Το εντυπωσιακό με «Τα λημέρια του λύκου» είναι πως ο Χαβιέρ
Μαρίας το έγραψε όταν ήταν μόλις 18 χρονών, είναι το πρωτόλειο του κι όμως είναι
ένα ολοκληρωμένο μυθιστόρημα μέσα στην πολυδιάσπασή του. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι ένα επικό βιβλίο
όπως το «Αύριο στη μάχη να με σκεφτείς», αλλά δεν θα μπορούσε να είναι, τέτοια
βιβλία όσο ταλαντούχος κι αν είσαι δεν μπορείς να τα γράψεις στα 18.
Το βασικό είναι πως είναι ένα βιβλίο γραμμένο το 1971, από
Ισπανό κι όμως δεν τοποθετείται στην Ισπανία κι ούτε αφορά τον Φράνκο. Είναι
επηρεασμένο από τις Αμερικάνικες ταινίες, η δράση εξάλλου τοποθετείται στην
Αμερική, έχει ένα έντονο, διαβρωτικό χιούμορ και μια ικανότητα αφηγηματική που
μαρτυρά πως μιλάμε για έναν μεγάλο τεχνίτη του λόγου.
Τα στιγμιότυπα που παρακολουθούμε αφορούν την οικογένεια Τάγκερ
που διαλύθηκε σχεδόν μέσα σε ένα χρόνο εκεί στη δεκαετία του 20. Δεν είναι ένα
δεμένο μυθιστόρημα με αρχή μέση και τέλος, ενδιάμεσα στα στιγμιότυπα που αφορούν
τους γιους Τάγκερ παρεμβάλονται κι άλλα, που ξεκινούν από τον Αμερικάνικο εμφύλιο,
και φτάνουν ως τους γκάνγκστερ, την ποτοαπαγόρευση, το Χόλιγουντ.
«Τα λημέρια του λύκου» δεν είναι ένα σπουδαίο βιβλίο, νομίζω
πως θα απογοήτευε όποιον προσπαθούσε μέσα από αυτό να προσεγγίσει τον Μαρίας.
Είναι όμως εικολοδιάβαστο και διασκεδαστικό, δείχνει ικανότητα στη γραφή και μια
παράλογη συγγραφική ωριμότητα, ίδιον φαίνεται των πραγματικά ταλαντούχων.
"Τα λημέρια του λύκου", Χαβιέρ Μαρίας, μετ. Έφη Γιαννοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο, 2000, σελ. 290
Εδώ, αγαπητή Κατερίνα, θα διαφωνήσουμε. Προσωπικά, δεν απογοητεύτηκα καθόλου που προσπάθησα να προσεγγίσω μέσα από αυτό το έργο, τον Μαρίας. Αντιθέτως, αναζωπύρωσε ξανά, το γρήγορα εξασθενημένο όπως αποδείχθηκε, ενδιαφέρον που μου είχαν δημιουργήσει οι φλογερές αναρτήσεις σας για τα βιβλία του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβασα τις πρώτες 50 σελίδες από την "Καρδιά τόσο άσπρη" και ύστερα το παράτησα, γιατί η ατημελησία της έκδοσης παρέσυρε χωρίς λόγο και πρωτοφανώς και το ίδιο το κείμενο. Και η απογοήτευση ήταν μεγαλύτερη αφού πίστεψα ότι και τα "Λημέρια του λύκου" που είχα ήδη αγοράσει, θα είχαν την ίδια κατάληξη. Ωστόσο, έκανα την καρδιά μου πέτρα, τα διάβασα, και εκείνη άνοιξε σαν λουλούδι!
Το βιβλίο είναι νομίζω ιδιαζόντως απολαυστικό! Σου δημιουργεί την διάθεση να κατεβάσεις Αμερικάνικες ταινίες των δεκαετιών 30,40,50 και να τις δεις στην σειρά, αλλά μετά συνειδητοποιείς ότι τις διαβάζεις και αυτό είναι απείρως προτιμότερο (αν και δεν λέω όχι σε μια καλή ταινία). Απαραίτητοι σύνδεσμοι της αναγνωστικής απόλαυσης είναι ο ειλικρινής πρόλογος και ο ακόμη πιο ειλικρινής (και σημαντικός από λογοτεχνική άποψη) επίλογος, του ίδιου του συγγραφέα.
Υ.Γ. Μπράβο μου για τις επιλογές μου! Οι πρόσφατες αναγνωστικές μου επιλογές, το "Ορυξ και Κρέικ" της Ατγουντ και το συγκεκριμένο του Μαρίας, ήταν άκρως επιτυχημένες. Τα καταχάρηκα. Ελπίζω το ίδιο να συμβεί και με την "Χλομή φωτιά" του Ναμπόκοφ που θα ξεκινήσω αύριο, για το οποίο περιμένει να εκφράσω την γνώμη μου η librarian που μου το χάρισε και καλά θα κάνει να εξασφαλίσει χώρο δημοσίευσης στο μπλογκ της (λέω εγώ τώρα!).
Υ.Γ. 42 Κατερίνα, αυτή τη φορά θα χτυπήσω από "αντίπαλο" στρατόπεδο. Φυλάξου! :Ρ
Χαίρομαι που κάνω λάθος! Συνεχίζω να πιστεύω πως δεν είναι πολύ αντιπροσωπευτικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως κάνεις φοβερές αναγνωστικές επιλογές τελευταίως, αναρωτιέμαι ποιές να είναι οι επιρροές σου :P
Περιμένω εναγωνίως το ποστ για τον Ναμπόκοφ διότι το οπισθόφυλλο ελαφρά με τρομάζει.
Υ.Γ. Μα καλά δίπορτο; Δυο γυναίκες στα πόδια σου... Τρείς τώρα που το σκέφτομαι.
Υ.Γ. 42 Η εκδίκηση της "ζηλιάρας" librarian...
Νιώθω να "βομαβαρδίζομαι" από Χαβιέ Μαρίας τον τελευταίο χρόνο, μάλλον πρέπει να αποκτήσω ίδια άποψη... :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντελώς όμως, εργολαβία το πήραμε. Ο Νο14me δημιούργησε μόδα!
Διαγραφή