"Χωρίς πρόσωπο", Κατερίνα Μαλακατέ

Το τρίτο μου μυθιστόρημα κυκλοφόρησε χθες από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο. Διαβάστε εδώ τις πρώτες σελίδες: 

 

Το ατύχημα

«Έλα εδώ, αμέσως τώρα. Τώρα σου λέω».

Η μάνα του τον κυνηγούσε σε όλο το σπίτι, προσπάθησε να της κλείσει την πόρτα, δεν τα κατάφερε. Μπήκε στο δωμάτιο.

«Δεν με παρατάς ήσυχο πια. Δεν βαρέθηκες, δεν βαρέθηκες; Τόσα χρόνια δεν βαρέθηκες να με πιλατεύεις;» της είπε. Άρχισε να βγάζει τα ρούχα της δουλειάς. Ήλπιζε πως αυτό θα την κάνει να φύγει.

 

«Όχι, δεν βαρέθηκα. Αυτή τη φορά θα απαντήσεις, πότε θα την παρατήσεις, θα βάλουμε κανόνες πια, δεν υπάρχει λογική, δεν το καταλαβαίνεις; Δεν έχει καμία λογική» είπε η μάνα. Το στόμα της ήταν σφιγμένο, άσχημο. Στην πόρτα εμφανίστηκε ο πατέρας.

 «Δεν θα την παρατήσω» της απάντησε.

«Θα την παρατήσεις! Δεν το λέω μόνο εγώ, δεν το λέει μόνο ο παπάς, το λέει και ο γιατρός. Τελείωσε, τελεία και παύλα, αν θέλεις να συνεχίσεις να ζεις σ' αυτό το σπίτι και να μην πληρώνεις τίποτα, θα ακολουθείς τους κανόνες του» είπε εκείνη.

«Γιατί ρε μάνα, δεν δουλεύω; Σαν σκυλί δεν σας δουλεύω; Δεν πληρώνω το νοίκι και το φαΐ μου;».

Την κοιτούσε τώρα με μισόκλειστα μάτια. Προσπαθούσε να μετρήσει την οργή της. Ο πατέρας του φαινόταν χαμένος, δεν ήξερε ποιανού το μέρος να πάρει.

«Δίκιο έχει το παιδί, Καλλιόπη μου» παρενέβη τελικά.

Στον χρόνο που του άφησε, ο Διονύσης κινήθηκε γρήγορα ως την άκρη του δωματίου, και βούτηξε την καραμπίνα. Την έβαλε κάτω από το σαγόνι.

«Δεν αντέχω άλλο πια, παρατήστε με! Θα φύγω κι εγώ, το καταλαβαίνετε; Θα φύγω όπως ο αδελφός μου ο Στάθης, που τον ταΐζετε και δεν λέτε κουβέντα και μόνο εμένα πρήζετε που σας δουλεύω και δεν μου δίνετε δεκάρα τσακιστή, παρά μόνον χαρτζιλίκι. Και δεν κοστίζω τίποτα, τίποτα. Δεν κοστίζω τίποτα σε κανέναν σας και για αυτό με έχετε για τον μικρό του μαγαζιού, λες κι αυτός είμαι σκλάβος σας κι ο άλλος αράζει στην Αθήνα με τα λεφτά που δουλεύω εγώ» μάνιασε.

«Άσ'το αυτό το πράγμα κάτω γιέ μου. Μπορεί να είναι γεμάτο» είπε μαλακά ο πατέρας. Είχε ένα ίχνος συγκατάβασης η φωνή του.

«Είναι γεμάτο. Το έχω φροντίσει» τους είπε με αυστηρότητα.

«Όχι, άσ'τονα να μας δείξει τα αρχίδια του, αν του κοτάει. Βάρα το, άμα έχεις τα κότσια» είπε η κυρία Κάλλια.

Και το βάρεσε.

Οπισθόφυλλο: 

Πάνω σε έναν καβγά με τη μητέρα του, ο 23χρονος Διονύσης αυτοπυροβολείται. Επιζεί, αλλά το μισό του πρόσωπο έχει διαλυθεί. Θα ζήσει στη σκιά, χωρίς μύτη, στόμα, μάγουλα, με μόνη συντροφιά τους γονείς του. Δυσκολεύεται να φάει και να μιλήσει και για αρκετό καιρό ζει μέσα στα σόσιαλ μίντια, κρυμμένος πίσω από την οθόνη του υπολογιστή του.Ώσπου ένα βράδυ τον βρίσκει η ελπίδα, μια γιατρός τού στέλνει υλικό για την εγχείρηση που θα τον σώσει — μεταμόσχευση προσώπου. Μπορεί όμως το πρόσωπο ενός άλλου να σου δώσει πίσω τα χαμένα χρόνια; Πώς ωριμάζει κανείς χωρίς ρυτίδες; Πώς ερωτεύεται με νέα ταυτότητα.

Ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται ζητήματα βιοηθικής, αλλά και τον έρωτα, την οικογένεια, τους μητρικούς και πατρικούς δεσμούς, τις σχέσεις την εποχή του διαδικτύου.

Σήμερα στις 8μ.μ. η πρώτη  live διαδικτυακή παρουσίαση του μυθιστορήματος, παρέα με τον Μίνω Ευσταθιάδη, από την πλατφόρμα του Public. Μπορείτε να ρωτήσετε ό,τι θέλετε, αν θα απαντήσω, είναι άλλη ιστορία. 

"Χωρίς πρόσωπο", Κατερίνα Μαλακατέ, εκδ. Μεταίχμιο, 2020, σ. 323