12/10/11

Βιβλιοπροτάσεις: "Το Κιβώτιο", Άρης Αλεξάνδρου


Υποψιάζομαι πως- χωρίς να είμαι φιλόλογος και να θέλω ποτέ να γίνω- κάθε χρόνο στην Φιλοσοφική Αθηνών μια πτυχιακή εργασία θα είναι για το «Κιβώτιο», ίσως και μια διατριβή. Κι αν δεν είναι έτσι τα πράγματα θα έπρεπε, γιατί στο ένα και μοναδικό του μυθιστόρημα, ο Άρης Αλεξάνδρου τα έκανε όλα, έγραψε ένα συναρπαστικό βιβλίο, με μια σύγχρονη και για τα ελληνικά δεδομένα ριζοσπαστική αφήγηση και την εξυπνότερη δημοτική ελληνική γλώσσα που έχω συναντήσει.

Μια ομάδα 40 ατόμων ξεκινά να πάει το κιβώτιο από την πόλη Α στην πόλη Β, μοναδικός επιζών στο τέλος της διαδρομής είναι ο αφηγητής, που στέλνει επιστολές σε έναν αφανή ανακριτή. Για το Κιβώτιο, την αποστολή, τον αφηγητή, δεν ξέρουμε τίποτα ή νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα. Κι εδώ τα πράγματα αρχίζουν να αποκτούν ενδιαφέρον, ως προς τα όρια της αλήθειας, του ανθρώπου απέναντι στους μηχανισμούς και την εξουσία, τα παιχνίδια του μυαλού του και την ύπαρξη.

            Θα ήμουν αν μη τι άλλο αφελής να πιστέψω πως θα μου επιτρεπόταν μια συνολική ανάλυση του «Κιβωτίου» και για αυτό δεν θα την επιχειρήσω. Διαπιστώνω πως δεν υπήρξε συνεχιστής του Αλεξάνδρου, έμεινε το «Κιβώτιο» μια φωτεινή εξαίρεση στη μετριότητα. Ακόμα καταλαβαίνω πως ένα μεγάλο κομμάτι του αναγνωστικού κοινού αγνοεί την ύπαρξή του. Για αυτό σήμερα ξύπνησα με την φοβερά πρωτότυπη ιδέα να προτείνω το «Κιβώτιο», γιατί έστω κι ένας σκεπτόμενος αναγνώστης να μην το έχει διαβάσει και να παρακινηθεί από αυτόν τον ιστοχώρο, αξίζει τον κόπο του.

"Το κιβώτιο", Άρης Αλεξάνδρου, εκδ. Κέδρος, 1998, σελ. 358

23 σχόλια:

  1. Να σου πω τη μαύρη αλήθεια,για διατριβές δεν πολυθυμάμαι,πάντως για τους σπουδαστές του Νεοελληνικού τομέα της Φιλολογίας του Α.Π.Θ.,το "Κιβώτιο" είναι περιβόητο.Συμπεριλαμβάνεται,βλέπεις,στην ύλη του πτυχιακού(άρα μάλλον διαβόητο είναι παρά περιβόητο).Επίσης,όλο και κάποιος καθηγητής θα το εντάξει στο μάθημά του ή θα αναθέσει μια εργασία γι'αυτό.Τώρα που το σκέφτομαι,είχα κάνει κι εγώ μία και μάλλον αυτός είναι ο λόγος που βαριέμαι τώρα ν'αρχίσω να γράφω όσα θα ήθελα(μπούχτισμα).Θα αρκεστώ λοιπόν σε τρεις παρατηρήσεις:

    1. Ο μόνος λόγος που το "Κιβώτιο" δεν είναι εξίσου γνωστό στην Ευρώπη με τα άλλα αριστουργήματα του μοντερνισμού είναι η γλώσσα στην οποία γράφτηκε.Κλισέ,αλλά ισχύει.


    2.Θα είχε πολύ ενδιαφέρον μια συγκριτική ανάγνωση με τον "Στίλερ" του Μαξ Φρις.


    3. Το "Κιβώτιο" αρέσει κυρίως σε άντρες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος12/10/11, 2:23 μ.μ.

    Χαίρομαι που διαλέξατε να παρουσιάσετε το συγκεκριμένο βιβλίο.



    @ Johnny Panίc:

    Πειράζει που είμαι γυναίκα και θεωρώ "Το κιβώτιο" ένα από τα 10 ωραιότερα ελληνικά βιβλία;

    Συμφωνώ ότι έχει πολλά κοινά σημεία με το "Στίλερ" του Μαξ Φρις, ένα εξίσου πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα.

    Επίσης μου θυμίζει για κάποιο λόγο "Το μηδέν και το άπειρο" του Άρθουρ Καίσλερ.

    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το "Στίλερ" δεν το έχω διαβάσει και από οτι καταλαβαίνω μάλλον θα έπρεπε. Συμφωνώ πως το "Κιβώτιο" είναι σπουδαίο έργο του μοντερνισμού και φταίνε τα ελληνικά που δεν είναι ευρύτερα γνωστό. Αλλά αγαπητέ μου Johnny μάλλον έχεις παρεξηγήσει εμάς τις γυναίκες αναγνώστριες.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος12/10/11, 5:22 μ.μ.

    Nomizo oti to Kivotio einai apo ta pleon gnosta kai polydiavasmena keimena tis neoteris ellinikis logotexnias.

    Den einai diolou agnosto - mallon to antitheto :)

    - mia anagnostria

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δε θα διαφωνήσω, τουλάχιστον στους κύκλους των ελλήνων που διαβάζουν είναι πολύ γνωστό. Νομίζω όμως πως θα άξιζε παγκόσμιας προβολής. Από την άλλη, σε ένα πρόχειρο γκάλοπ διαπίστωσα πως είναι λιγότερο γνωστό από οτι νόμιζα ακόμα και στην Ελλάδα. Τώρα σίγουρα δεν ανακάλυψα την.... Αμερική ή τουλάχιστον κάποιον άγνωστο άξιο συγγραφέα, έχετε απόλυτο δίκιο, μιλάμε άλλωστε για ένα από τα λίγα δείγματα μοντερισμού στην Ελλάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το Κιβώτιο είναι πράγματι γνωστό σε όσους Έλληνες ασχολούνται κάπως "σοβαρά" με τη λογοτεχνία.Δεν είναι όμως ευρέως γνωστό γενικά στους Έλληνες αναγνώστες,όπως κάποια -κατώτερα κατ'εμέ- έργα του Καζαντζάκη,του Καραγάτση,του Σαμαράκη κ.α.

    Κάτι παρόμοιο εννοώ και στο σχόλιό μου για την υποδοχή του από τις γυναίκες.Αυτή που ΨΙΛΟδιαβάζει λογοτεχνία,θα αντιδράσει μπροστά στην "αρρενωπή" γραφή του Αλεξάνδρου(χίλια συγνώμη για τα σεξιστικά στερεότυπα,αλλά καταλαβαίνομαστε,ελπίζω),καθώς το Κιβώτιο δεν περιέχει ούτε λυρικές περιγραφές της φύσης,ούτε τραγικούς έρωτες,ούτε καν...γυναίκες(οκ,γυναίκες έχει,αλλά σιγά τώρα,για άντρες μιλάει).Λοιπόν,μια σχετικά απαίδευτη αναγνώστρια είναι πιθανότερο να γουστάρει κάτι σε Μεγάλη Χίμαιρα,παρά το στρυφνό Κιβώτιο.Αυτό τουλάχιστον παρατήρησα εγώ στα χρόνια των σπουδών μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "Το κιβώτιο" ένα βιβλίο με θεματική τον εμφύλιο, δεν μπορεί παρά να λειτουργεί στον αναγνώστη, σαν μια ακόμη προσπάθεια, λογοτεχνική έστω, κατανόησης μιας περιόδου της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, περισσότερο δε, μιας προσπάθειας που οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους σ’έναν αγώνα κοινωνικής απελευθέρωσης που δεν είχε προηγούμενο.
    Το βιβλίο, λοιπόν, λειτούργησε και επιτρέψτε μου να πω ότι θα συνεχίσει να λειτουργεί σαν πολιτικός στοχασμός , σε περιόδους έντονα πολιτικές, όπως αυτή πχ της μεταπολίτευσης, γιατί ο Αλεξάνδρου ήταν κατεξοχήν, είτε ως ποιητής είτε ως συγγραφέας, πολιτικό πρόσωπο.
    Γράφοντας, δεν μπορεί να διαχωρίσει την πολιτική του διαδρομή από την λογοτεχνική του ανάγκη να εκφραστεί. Ο τρόπος λοιπόν αντιμετώπισης της ζωής είναι συνδεδεμένη με την λογοτεχνική έκφραση, χαρακτηριστικό των λογοτεχνών της γενιάς του, που είναι συνδεδεμένοι με το αριστερό κίνημα, το οποίο εκείνη την εποχή κυριαρχείται από το Κομμουνιστικό Κόμμα.
    Ένα βιβλίο σαν το «Κιβώτιο», δεν μπορεί να είναι γνωστό σε μια εποχή, σαν την σημερινή, που οι μνήμες, περισσότερο δε οι πολιτικές και ιδεολογικές προτεραιότητες, δεν συγχρονίζονται μ’αυτές, που συνετέλεσαν στην συγγραφή του και ως εκ τούτου στην ανάγνωσή του.
    «Το κιβώτιο» θα είναι γνωστό, δηλαδή θα λειτουργεί σαν μυθιστόρημα, όσο είναι ζωντανή η κοινωνία στην οποία απευθύνεται. Διαφορετικά θα λειτουργεί σαν ακαδημαικό έργο που θα χρησιμοποιείται για την διεκπεραίωση εργασιών για την απόκτηση κάποιου πτυχίου. Και δεν υπάρχει χειρότερη μοίρα για ένα βιβλίο να είναι διαβόητο, όπως γράφει ο Johnny, αφημένο στα χέρια των ακαδημαικών κύκλων.
    Σας χαιρετώ όλους και σας εύχομαι καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Θεωρώ τον εαυτό μου "μία ελληνίδα που διαβάζω" (πολύ)
    Και δεν το έχω διαβάσει.
    Και όντως παρακινήθηκα να το κάνω. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Άνθρωπε χωρίς ιδιότητες,(πόσο μου αρέσει αυτό το ψευδώνυμο, άσχετο) ;-), νομίζω πως φυσικά ένας συγγραφέας δεν μπορεί να ξεφύγει από τις πολιτικές καταβολές του, πόσο μάλλον κάποιος με τόσο πλούσιο πολιτικό βιογραφικό όπως ο Αλεξάνδρου, πιστεύω όμως πως υποβιβάζουμε το βιβλίο αν το θεωρήσουμε ακόμα ένα "βιβλίο για τον Εμφύλιο". γιατί δεν είναι αυτό, είναι από τις ελάχιστες σοβαρές προσπάθειες να συμβαδίσει κάποιος Έλληνας συγγραφέας με τον μοντερνισμό και είναι κι ένα σχόλιο για την ανθρώπινη φύση που ξεπερνά τα όρια του δικού μας Εμφυλίου, αφορά κάθε παιχνίδι εξουσίας. Υπό αυτό το πρίσμα μάλλον το Κιβώτιο είναι εξαιρετικά επίκαιρο και σήμερα. Όσο για το αν είναι "διαβόητο" στους φιλολογικούς κύκλους, το ίδιο είναι και η τριλογία του Τσίρκα, αλλά αυτό δεν την υποβίβασε ποτέ στα μάτια μου.

    Μ.Κ. Ελπίζω να βγάλεις τον Johnny ψεύτη.

    Φίλε Johnny, ήμουν φανατικά Καραγατσικιά, ως τα 15 μου....:-Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Βρε κορίτσια,με κάνετε να αισθάνομαι σαν φαλλοκρατικό γουρούνι... ;-)

    Συμφωνώ και με τους δυο σας,καθώς το "Κιβώτιο",παρά την αλληγορική του διάρθρωση,δεν διαθέτει την (φαινομενική) ανιστορικότητα του καφκικού μυθιστορήματος,μα παράλληλα ξεπερνά το σκηνικό του και μετασχηματίζεται σε ακονισμένο μαχαίρι(όπως θα το ήθελε ο δημιουργός του) για κάθε πληγή,εμφυλιακή και μη.Άλλωστε κόβω το κεφάλι μου πως την πολυπτυχία αυτού του έργου ο Άνθρωπος χωρίς ιδιότητες την αντιλαμβάνεται με το παραπάνω,όμως προτίμησε να τονίσει αυτήν την πλευρά και όσο το σκέφτομαι,δεν έκανε άσχημα,μια που θυμάμαι ένα πολύ φλου αρτιστίκ αποπολιτικοποιημένο κλίμα προσέγγισης του κειμένου στη σχολή μου...Οκ,καφκική ατμόσφαιρα,αλλά μην τρελαθούμε κιόλας,υπάρχει συγκεκριμένο πολιτικό υπόβαθρο.

    Και ξανά και πάντα: τι γλώσσα,τι γλώσσα,τι γλώσσα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Α,μου είχε αρέσει αρκετά ο Λιάπκιν,αλλά πλέον αν με ρωτάς τι μου αρέσει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ στον Καραγάτση,θα σου έλεγα: τα μάτια του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Εμένα μου άρεσε ο "Γιούγκερμαν" και το "Σέργιος και Βάκχος", από το οποίο μάλλον ξεκίνησε και η αθειστική μου κατρακύλα :-Ρ. Αλλά φυσικά συμφωνούμε ως συνήθως, τα μάτια του. Αν και οι φωνές που λένε πως αυτός πήγε ξανά την ελληνική λογοτεχνία πίσω στα βουκολικά μελό ελέγχονται ως υπερβολικές.

    Υ.Γ. Αν θυμάμαι καλά έχω γράψει ποστ εδώ που επιγράφεται "η γυναικεία λογοτεχνία" ή κάτι τέτοιο παρεμφερές. Λες να είμαι ρατσιστικό, σεξιστικό γουρούνι; χιχιχι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Α, στο σημαντικό δεν απάντησα, τρομάρα μου. Το να απολιτικοποιούμε ένα κείμενο όπως το Κιβώτιο είναι το ίδιο κακό με το να το τοποθετούμε μαζί με όλη την καθαρά κομματική σαβούρα που γράφτηκε για τον Εμφύλιο κατά καιρούς (πέστε να με φάτε, δεξία δεν είμαι, δόξα ο Τουτατίς αλλά.... σαβούρα). Ωραία η "καφκική" ατμόσφαιρα, αλλά παρά την ανωνυμία των πόλεων και των καταστάσεων όποιος ζει στην Ελλάδα καταλαβαίνει αμέσως γιατί μιλάμε. Κι αυτό για μένα το εξυψώνει περισσότερο γιατί έτσι η εμπειρία μετουσιώνεται σε τέχνη. Η "στρατευμένη τέχνη" μακριά από μένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλημέρα
    Η ομορφιά της λογοτεχνίας βρίσκεται, εκτός των άλλων, στην ικανότητα να σε μεταφέρει σε κόσμους τόσο διαφορετικούς, με την ευκολία του ανοίγματος ενός βιβλίου.
    Τι εννοώ; Ενώ συνέπασχα με τον Βίλχελμ, στο "Άρπαξε τη μέρα", στους δρόμους και το χρηματιστήριο της Υόρκης, να τώρα, με το πάτημα ενός κλικ, βρίσκομαι στο κελί του αφηγητή διαβάζοντας την απολογία του στους ανακριτές του για την πορεία του "κιβωτίου".
    Απολαυστικό αλλά παράλληλα ψυχοφθόρο, αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να καταθέσω την γνώμη μου γιατί "Το κιβώτιο", δεν είναι γνωστό στο σημερινό, ευρύ κοινό. Γιατί πέρα από το την αναγνωστική ταυτότητα του κοινού και την εμπορική στρατηγική των εκδοτών, βασική προυπόθεση για την ανάγνωση του βιβλίου είναι η ύπαρξη ενός κοινού πολιτικοποιημένου, και όχι αγανακτισμένου, με ιδεολογικές και κοινωνικές κατευθύνσεις που αποτελούν όρους για την πρόσληψη τέτοιων βιβλίων.
    Δεν είναι γνωστό "Το κιβώτιο" όπως δεν είναι γνωστά τα ποιήματα του Αλεξάνδρου, όπως δεν είναι γνωστός ο Χατζής, ο Κοτζιάς, ο Φραγκιάς, ο Χάκκας, ο Τσίρκας.
    Καλημέρα σε όλους!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Καταλαβαίνω τη λογική αυτού που λες, έχεις δίκιο. Αλλά λυπάμαι και θέλω να πιστεύω πως δεν είναι η αλήθεια. Τόσο λίγοι είμαστε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @Κατερίνα
    Ναι, λίγοι είμαστε, κι όσο περνάει ο καιρός θα γινόμαστε λιγότεροι. Περισσότεροι θα είναι αυτοί που θα γνωρίζουν, δεν γράφω διαβάζουν, τους Αμερικάνους, τους Λατινοαμερικάνους, τους Ισπανούς, τους Άγγλους, συγγραφείς κλπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ανακάλυψα τυχαία το blog σου(μου επιτρέπεις τον ενικό,ελπίζω)ψαχνοντας κριτικές για το άρωμα του ονείρου" του Robbins,( το οποίο θεωρώ εξαιρετικό,όπως και το χορό των 7 πέπλων)και ρίχνοντας μια ματιά σε αυτά που γράφεις "έπεσα" και στην πρότασή σου για το "Κιβώτιο" που με "βαρύ αίσθημα ντροπής" ομολογώ ότι δεν γνώριζα.Έτρεξα κυριολεκτικά να το πάρω, είμαι στο μέσο περίπου της ανάγνωσης, και οφείλω να ομολογήσω οτι με ενθουσίασε η γλώσσα και ο τρόπος γραφής γι΄αυτό λοιπόν σου χρωστώ ένα Ευχαριστω και δηλώνω ότι θα γίνω φανατική επισκέπτρια του blog σου.Χαίρομαι πολύ όταν μπορώ να μοιράζομαι την αγάπη μου για τα βιβλία, και είμαι ανοικτή σε κάθε πρόταση για ένα καλό βιβλίο. Επίσης βρήκα κοινές μας αγάπες, όπως τον Μουρακάμι, τον Σαραμαγκού και το Λιόσα.Καλή μας ημερα λοιπόν, και καλή εβδομάδα σε ολους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Εννοείται πως επιτρέπεται ο ενικός. "Με βαρύ αίσθημα ντροπής", χιχιχι μου αρέσει, δούλεψε το ενοχικό σύστημα των γυναικών. Σοβαρά τώρα, χαίρομαι γιατί ο Λίοσα, ο Σαραμάγκου και ο Μουρακάμι είναι αγαπημένοι μου. δεν το βρίσκεις συχνά αυτό. Όσο για το "Κιβώτιο" είναι πολύ σημαντικό έργο. Να τα λέμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Μάλλον έχει δίκιο ο Άνθρωπος χωρίς ιδιότητες.Εγώ τουλάχιστον γνωρίζω ουκ ολίγους αναγνώστες λογοτεχνίας που ξέρουν να σου πουν ό,τι θέλεις για τον Μάρκες ή τον Πύντσον,αλλά Κοτζιάς; Ποιος στον π... είναι αυτός;
    Και τολμώ να πω ότι το ίδιο συμβαίνει στο σινεμά.Ποιος θα δει σήμερα ταινίες της Μαρκετάκη ή του Τορνέ; Άμα είναι για Τρίερ όμως,πετάμε τη σκούφια μας.Δεν με βαράει καμιά εθνική λόξα,αλλά είναι κρίμα να μην ξέρουμε πέντε πράγματα που άνθισαν σε αυτόν τον τόπο,στην πατρίδα μας στο κάτω κάτω(ουπς,πατρίδα; Τζιζ κακά!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. πολὺ σπουδαῖο ἔργο, συγκινητικὸ μάλιστα τὸ παρακάτω ἐδάφιο:

    (...) «Σκορπιός!» καὶ νὰ πέφτῃ δίπλα μου, νὰ ἁρπάζῃ μὲ τὰ χέρια του ἕναν μεγάλο σβόλο κι ὅλα γίνανε τόσο ξαφνικὰ καὶ γρήγορα, ποὺ δὲν πρόφτασα κἂν νὰ ἀνασηκωθῶ, γύρισα μόνο τὸ κεφάλι μου δεξιὰ καὶ ὁ Λυσίμαχος ἤτανε ἤδη πεσμένος δίπλα μου, μπρούμυτα, μὲ τὰ χέρια τεντωμένα μπροστά, κρατώντας μὲ τὶς χοῦφτες του τὸν σβόλο, μὲ τὸ κεφάλι ἀνάμεσα στὰ τεντωμένα χέρια, μὲ τὸ μοῦτρο μὲς στὰ χώματα (τὸ καπέλο του εἶχε πέσει καὶ κύλησε δίπλα) καὶ πρὶν προλάβω νὰ πῶ, ἢ νὰ κάνω τίποτα, ὁ Λυσίμαχος στράφηκε πρὸς τὴν μεριά μου, μισοανασηκώνοντας τὸ κεφάλι του, ἔτσι ποὺ ὁ δεξιός του ὦμος τοῦ ἔκρυβε τὸ πηγούνι καὶ τὸ πρόσωπό του ἤτανε κατάχλωμο καὶ τὸ στόμα του στράβωσε ἀπ’τὸν πόνο, μὰ μέσα σ’ἐκεῖνον τὸν μορφασμό, διέκρινα καθαρὰ τὸ περήφανο χαμόγελό του, μοῦ χαμογέλασε θυμᾶμαι ὁ Λυσίμαχος, ἔβγαλε μὲ τὸ ἀριστερό του χέρι τὸ κυάνιο ἀπ’τὴν τσέπη του, τὸ κατάπιε καὶ ξανάφησε τὸ κεφάλι του νὰ πέσῃ ἀνάμεσα στὰ χέρια του, νὰ ξαναπέσῃ τὸ ἤδη σκονισμένο πρόσωπό του μὲς στὰ χώματα, πρὶν προλάβω νὰ ἀντιδράσω καὶ ἡ μόνη σκέψη ποὺ μοῦ πέρασε τὴν στιγμὴ ἐκείνη ἀπ’τὸ μυαλό, ἤτανε νὰ σηκωθῶ καὶ νὰ σταθῶ προσοχή, νὰ τὸν χαιρετήσω στρατιωτικὰ καὶ ὅλο τὸ σκεφτόμουνα καὶ ὅλο ἔμενα ἀσάλευτος στὴν θέση μου, βλέποντάς με νὰ σηκώνουμαι καὶ νὰ στέκω προσοχὴ κι ὕστερα βλέποντάς με νὰ σηκώνουμαι, νὰ σκύβω, νὰ παίρνω τὸ καπέλο μου δίπλα ἀπ’τὴν ἐλιὰ (τὸ εἶχα βγάλει κουβεντιάζοντας μὲ τὸν Λυσίμαχο καὶ τὸ εἶχα ἀφήσει κατάχαμα) νὰ φοράω τὸ καπέλο μου, νὰ στέκω καὶ νὰ φέρνω τὰ δάκτυλα τοῦ δεξιοῦ μου χεριοῦ στὸ πλατύγυρο ψαθὶ καὶ ὕστερα βλέποντάς με νὰ φοράω τὸ καπέλο μου πρὶν σηκωθῶ καὶ νὰ σηκώνουμαι, νὰ στέκουμαι προσοχὴ καὶ νὰ τὸν χαιρετάω, μὰ τελικὰ σηκώθηκα, ἀφήνοντας τὸ καπέλο μου κεῖ δίπλα στὴν ἐλιά, πεσμένο ὡς ἤτανε ἀνάποδα, σηκώθηκα ἔσκαψα τὸν λάκκο, ἔγδυσα τὸν Λυσίμαχο (στὴν Μεγάλη Λίμνη, ὅταν γδυνόμασταν βιαστικὰ νὰ πέσουμε στὸ νερὸ μιὰ ὥρα ἀρχύτερα, ὅταν ἔβγαλε ὁ Λυσίμαχος τὸ πουκάμισό του, εἶδα νὰ κρέμεται στὸ στῆθος του ἕνας μικρὸς ξύλινος σταυρὸς καὶ ὁ Λυσίμαχος τὸ εἶδε πὼς τὸν εἶδα καὶ ἅρπαξε τὸν μικρὸ σταυρὸ μὲ τὸ δεξί του χέρι, ἔσπασε τὸν σπάγκο τραβώντας τον ἀπότομα, ἔκρυψε τὸν μικρὸ σταυρὸ στὴν τσέπη τοῦ παντελονιοῦ του, ἀφοῦ πρῶτα ἔκανε μιὰν κίνηση σὰν νἄθελε νὰ τὸν πετάξῃ, μὰ τὸ μετάνοιωσε, πετώντας τον στὰ ἀραιὰ βοῦρλα κάποιος ἄλλος θὰ μποροῦσε νὰ τὸν δῇ, μοῦ χαμογέλασε ἔνοχα τότε ὁ Λυσίμαχος καὶ τώρα δὲν τὸν βρῆκα τὸν μικρὸ σταυρό, δὲν ἦταν σὲ καμιά του τσέπη καὶ τὸν ἔθαψα ἐκεῖ τὸν Λυσίμαχο καὶ ἤμουν ἔτοιμος νὰ ξαναπάω τὸ φτυάρι στὸ κάρο, μὰ σκέφθηκα πὼς δὲν θὰ μοῦ χρειαζόταν πιά, δὲν θὰ ’σκαβα βέβαια ἐγὼ τὸν τάφο μου καὶ ὅποιος, ἢ ὅποιοι καταπιανόντουσαν μ’αὐτὴ τὴν δουλειά, ἂς κόβαν τὸ λαιμό τους νὰ βροῦνε ἐργαλεῖα καὶ βύθισα λοιπὸν τὸ φτυάρι μὲς στὸ νιοσκαμμένο χῶμα, πατώντας το μὲ τὸ πόδι μου, ἔτσι ποὺ τὸ στειλιάρι ἀπόμεινε κατακόρυφο, πάνω ἀκριβῶς ἀπ’τὸ κεφάλι τοῦ Λυσίμαχου καὶ τὸ στειλιάρι ἤταν ἀπὸ κεῖνα τὰ κοντὰ στειλιάρια, ποὺ ἔχουνε στὴν ἄκρη τους μιὰ λαβή, σὲ σχῆμα ταῦ)
    (...)


    σὲ γέμισα σχόλια, ψιλοσόρρυ!

    Καμμία ἀντίρρηση ὡς πρὸς τὸ νούμερο, ἔτσι δὲν εἶναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Θεικό το ψιλοσόρρυ, μετά από το πολυτονικό.... Κι εγώ η άχρηστη να μην μπορώ ούτε να βρω τα διαλυτικά. Αίσχος και ντροπή.

    Αντίρρησις καμμιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Απλό και λαμπερό σαν το ατσάλι. Πεντακάθαρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή