Πιθανότατα κάποιο θεματάκι είχα
στην εφηβεία μου γιατί δεν διάβασα τότε, στην κατεξοχήν εποχή της επανάστασης
Μπορίς Βιάν. Δεν πειράζει, έπιασα στην ώριμη τούτη ηλικία το «όλοι οι νεκροί έχουν
το ίδιο χρώμα» και ομολογουμένως το ευχαριστήθηκα.
Ο Νταν είναι μπράβος σε ένα καταγώγιο
που πουλά γυναίκες, έχει σόου, σεπαρέ για τα περαιτέρω και άλλα τέτοια νόμιμα
και είναι σχετικά ευτυχισμένος. Είναι παντρεμένος με μια λευκή γυναίκα, το παιδί
του είναι λευκό και ο ίδιος φαίνεται Λευκός. Όμως δεν είναι. Όταν εμφανίζεται ο
κατάμαυρος νέγρος αδελφός του Ρίτσαρντ συνειδητοποιεί πως η ευτυχία του κινδυνεύει.
Καταδιώκοντας τον Ρίτσαρντ θα πάρει μέρος σε μια παρτούζα με δυο νέγρες και θα
συνειδητοποιήσει πως αυτός που όλο και κάποια πελάτισσα κανόνιζε μες στο βράδυ
και πηδούσε και την γυναίκα του μετά, δεν μπορεί πια να κάνει σεξ με λευκή.
Υπό το βάρος του μυστικού του,
τον φόβο μην αποκαλυφθεί πως είναι Μαύρος, και την ανικανότητα να του σηκωθεί
με λευκές γυναίκες, θα οδηγηθεί στην ακρότητα και την τρέλα.
Το βιβλίο είναι γραμμένο σε
απολαυστικά καταιγιστικούς ρυθμούς, είναι φυσικά βαθιά αντιρατσιστικό όμως διαπνέεται
από μια έντονη αύρα ερωτισμού και σεξουαλικής έντασης που ταιριάζει γάντι στην
εποχή που γράφτηκε και ξανάβει τα αίματα.
Ο Βιάν υπήρξε αντιφατικός, μέλος
των υπαρξιστών, γοητευτικός, τα βιβλία που έγραψε με τον ψευδώνυμο Βέρνον Σάλλιβαν
είχαν πολύ μεγαλύτερη απήχηση από αυτά που υπέγραφε με το κανονικό του όνομα∙ ήταν
πολυτεχνίτης και πέθανε στα 39 του από ανακοπή όσο κινηματογραφούνταν η ταινία
που βασίστηκε στο «Θα φτύσω στους τάφους σας», τη μεγάλη του εμπορική επιτυχία.
«Όλοι οι νεκροί έχουν το ίδιο χρώμα» Μπορίς Βιάν, μετ. Ρίτα Κολαΐτη,
εκδ. Νεφέλη, 2014, σελ. 178
Τυχερή ήσουν που δεν τον διάβασες νέα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς που τον διαβάσαμε φοιτητές επειδή κάποιοι μετριότατοι τον διαφήμιζαν και ήταν και φθηνές οι εκδόσεις του,τώρα ξέρουμε ότι είναι ένα εμπορικό κατασκεύασμα με τους "προκλητικούς"τίτλους του να αποτελούν το δόλωμα/συσκευασία.
Μιάς χρήσης,χωρίς πιθανότητα επιστροφής...
Δε θα διαφωνήσω με τον Λύσιππο και δεν μπορώ να καταλάβω ποιος ο λόγος που επανεκδόθηκε. Ας είναι, χάριν ποικιλίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ (και) με τους (δύο) προλαλήσαντες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα και "Ο αφρός των ημερών" δεν μου είπε τίποτα.
Λυπάμαι για λογαριασμό μου.
Ουπς,δεν ήταν πια και τόσο χάλια για τις τότε συγκυρίες..τον φάγαμε με τον κουτάλι κι αυτόν.Δεν πειράζει, όλα είναι αναγνωστικές εμπειρίες,εγώ έχω διαβάσει και τρισχειρότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ
ΔιαγραφήΑλλά είναι χάσιμο χρόνου,και ιδιαίτερα όταν λειτουργεί σε βάρος άλλων πραγματικά σημαντικών.
Πάντως αυτό ήταν ένα βιβλίο καλογραμμένο, με πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Αν δεν διαβάσω κι άλλα, δεν μπορώ να πω πως καταλαβαίνω το γιατί είναι χάσιμο χρόνου. Καταλαβαίνω όμως πως ίσως στηρίχτηκαν πάνω του ελπίδες δυσανάλογες του μεγέθους του συγγραφέα και για αυτό είναι απογοήτευση νεανική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγνώμη, μα θα 'θελα να διατυπώσω μια εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι βέβαια για να πείσω κανέναν, μα για να υπάρχει εδώ διατυπωμένη.
Η συνεχής και βαθιά τίμια πάλη του Μπόρις με αυτό που (συνεχίζει να) θεωρείται "σοβαρή" (δηλ. σοβαροφανής) και "σημαντική" λογοτεχνία είναι ακριβώς αυτή που καθιστά το έργο του εξαιρετικά σοβαρό και σημαντικό.
Διασκεδαστικός είναι ούτως ή άλλως, διαφορετικά δεν θα διαβαζόταν κάθε χρόνο από εκατοντάδες χιλιάδες κάθε χρόνο.
Κι ας μην ξεχνάμε πως οι σημαντικότεροι (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα...) αναγνώστες είναι φυσικά οι φοιτητές.
Πόσο δυσκοίλιοι θα είχαμε γίνει ως αναγνώστες χωρίς τον Βιάν, τον Κενώ, τον Ρόμπινς, τον Άνταμς, τον Μπάροουζ και φυσικά τον παππού όλων των κωμωδών θείο Αρίστο;
Κι αν ο κ. Λύσιππος (με το εξαιρετικό πραγματικά μπλογκ του!) μου επιτρέπει ένα ελάχιστο "λογοπαίγνιο":
Ο χρόνος ενός ανθρώπου που προτιμάει να βυθίζεται μέσα σε χάρτινες σελίδες είναι εξαιρετικά προορισμένος για να χαθεί. Όμορφα, πολύ όμορφα βεβαίως....
Και συγνώμη που αμέσως παραπάνω εμφανίστηκα ως ανώνυμος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρασκευάς Ακαμάτης