Με αυτό το βιβλίο αρχίζω κάπως να καταλαβαίνω την τρέλα με
τον Τάιμπο ΙΙ και τον μονόφθαλμο ντετέκτιβ Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν. Σε αυτή τη νουβέλα ο θάνατος είναι συνεχώς τριγύρω του, ξαφνικά βρίσκεται ένα Ρωμαίος νεκρός
στις τουαλέτες του γραφείου του, του στέλνουν μια φωτογραφία με έναν νεκρό, ένας
ακόμα σκοτώνεται στην πορεία ενώ κι ο ίδιος εντελώς άθελα του (το ότι είναι μονόφθαλμος
βοηθά στο να σκοπεύει καλύτερα) σκοτώνει ένα σωρό ανθρώπους, χωρίς να ξέρει το
γιατί, χωρίς να μπορεί να καταλάβει τίποτα.Στην πορεία των ερευνών θα μπλεχτεί σε μια πολιτική ιστορία,
θα προσπαθήσει να καταλάβει, θα κοντέψει να παντρευτεί για δεύτερη φορά και
τελικά….
Η γραφή του Τάιμπο ΙΙ έχει κάτι το ανάλαφρο και το σοβαρό
μαζί. Η πολιτική διαπερνά το βιβλίο εκεί που δεν το περιμένεις, το σωστό γίνεται
λάθος, και τίθενται ένα σωρό ερωτήματα με βασικό το «οι Κακοί» είναι οι άλλοι,
αλλά οι καλοί ποιοι είναι; Το μικρό
βιβλιαράκι είναι μια χαρά συντροφιά για μια μέρα, άντε δυο που θα χρειαστεί
κανείς για να το διαβάσει. Μια ανάπαυλα θαρρείς χωρίς βάρος, που τελικά καταλήγεις
να τη σκέφτεσαι για καιρό.
"Χωρίς αίσιο τέλος", Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ, μετ. Έφη Γιαννοπούλου, εκδ. Άγρα, 2000, σελ. 192
Join the club! Και απ'ότι έχω καταλήξει δεν είναι από τα καλύτερα του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα που μπήκα στο κλαμπ, δύσκολα θα ξεκολλήσω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνακάλυψα κι εγώ φέτος τον Τάιμπο. Είναι κορυφαίος. Μου πάει πολύ.Μόλις τέλειωσα το Αντίο Μαδρίτη και με ενθουσίασε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εμένα μου πάει, αν και με τα αστυνομικά δεν το χω. Αλλά βέβαια ο Τάιμπο γράφει κατ' επίφαση αστυνομικά, περισσότερο κι από τον Σιμενόν.
Διαγραφή