κι αυτό μοιάζει εντελώς ταιριαστό, για αυτόν τον ρευστό, ονειρικό κόσμο που χτίζεται πάνω σε στέρεα υλικά.

Αυτό κάνει η Ζατέλη, χτίζει κόσμους γεμάτους μάγισσες, ξωτικά και κουκουβάγιες, για να μας μιλήσει για έναν χοντρό ογδοντάχρονο που σφήνωσε στο παράθυρο, και μια συγγραφέα που περιμένει εναγωνίως να πεθάνει η κυρία για την οποία ήταν ghost writer όλα αυτά τα χρόνια, για να γράψει τα δικά της και να ξεχυθεί η φωνή της και μια γυναίκα που θέλει να ουρλιάξει για την πεθαμένη κόρη της και θα τα πει σε όποιον βρεθεί κι έναν εκδότη που τον λέμε Λαρίων. 

Η σχέση του κειμένου με τον χρόνο είναι εξαιρετικά χαλαρή, ο αφηγητής μπαίνει στον κόπο μερικές φορές να μας απευθυνθεί και να μας κατευθύνει χρονικά, άλλοτε δεν τον νοιάζει καθόλου για μας. Και δεν νοιάζει ούτε εμάς ως αναγνώστες να τοποθετηθούμε πλήρως απέναντι στα πρόσωπα, στα πράγματα, τον χρόνο και τον χώρο, να μάθουμε για την Οφία τη νάνα-νάνο-κουκουβάγια, να μάθουμε για τις φωνές μες στο κεφάλι μας και μες στο κεφάλι της Λεύκας, αφηνόμαστε σε αυτό το ταξίδι. Πρέπει να αφεθείς, στα χέρια αυτής τη γλώσσας, κάποτε εντελώς φροντισμένης, άλλοτε επίτηδες σκληρής, σαν να μπαίνουν ακίδες πραγματικής πραγματικότητας μέσα στο μυαλό μας, όσο ακολουθούμε τον ρέοντα συλλογισμό του.

Αυτές οι ακίδες πονάνε. Πονάει να είσαι μάνα. Πονάει να είσαι κόρη. Πονάει η απουσία της μάνας. Πονάει το κομμένο ποδαράκι της μάνας. Πονάει να γράφεις. Πονάει να γράφεις για άλλους. Πονάει να μην γράφεις. Η περιπέτεια της γραφής και της ζωής είναι το κουκούτσι του κειμένου. Η έμπνευση δεν αρκεί. Χρειάζεται κι η οδύνη. Το βίωμα δεν είναι αρκετό, χρειάζεται κι η τεχνική. Ο πόνος δεν είναι το βασικό συστατικό, μόνο αναπόσπαστο στοιχείο κάθε έργου τέχνης. Το χιούμορ δεν λείπει, πώς θα μπορούσε από κείμενο της Ζατέλη, να λείπει. 

Αφέθηκα, όπως καταλάβατε. Αφέθηκα και με πήγε στα παιδικά μου χρόνια, στης Λεύκας, στους πόνους μου, στις νάνες και τα ξωτικά. Κοιμήθηκα ανάποδα σαν κουκουβάγια στο κλαδί της, με ένα στέμμα στο μέσο του μετώπου και μου κάψαν κι εμένα τα νυχτολούλουδα με βραστό νερό για να μην ευωδιάζουν πια. Κι αυτό κάνει τη λογοτεχνία συναρπαστική, αυτό της δίνει δύναμη αφόρητη, τόσο που πονάει το μυαλό σου όταν διαβάζεις. Η ταύτιση της εμπειρίας κι όταν δεν ταυτίζεται η συγκυρία, η λύτρωση κι όταν δεν ξέρεις ακριβώς τον πόνο, η γραφή είναι γέννα, η ανάγνωση είναι υιοθεσία, την υιοθέτησα αυτή την αόρατη ορατή Λεύκα.


                           Κατερίνα Μαλακατέ


"Ορατή σαν αόρατη", Ζυράννα Ζατέλη, εκδ. Καστανιώτη, 2021, σ. 351


















Η Ζυράννα Ζατέλη στο Booktalks: 

στις 1 σχόλιο:

30/10/22

"Μολλόυ", Samuel Beckett


           
Αγοράστε το εδώ: 
https://www.booktalks.gr/logotexnia/logotexnia-allon-glosson/irlandiki-logotexnia/irlandiki-pezografia/mollou.html



Έχει καμία σημασία να γράψει κανείς για τον Μολλόυ σήμερα, 70 χρόνια από την έκδοσή του και τι είναι αυτό που θα μπορούσε να γραφτεί για να μην αδικήσει τον συντάκτη του κειμένου, δεν μιλάμε φυσικά για τον Μπέκετ, που είναι μέγεθος τέτοιο που δεν επιδέχεται ουσιαστικής κριτικής. Τη μόνη λογική εξήγηση για αυτό το κείμενο, την κατανοώ μόνο για μένα, θέλω να γράψω για αυτό το βιβλίο γιατί με αναστατώνει και βγάζει τις σκέψεις μου από την όποια λογική σειρά, κάθε φορά που το διαβάζω. Και το διαβάζω σχετικά συχνά, κάτι που δεν κάνω ας πούμε για τα θεατρικά του Μπέκετ ή για άλλα κείμενα στις παρυφές ανάμεσα στον μοντερνισμό και στον μετα-μοντερνισμό.

Ο Μπέκετ υπήρξε σε νεαρή ηλικία γραμματέας του Τζόυς, όταν ο πρώτος έφυγε από την Ιρλανδία και βρέθηκε στο Παρίσι. Αυτός κράτησε τις σημειώσεις για την Αγρύπνια των Φίνεγκαν, και έπειτα σχετίστηκε με την κόρη του Τζόυς. Έλαβε μέρος στη γαλλική αντίσταση, συντρίφτηκε από το μέγεθος των ερειπίων. Οι πιο πολλοί τον ξέρουμε γιατί έχουμε δει στο θέατρο το «Περιμένοντας τον Γκοντό» ή τις «Ευτυχισμένες μέρες». Το «θέατρο του παραλόγου» στηρίχτηκε και πάνω του. Έγραψε στα γαλλικά τα μεγάλα του έργα, αν και έπειτα τα μετέφραζε ο ίδιος στη μητρική του, τα αγγλικά, ουσιαστικά μεταγράφοντάς τα, όχι απλά μεταφράζοντάς τα, σε έναν άλλο τρόπο σκέψης κι όχι απλά σε μιαν άλλη γλώσσα. Έγραψε καταλύοντας τα βασικά στοιχεία της πεζογραφίας, τη δομή, την πλοκή, τους χαρακτήρες και την ανάπτυξή τους, κρατώντας για στήριγμα τη γλώσσα, και τις βαθύτερες μύχιες, άναρχες (;) σκέψεις του ατόμου για τη ζωή του, το θάνατό του, και το ανάμεσό τους. Αυτή η αναμονή, του θανάτου, που προέκυψε από τα χρόνια που κρυβόταν στην Κατοχή, η φθορά και η εγκατάλειψη δίχως την ουσιαστική παρηγορά της λήθης, υπάρχει παντού, σε όλο του το έργο.

Ο Μολλόυ μονολογεί, ο Μολλόυ ψάχνει διαρκώς τη μάνα του, σκαρφαλωμένος πάνω σε ένα ποδήλατο, με το ένα πόδι μαγκωμένο, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε αυτά που θυμάται, και αυτά που δεν θυμάται, στο σώμα που συνεχώς τον εγκαταλείπει, και την συνεχή αίσθηση της εγκατάλειψης. Ο Μολλόυ τα γράφει όλα αυτά όταν πια δεν θυμάται ποιος είναι, και δεν θυμάται τη μάνα του, αλλά έχει πάρει τη θέση της μάνας του. Έρποντας. Πιπιλάει βότσαλα με τη σειρά, ψάχνει ψυχαναγκαστικά τη σωστή σειρά στις τσέπες του, αδιαφορεί για τα βασικά, τα πιο βασικά της ανθρώπινης ύπαρξης, αγνοεί το ερείπιο που είναι το κορμί του, αγνοεί, επιδεικτικά τους κανόνες, επί 127 σελίδες, δεν βάζει ούτε μια παράγραφο. Χμ.

Κι έπειτα αναλαμβάνει ο Μοράν, σαν είδωλο ανεστραμμένο, στην αρχή ως διώκτης κι έπειτα ως ενσάρκωση του διωκόμενου. Πατέρας σε λήθη, τον εγκαταλείπει σιγά σιγά το σώμα του, όσο ψάχνει, ως ντετέκτιβ, τον Μολλόυ, γιατί κάποιος του το ανέθεσε. Ο Αγγελιοφόρος. Και σταματά μόλις ο Αγγελιοφόρος τού λέει πως δεν υπάρχει πια αποστολή. Σταματά πριν βρει τον εαυτό του, ενώ ήδη σέρνεται, ενώ ήδη κι αυτός περιμένει τον θάνατο.

Δεν είναι εύκολο βιβλίο φυσικά, να λέμε τους στραβού το δίκιο. Απαιτεί να είσαι υποψιασμένος για να αντέξεις την ανάγνωση, τη ροή των σκέψεων, άλλοτε εντελώς πεζών για το πόσες κλανιές ακριβώς κάνει ο Μολλού την ημέρα, κι άλλοτε τόσο σημαντικών όσο η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη. Μα για μια στιγμή. Δεν είναι και τα δύο εξίσου σημαντικά για την ανθρώπινη ύπαρξη; Σωματικότητα και συνείδηση.

Η φιγουρα της μητέρας, άπιαστη και φασματική, στοιχειώνει το κείμενο, όπως και μιας παράξενης εμμονής με τη γονεϊκότητα, ο Μολλόυ αναρωτιέται τι θα γινόταν αν είχε γιο, ενώ ο Μοράν έχει. Το κείμενο αποπνέει θανατίλα, αυτό είναι που το κάνει τόσο βαρύ, τόσο ασήκωτο αλλά ταυτόχρονα το αλαφραίνει, γιατί το σκοτεινό μαύρο χιούμορ του, καταφέρνει να ξεστοιχειώσει τον ίδιο τον θάνατο. Δεν ξεστοιχειώνει τη φθορά, τη γελοία ιδέα, πως ερειπιωνόμαστε σωματικά και ψυχικά κάθε μέρα, κάθε μέρα βάζει ένα λιθαράκι στην απόγνωση.

Ο Μπέκετ αφήνεται στη γοητεία τη γλώσσας, την αφήνει να τον καθοδηγεί – υποσυνείδητα- κι έπειτα τη χειραγωγεί και την υποτάσσει, για να πει αυτό που του τρώει τα δικά του σωθικά. Κάθε φορά αυτό που τρώει τα σωθικά του ίσως και να είναι άλλο, ανάλογα με αυτό που τρώει εσένα. Αυτή είναι η γοητεία αυτού του σπειροειδούς κειμένου, που κυνηγάει την ουρά του, του ήρωα που ψάχνει τον ερειπιωμένο εαυτό του, του ήρωα που ψάχνει τη μάνα και βρίσκει το θάνατο, καταλαμβάνοντας τη θέση της στην ανθρώπινη μοίρα.

Θα μπορούσε κανείς εύκολα να υπογραμμίσει όλο το βιβλίο ή και να το παρατήσει. Ανάλογα το ποιος είναι στη δεδομένη χρονική της ανάγνωσης. Ο Μπέκετ ποτέ δεν σου στερεί αφορμές, τις αιτίες, τόσο τις ερωτήσεις, όσο και τις απαντήσεις, θα τις βρεις μόνος. Αυτή είναι η γοητεία του. Για αυτό ο Μολλόυ παραμένει σε τόσα κομοδίνα για μέρες, μήνες χρόνια, κάποιες φορές χωρίς να ολοκληρώνεται η ανάγνωση ποτέ. Διαβάζεις όσο αντέχεις. Κάθε φορά.


                           Κατερίνα Μαλακατέ


"Μολλόυ", Σάμιουελ Μπέκετ, μετ. Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου, εκδ. Ύψιλον, Δ' Ανατύπωση 2021, αναθεωρημένη, σ. 255







στις 11 σχόλια:

16/10/22

"Έξι τρόποι να πεθάνεις στο Τέξας", Marina Perezagua


Αγοράστε το εδώ

Μάλλον ήταν κάπως συγκεχυμένοι οι λόγοι που άρχισα το Έξι τρόποι να πεθάνεις στο Τέξας της Μαρίνα Περεθάγουα. Ίσως να έφταιξε το εξώφυλλο που είναι πολύ του γούστου μου, ίσως πάλι να ήταν το οπισθόφυλλο που υποσχόταν ένα βιβλίο πιο αλλόκοτο από τα συνηθισμένα, ή πως πρόκειται για μια Ισπανίδα συγγραφέα στην ηλικία μου. Πιθανότατα βέβαια τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει, απλά μου είπε η κολλητή μου τη φράση κλειδί «τι βιβλίο είναι αυτό».

Από τις πρώτες σελίδες κατάλαβα πως η επιλογή ήταν σωστή. Η ιστορία ξεκινά με την ιστορία μιας μεταμόσχευσης. Ο πατέρας του κ. Λίνγουει πεθαίνει από μια σφαίρα σε ένα κινέζικο στρατόπεδο συγκέντρωσης και η καρδιά του μεταμοσχεύεται σε έναν Αμερικανό. Έτσι η καρδιά του πατέρα του ποτέ δεν πεθαίνει πραγματικά και το Σεν του δεν ησυχάζει. Ο κ. Λινγουέι παίρνει απόφαση να εκδικηθεί για να ηρεμήσει το Σεν, και περνά αυτή την αλλόκοτη βεντέτα και στον γιο του. Ο εγγονός, ο Σιντσιάνγκ, είναι αυτός που φτάνει στην Αμερική και θα αναζητήσει τρόπους να αναπαυθεί η ψυχούλα του παππού του∙ σκοτώνοντας. Ταυτοχρόνως, ένα νεαρό τυφλό κορίτσι καταδικάζεται σε θάνατο στα δεκαεφτά του χρόνια για τη δολοφονία της μητέρας της και αναλαμβάνει μέσα από τις επιστολές της από την πτέρυγα των μελλοθανάτων την αφήγηση.
 
Ο τρόπος που διαπλεπλέκονται όλα αυτά κάνει το βιβλίο μοναδικό. Όλα μοιάζουν να εξελίσσονται σπειροειδώς και όχι γραμμικά, η πλοκή κυνηγάει την ουρά της, κι εμείς ακούμε μια νεαρή γυναίκα, που δεν πρόλαβε καν να ζήσει, μιας και την εποχή που ονειρευόταν να γίνει ενήλικη, τότε την κλείσαν στη φυλακή, να περιγράφει την καθημερινότητά της, πότε τυφλή, πότε βλέπουσα.

Θέματα πολύ σοβαρά ξετυλίγονται στο βιβλίο, η πίστη στην αιώνια ψυχή, η βρώμικη βιομηχανία των μεταμοσχεύσεων από ζώντες, η αναπηρία, η γονεικότητα. Η ηρωίδα, που ζει σε έναν κόσμο χωρίς όραση, που δεν έχει ζήσει καμία ενήλικη σχέση, που τρώει μόνο χυλό, που ζει μονίμως στην απομόνωση, που δεν έμαθε να διαβάζει και να διαβάζει μικρή λόγω της τυφλότητάς της, θέλει να ζήσει. Αυτό είναι το πιο συγκλονιστικό, το μήνυμα που διαπερνά το βιβλίο. Θέλει να δει, θέλει ζήσει, θέλει να αγαπήσει κι απεγνωσμένα να αγαπηθεί. Κι ας μην ξέρει αν είναι αθώα.

Οι τύψεις δεν αφορούν αυτό το βιβλίο. Όπως εν πολλοίς δεν αφορούν και τη ζωή μας. Για αυτό κάποιος αγοράζει ένα όργανο, δίνοντας πολλά λεφτά, ενώ ίσως ξέρει πως κάποιος σε μιαν άλλη χώρα, σε μιαν άλλη ήπειρο, θα πεθάνει επιτόπου για να του δώσει το συκώτι, το νεφρό, την καρδιά του, τους κερατοειδείς του. Η σκληρότητα και η κυνικότητα είναι μέρος της ζωής, μιας ζωής που τυχαία μπορεί τυχαία, μέσα σε μια στιγμή, μπορεί να ανατραπεί. Όσο καλοκουρδισμένη κι αν είναι.

Τη συγγραφέα τίποτε δεν τη σοκάρει, μοιάζει να αφουγκράζεται τις εσχατιές της ανθρώπινης ύπαρξης με νηφαλιότητα, ξέρει πως ανά πάσα στιγμή ο καθένας μπορεί να είναι τέρας ή άγγελος. Δεν είναι μεταφυσικές οι αγωνίες των ηρώων της, δεν νοιάζεται για το «θείο» παρά μόνο ως κοινωνικό φαινόμενο, σαν κάτι που μπορεί να σου τύχει. Όπως ας πούμε η απανθρωπιά της θανατικής ποινής. Γιατί μην ξεχνάμε πως η ηρωίδα περιμένει να την σκοτώσει το ίδιο το κράτος, σε αντίποινα.

Διάβασα τους Έξι τρόπους να πεθάνεις στο Τέξας σχεδόν μονοκοπανιά, το μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου τελείωσε σε μια μέρα, και μετά το φύλαξα, σαν να ήταν οι τελευταίες σελίδες η τελευταία καραμέλα στο κουτί. Σπανίως διαβάζω έτσι βιβλία, σημαίνει πως ξύπνησαν μέσα μου κάτι που κρυβόταν, και πρέπει να το επεξεργαστώ. Κι άργησα να γράψω αυτό το κείμενο, για να μην το αδικήσω, αλλά και να μην αδικήσω κι εμένα ως αναγνώστρια. Μα είναι ξεκάθαρο, οι σπείρες πάντα ήταν της αρεσκείας μου.


                                        Κατερίνα Μαλακατέ 






"Έξι τρόποι να πεθάνεις στο Τέξας", Μαρίνα Περεθάγουα, μετ. Μαρία Παλαιολόγου, εκδ. Καστανιώτη, 2022, σ. 304
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

18/9/22

Τι συμβαίνει στα Εργαστήρια Δημιουργικής Γραφής του Booktalks;




Τι συμβαίνει

Στα εργαστήρια δημιουργικής γραφής ενηλίκων του Booktalks δουλεύουμε πάνω σε δύο άξονες: θεωρία και πράξη. Έτσι, με το που θα συγκροτηθεί η ομάδα και γνωριστούμε, η κάθε συνάντηση χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο είναι θεωρητικό, υπάρχουν πλήρεις σημειώσεις για βασικά θέματα, όπως πώς στήνεται η πλοκή, πώς φτιάχνουμε το τόξο ανάπτυξης ενός χαρακτήρα, πώς χειριζόμαστε τους διαλόγους, την περιγραφή, το μονόλογο, τι σημασία έχει το ύφος και η γλώσσα, γιατί show και γιατί tell. Η θεωρία πλαισιώνεται με παραδείγματα λογοτεχνικών κειμένων και προτάσεις ανάγνωσης. Γιατί όποιος δεν διαβάζει, δεν γράφει ουσιαστικά.

Το δεύτερο μέρος αφορά τη γραφή στην πράξη. Στο τέλος κάθε συνάντησης δίνεται θέμα για να γραφτεί κάποιο κείμενο (συνήθως διήγημα) με συγκεκριμένο αριθμό λέξεων. Αυτά τα κείμενα τα διαβάζουμε όλοι μαζί την επόμενη φορά κι η ομάδα κάνει καλοπροαίρετη κριτική ο ένας για τον άλλο. Έτσι η ομάδα γίνεται ομάδα και αποκτά ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, ξέρει πια να αναγνωρίσει πότε ένα κείμενο είναι καλό και πότε όχι.

Στόχος μετά το τέλος του πρώτου κύκλου είναι να έχει συστηματοποιήσει κανείς το γράψιμό του, να γράφει συχνά και όλο και καλύτερα, ακολουθώντας τους κανόνες και σπάζοντάς τους.

Στον δεύτερο κύκλο, η ομάδα περνά σε ένα επόμενο επίπεδο. Εδώ συζητάμε για το πέρασμα από τη μικρή στη μεγάλη φόρμα, τις διαφορές και τις ομοιότητες και προετοιμαζόμαστε για να γράψουμε μεγαλύτερα σε έκταση κείμενα. Πάλι οργανωμένα με σημειώσεις και διεξοδικές παρατηρήσεις. Παράλληλα κάθε εβδομάδα σε αυτόν τον κύκλο μαθαίνουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε είδους π.χ. ιστορικό, αστυνομικό, τρόμου, ερωτικό κ.ο.κ. και γράφουμε διηγήματα με βάση το είδος που μελετήσαμε. 

Σε κάθε κύκλο, τουλάχιστον σε ένα εργαστήριο θα μας επισκεφτεί κάποιος γνωστός συγγραφέας. Είναι πάντοτε εποικοδομητικό να βλέπει κανείς πως δουλεύουν διαφορετικοί γραφιάδες.

Πού, ποιος, πότε

Φέτος θα έχουμε δύο ομάδες πρώτου κύκλου, μία διαδικτυακά μέσω zoom κάθε Δευτέρα 8μ.μ. με 11μ.μ. και μία Πέμπτη 6μ.μ. με 9μ.μ. στο βιβλιοπωλείο μας (Αρτέμιδος 47, Π. Φάληρο). Ο πρώτος κύκλος απευθύνεται σε αυτούς που θέλουν να ξεκινήσουν να γράφουν ή σε αυτούς που γράφουν ήδη και θα ήθελαν να συστηματοποιήσουν και να οργανώσουν τη γραφή τους.

Η ομάδα του δεύτερου κύκλου θα συναντιέται κάθε Τετάρτη 6μ.μ. με 9μ.μ. και συγκροτείται από όσους έχουν ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο.

Πόσο κοστίζει

Το κόστος για τα δέκα τρίωρα εργαστήρια (τόσο δια ζώσης, όσο και διαδικτυακά) είναι 210€ που καταβάλλονται σε τρεις δόσεις, πριν από 1ο, το 4ο και το 7ο εργαστήριο. Αν κάποιος θελήσει να πληρώσει όλο το ποσό προκαταβολικά, τότε το κόστος διαμορφώνεται στα 200€.


Εισηγήτρια:



Η Κατερίνα Μαλακατέ είναι συγγραφέας, blogger και ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου-καφέ Booktalks. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο Deree και το EKEBI καθώς και το Διατμηματικό Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Δημιουργικής Γραφής ΕΑΠ/ Φλώρινας.
Το www.diavazontas.blogspot.com είναι ένα blog για την γραφή και την ανάγνωση που δημιουργήθηκε το 2009 κι έκτοτε λειτουργεί αδιάλειπτα. Το συντροφεύει και η αντίστοιχη βιβλιοφιλική ομάδα στο facebook ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ.
Το πιο πρόσφατο μυθιστόρημά της είναι το «Χωρίς πρόσωπο» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.


Αν έχετε όρεξη να μάθετε περισσότερα ελάτε στην ανοιχτή συνάντηση γνωριμίας την Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2022 στις 7μ.μ. στο Booktalks.  Δηλώστε συμμετοχή για τη συνάντηση εδώ

Θα υπάρξει και live την Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2022 στο γκρουπ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ

Ολόκληρο το πρόγραμμα των Εργαστηρίων μας για Γραφή και Ανάγνωση, παιδιών και ενηλίκων, διά ζώσης και διαδικτυακά: εδώ

Πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής στο 2109802520, στο info@booktalks.gr και στα inbox μας σε facebook και Instagram. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

στις 1 σχόλιο:

17/9/22

Εργαστήρια Δημιουργικής Γραφής για παιδιά στο Booktalks

Πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής στο 2109802520, στο info@booktalks.gr και στα inbox μας σε facebook και Instagram. 


Δημιουργική Γραφή για παιδιά


Τα περισσότερα παιδιά μπαίνουν στο σχολείο με ενθουσιασμό για τη γραφή ως τρόπο έκφρασης αλλά στην πορεία αποθαρρύνονται από το σχολικό πρόγραμμα.

Η δημιουργική γραφή αγκαλιάζει πολλές υποδιαιρέσεις της λογοτεχνικής τέχνης, από παραδοσιακά είδη, όπως η ποίηση και η μυθοπλασία, μέχρι και τη πεζογραφία. Όλες αυτές οι μορφές είναι αισθητικές και πνευματικές επιστήμες που αναπτύσσουν τη γνώση των μαθητών σχετικά με τα παραδοσιακά είδη, τις μορφές και τις χρήσεις της γλώσσας, αντλώντας από τη μακρά ιστορία των αισθητικών και επίσημων στρατηγικών σύνθεσης και βοηθώντας τους μαθητές να καταλάβουν πώς μπορούν να επικοινωνήσουν καλύτερα και να επηρεάσουν συναισθηματικά το κοινό.

Η επιτυχής δημιουργική συγγραφή απαιτεί προσεκτική μελέτη άλλων λογοτεχνικών έργων, ανάλυση του τρόπου με τον οποίο τα έργα αυτά επιτυγχάνουν τα αποτελέσματά τους και εμβαθύνουν για να δώσουν στους μαθητές την πρακτική εμπειρία της εξάσκησης του επιλεγμένου είδους τους.

Τα προγράμματα δημιουργικής γραφής παρέχουν την ευκαιρία στους μαθητές να προσθέσουν τις φωνές τους στην παγκόσμια συζήτηση. Πολλοί μαθητές στρέφονται ενστικτωδώς στην ποίηση και τη φαντασία για να εκφράσουν τις δικές τους επιθυμίες και φόβους. Η δημιουργική γραφή τους δίνει ένα χώρο που τους εξασφαλίζει ότι η «φωνή» τους είναι τόσο σημαντική όσο η φωνή μεγάλων συγγραφέων. Προκαλούνται δηλαδή από την επιθυμία επικοινωνίας με τον κόσμο. (The Department of English, 2010).

Ένα σημαντικό στοιχείο στη δημιουργική γραφή είναι η εκμάθηση της ανάπτυξης των χαρακτήρων. Η ανάπτυξη χαρακτήρων είναι ο συνδυασμός των λεπτομερειών, του διαλόγου, του λόγου και των ενεργειών ενός χαρακτήρα μέσω του οποίου ένας αφηγητής ενημερώνει το κοινό για την προσωπικότητα και το κίνητρο του χαρακτήρα.

Οι πτυχές των χαρακτήρων που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι συγγραφείς περιλαμβάνουν τη γλώσσα του σώματος, τις χειρονομίες, τον τρόπο με τον οποίο κινούνται και τον τρόπο με τον οποίο μιλάνε. Οι μαθητές μπορούν να μάθουν ότι οι χαρακτήρες κατευθύνουν την ιστορία μέσω του διαλόγου και της άποψης τους. Μπορούν να είναι πρωταγωνιστές, ανταγωνιστές ή δευτερεύοντες χαρακτήρες.

Μέσω προσεκτικής προτροπής, ένας δάσκαλος μπορεί να κάνει ερωτήσεις που θα κατευθύνουν έναν μαθητή να αναπτύξει έναν χαρακτήρα με βάθος, προσωπικότητα και ενδιαφέρον.

Τα παιδιά διδάσκονται να γράφουν δημιουργικά εξακολουθώντας να διασκεδάζουν.

Η Δημιουργική Γραφή είναι ένας σπουδαίος τρόπος για να εκφραστούν τα παιδιά. Όχι μόνο τα βοηθά να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, να ξεκαθαρίσουν τις δικές τους ιδέες και πεποιθήσεις, αλλά τα βοηθά επίσης να ανακαλύψουν τι γνωρίζουν ή σκέφτονται για ένα θέμα.

Η ενθάρρυνση των παιδιών να γράψουν τις δικές τους ιστορίες μπορεί να τους δώσει μια τεράστια ώθηση εμπιστοσύνης στον εαυτό τους αλλά και να τα βοηθήσει να εδραιώσουν τη γλωσσική τους ικανότητα, θέτοντας στην πράξη τις αναγνωστικές και γραμματικές τους δεξιότητες.

Η Δημιουργική γραφή και ανάγνωση συμβάλει:

Όχι μόνο στη φιλαναγνωσία και στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων γραφής, αλλά και στην καλλιέργεια της γνωστικής ανάπτυξης των παιδιών και των οργανωτικών ικανοτήτων τους ενώ τα καθιστά και ικανότερα να επηρεάζουν τους άλλους μέσω της πειθούς. Μελέτες δείχνουν ότι τα παιδιά που ασκούν συχνότερα το δημιουργικό γράψιμο είναι γενικά καλύτερα σε άλλα μαθήματα, όπως τα μαθηματικά, οι επιστήμες και οι γλώσσες. Προκαλώντας τους εαυτούς τους να σκεφτούνε δημιουργικά χτίζουν την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και την πειθαρχία που θα χρειαστούν για να πετύχουν σε όλους τους τομείς της ζωής τους.

Η Δημιουργική γραφή καλλιεργεί:

Τη Δημιουργικότητα και τη Φαντασία, αφού διευρύνει τις διαδικασίες σκέψης τους, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν σε επιτυχία σε πολλούς τομείς, συμπεριλαμβανομένης της επίλυσης προβλημάτων και της ανάλυσης. 

Την Αυτο-έκφραση: Τα παιδιά συχνά δυσκολεύονται να κατανοήσουν και να εκφράσουν το πώς νιώθουν. Μέσω της Δημιουργικής Γραφής, τα παιδιά αποκτούν ένα ασφαλές μέρος για να εξερευνήσουν, και αυτό μπορεί να γίνει ένα εξαιρετικά ευεργετικό εργαλείο για την έκφραση των συναισθημάτων τους.

Την Αυτοπεποίθηση, γιατί δίνει στα παιδιά περισσότερες ευκαιρίες να εκφράσουν τις απόψεις τους, να αναπτύξουν τη δική τους φωνή, να ενισχύσουν την αυτοπεποίθησή τους.

Δεξιότητες επικοινωνίας και πειθούς

Συχνά η οργάνωση αποτελεί δυσκολία, ειδικά σε μαθητές με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες. Ένα καλογραμμένο κείμενο περιλαμβάνει σκέψη, σχεδιασμό, οργάνωση και σωστή χρήση της γλώσσας. Με τη Δημιουργική Γραφή τα παιδιά μαθαίνουν να οργανώνουν τις σκέψεις τους και να πείθουν με σαφήνεια κάποιον για την άποψή τους.

 Στα εργαστήρια Δημιουργικής γραφής

v  Γράφουμε ιστορίες γιατί αγαπάμε τη φαντασία.

v  Γράφουμε στίχους γιατί αγαπάμε τη μουσική των λέξεων.

v  Γράφουμε ιστορίες και παραμύθια για να ζωντανέψουμε τους ήρωές μας, τα συναισθήματά τους, τον κόσμο τους.

 

```````````````````````````````````

 

 EΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ (11-13 ετών)


Εισηγήτρια: Κατερίνα Παπαδημητρίου

(230 ευρώ/ 10 δίωρα εργαστήρια σε τρεις άτοκες δόσεις)
Η ομάδα θα αποτελείται το μέγιστο από 8 παιδιά

Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ 5-7μ.μ. ΔΙΑ ΖΩΣΗΣ στο βιβλιοπωλείο μας

Βιογραφικό εισηγήτριας:

Η Κατερίνα Ι. Παπαδημητρίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Έδεσσα. Είναι εκπαιδευτικός με μετεκπαίδευση στην Ειδική Αγωγή και μεταπτυχιακές σπουδές στη«Δημιουργική γραφή» - «Συγγραφή» στο ΠΜΣ του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα όπου υπηρετεί σε ΚΕΔΑΣΥ ως Εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής, ενώ ταυτόχρονα δραστηριοποιείται και ως διδάσκουσα Δημιουργικής Γραφής. Άρθρα, βιβλιοκριτικές και διηγήματα της έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο και σε ηλεκτρονικά και έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά. Επιπλέον, αρθρογραφεί ως μόνιμη συνεργάτιδα στο portal πολιτισμού - ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό Culture Book.

Πρώτη της εκδοτική εμφάνιση, με οκτώ διηγήματά της, στο Ανθολόγιο με τίτλο,«Οδός δημιουργικής γραφής», από τις εκδόσεις «Γραφομηχανή» (2015), καιακολουθεί, το 2022, το δοκίμιο από τις Εκδόσεις Κομνηνός με τίτλο, «Το ελληνικό διήγημα του 20 ου αιώνα, Προσεγγίσεις», όπου Έξι διηγήματα ασκούν κριτική σε διηγηματογράφους της γενιάς του ’30.


Αν έχετε όρεξη να μάθετε περισσότερα ελάτε στην ανοιχτή συνάντηση γνωριμίας την Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2022 στις 7μ.μ. στο Booktalks.  Δηλώστε συμμετοχή για τη συνάντηση εδώ

Θα υπάρξει και live την Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2022 στο γκρουπ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ

Ολόκληρο το πρόγραμμα των Εργαστηρίων μας για Γραφή και Ανάγνωση, παιδιών και ενηλίκων, διά ζώσης και διαδικτυακά: εδώ

Πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής στο 2109802520, στο info@booktalks.gr και στα inbox μας σε facebook και Instagram. 

Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

στις 1 σχόλιο:

14/9/22

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΣΤΟ BOOKTALKS

 

 



ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΕΝΗΛΙΚΩΝ

Εισηγήτρια: Κατερίνα Μαλακατέ

(210 ευρώ/ 10 τρίωρα εργαστήρια σε τρεις άτοκες δόσεις ή 200 ευρώ προκαταβολικά πριν την έναρξη των εργαστηρίων)

Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ 8-11μ.μ. (1ος κύκλος) ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ μέσω zoom
Έναρξη Δευτέρα 3/10/2022
Κάθε ΤΕΤΑΡΤΗ 6-9 μ.μ. (2ος κύκλος) ΔΙΑ ΖΩΣΗΣ στο βιβλιοπωλείο μας
Έναρξη Τετάρτη 5/10/2022
Κάθε ΠΕΜΠΤΗ 6-9μ.μ. (1ο κύκλος) ΔΙΑ ΖΩΣΗΣ στο βιβλιοπωλείο μας
Έναρξη Πέμπτη 6/10/2022

Λεπτομέρειες για το πώς λειτουργεί το εργαστήρι γραφής μπορείτε να βρείτε εδώ: https://diavazontas.blogspot.com/2022/02/creative.html

Βιογραφικό εισηγήτριας:
Η Κατερίνα Μαλακατέ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978 και σπούδασε Φαρμακευτική στο ΕΚΠΑ. Ασχολήθηκε με τη γραφή από πολύ μικρή και έλαβε μέρος σε αρκετούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, με αποτέλεσμα τη συμμετοχή της σε έξι συλλογικές εκδόσεις διηγημάτων. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο Deree και στο ΕΚΕΒΙ, καθώς και στο Μεταπτυχιακό Δημιουργικής Γραφής (ΕΑΠ/ Πανεπιστήμιο Φλώρινας).

Το 2009 ξεκίνησε το ιστολόγιο Διαβάζοντας κι έκτοτε αναρτώνται εκεί αδιαλείπτως κριτικές της για βιβλία. Από το 2011 διαχειρίζεται και την ομώνυμη βιβλιοφιλική ομάδα στο Facebook. Το 2013 (συν)δημιούργησε το βιβλιοπωλείο-καφέ Booktalks. Εκείνη τη χρονιά εκδόθηκε και η νουβέλα «Κανείς δεν θέλει να πεθάνει». Το 2014 ξεκίνησε η ραδιοφωνική εκπομπή Διαβάζοντας στον amagi radio, που κράτησε πέντε περίπου χρόνια. Από την εκπομπή πέρασαν δεκάδες άνθρωποι του βιβλίου, συγγραφείς, μεταφραστές, επιμελητές, εκδότες. Είναι συντονίστρια της Λέσχης Ανάγνωσης του βιβλιοπωλείου. Το 2016 εκδόθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα «Το Σχέδιο» από τις εκδόσεις Μελάνι, ενώ το 2020 το δεύτερο, με τίτλο «Χωρίς πρόσωπο» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.


ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΕΝΗΛΙΚΩΝ

Εισηγήτρια: Βιβή Γεωργαντοπούλου

(150 ευρώ/10 δίωρα εργαστήρια σε τρεις άτοκες δόσεις ή 140 ευρώ προκαταβολικά πριν την έναρξη των εργαστηρίων)

Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ 7:30-9:30μ.μ. (1ος κύκλος) ΔΙΑ ΖΩΣΗΣ στο βιβλιοπωλείο μας
Έναρξη Δευτέρα 3/10/2022
Κάθε ΤΡΙΤΗ 7:30-9:30μ.μ (2ος κύκλος) ΔΙΑ ΖΩΣΗΣ στο βιβλιοπωλείο μας
Έναρξη Τρίτη 4/10/2022
Κάθε ΤΕΤΑΡΤΗ 8-10μ.μ. (1ο κύκλος) ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ μέσω zoom
Έναρξη Τετάρτη 5/10/2022

Λεπτομέρειες για το πώς λειτουργεί το εργαστήρι ανάγνωσης μπορείτε να βρείτε εδώ:
https://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2022/02/blog-post.html?q=%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82

Βιογραφικό εισηγήτριας: 

Η Βιβή Γεωργαντοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Νομικά στο ΕΚΠΑ,  Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο ΕΑΠ  και παρακολούθησε σεμινάρια στο ΕΚΠΑ, στο ΕΚΕΒΙ, σε διάφορα ΙΕΚ , σε ΟΤΑ και αλλού (πχ Μικρογλυπτικής, Κοσμήματος, Βιβλιοδεσίας, Ιστορίας της Τέχνης, Ιστορίας της Λογοτεχνίας, Επιμέλειας και Διόρθωσης Κειμένου, Εκπαίδευσης Ενηλίκων κ.ά. Ήταν ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου Degas, που το κατάπιε μάλλον εύκολα η κρίση μα που από αυτό προέκυψαν στιβαρές φιλίες και όμορφες δραστηριότητες: το 2007 η Λέσχη Ανάγνωσης Degas,το 2010 το http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com, λίγο μετά η Λέσχη Ανάγνωσης των Βιβλιοταξιδευτών και στη συνέχεια η Λέσχη Ανάγνωσης Πεζογραφίας στο Πατάρι του Κέδρου, πολλές παρουσιάσεις βιβλίων, αρθρογραφία βιβλιοκριτική σε αξιόλογα έντυπα κτλ.

Η εμπειρία που αποκόμισε σχεδόν δεκαπέντε χρόνια με τις λέσχες ανάγνωσης και τον υπέροχο κόσμο τους και οι γνώσεις από τη συστηματική μελέτη της Ιστορίας και της Θεωρίας της Λογοτεχνίας για τις ανάγκες των λεσχών ήταν σε μεγάλο βαθμό ο λόγος, το κίνητρο και το κύριο διδακτικό εφόδιο, ώστε να στηθεί ένα εργαστήριο για την ανάγνωση και τη γραφή  όπως αρμόζει στην Λογοτεχνία, σοβαρά και έντιμα, δοτικά και συγκροτημένα ,φιλτραρισμένο όμως με τον γενικότερο δικό της τρόπο αντίληψης των πραγμάτων, που δεν είναι άλλος από τον διαδραστικό και ομαδικό, τον τρόπο του ενήλικου «δάσκαλου» που ποτέ δεν έπαψε να μαθαίνει και γι΄ αυτό ακούει προσεκτικά και συνδιαμορφώνει τα της γνώσης με τον ενήλικο «μαθητή» του στο εργαστήριο, δίπλα του δηλαδή όντας και όχι απέναντί του ανεβασμένος σε μια πραγματική ή φανταστική έδρα και, ηθελημένα ή αθέλητα, κρατώντας για τον εαυτό του τις περισσότερες από τις γνώσεις που απέκτησε.


EΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ (11-13 ετών)

Εισηγήτρια: Κατερίνα Παπαδημητρίου

(230 ευρώ/ 10 δίωρα εργαστήρια σε τρεις άτοκες δόσεις)

Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ 5-7μ.μ. ΔΙΑ ΖΩΣΗΣ στο βιβλιοπωλείο μας
Έναρξη Δευτέρα 24/10/2022

Βιογραφικό εισηγήτριας:

Η Κατερίνα Ι. Παπαδημητρίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Έδεσσα. Είναι εκπαιδευτικός με μετεκπαίδευση στην Ειδική Αγωγή και μεταπτυχιακές σπουδές στη«Δημιουργική γραφή» - «Συγγραφή» στο ΠΜΣ του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα όπου υπηρετεί σε ΚΕΔΑΣΥ ως Εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής, ενώ ταυτόχρονα δραστηριοποιείται και ως διδάσκουσα Δημιουργικής Γραφής. Άρθρα, βιβλιοκριτικές και διηγήματα της έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο και σε ηλεκτρονικά και έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά. Επιπλέον, αρθρογραφεί ως μόνιμη συνεργάτιδα στο portal πολιτισμού - ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό Culture Book.

Πρώτη της εκδοτική εμφάνιση, με οκτώ διηγήματά της, στο Ανθολόγιο με τίτλο,«Οδός δημιουργικής γραφής», από τις εκδόσεις «Γραφομηχανή» (2015), καιακολουθεί, το 2022, το δοκίμιο από τις Εκδόσεις Κομνηνός με τίτλο, «Το ελληνικό διήγημα του 20 ου αιώνα, Προσεγγίσεις», όπου Έξι διηγήματα ασκούν κριτική σε διηγηματογράφους της γενιάς του ’30.

Τα εργαστήρια μας θα ξεκινήσουν την πρώτη εβδομάδα του Οκτωβρίου, αρχής γενομένης από τη Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2022.

Πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής στο 2109802520, στο info@booktalks.gr και στα inbox μας σε facebook και Instagram. 

Την Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2022 στις 7μ.μ. θα γίνει μια ανοιχτή συνάντηση γνωριμίας με τις εισηγήτριες στο Booktalks (Αρτέμιδος 47, Π. Φάληρο)

Την Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου στις 9μ.μ. θα κάνουμε ένα live στο ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ για τον ίδιο λόγο.

* Στους δεύτερους κύκλους των σεμιναρίων μας δικαίωμα συμμετοχής έχουν όσες και όσοι έχουν ολοκληρώσει τους πρώτους κύκλους.
στις Δεν υπάρχουν σχόλια: