Εννιά χρόνια Διαβάζοντας

2009+9=2018 

Από το πρωί κάνω αυτή την πρόσθεση στο μυαλό μου. Εννέα χρόνια blog, εννέα χρόνια Διαβάζοντας. Από εκείνη την πρώτη ανάρτηση για το «Ο Πανταλέων και οι επισκέπτριες» του Μάριο Βάργκας Λιόσα έχουν αλλάξει πολλά. Έχω αλλάξει εγώ. Τότε ήμουν ένα κορίτσι που είχε φαρμακείο, έγραφε αχάραγα, τα πρωινά, πριν το 12ωρο της δουλειάς, και δεν είχε εκδώσει τίποτα ποτέ. Τότε, διάβαζα τα blogs των άλλων, κι αναρωτιόμουν τι να διαβάσω εγώ. 

9 χρόνια είναι πολλά. Σε αυτά λοιπόν έκανα οικογένεια κι απέκτησα δύο παιδιά (8 και 4 ετών είναι τώρα). Σε αυτά τα χρόνια άνοιξε το Booktalks και βγήκαν τα δύο μου βιβλία (το Κανείς δεν θέλει να πεθάνει και Το Σχέδιο). Σε αυτά τα χρόνια ξεκίνησε το ραδιοφωνικό Διαβάζοντας στον www.amagi.gr  αλλά και το γκρουπ. 

Ήμουν 30 και τώρα είμαι 39. Μια εννιαετία γόνιμη. Ήταν 0 και τώρα είναι 9. Σαν να μεγαλώσαμε με το blog, να με βοήθησε αυτή η καταγραφή αναγνώσεων να καταλάβω τι είχε και έχει και θα έχει πάντα σημασία για μένα. Η σταθερά μου είναι τα βιβλία. Εκεί κατέληξα. Δεν είναι η οικογένειά μου τα βιβλία, δεν είναι η δουλειά μου τα βιβλία, δεν είναι στην πραγματικότητα ούτε καν η πραγματικότητά μου τα βιβλία. Όμως τα βιβλία είναι αυτό που κάνει τη ζωή μου καλύτερη- κάποτε είναι το μόνο που κάνει τη ζωή μου υποφερτή. 

Ξέρω πια πως έχει κι άλλους εκεί έξω που νιώθουν έτσι, που αναρωτιούνται τι βγήκε σήμερα, κι αν θα διαβάσω έναν κλασικό ή έναν νέο, που σκιάζονται όταν σκέφτονται τον όγκο των βιβλίων σπίτι τους και προσπαθούν να μην βάλουν ράφια στην κρεβατοκάμαρα γιατί ζούμε σε σεισμογενή περιοχή, που λένε όχι σε εξόδους και πάρτυ για να τη βγάλουν με μια γάτα αγκαλιά κι ένα τούβλο, που πονάνε όταν τους κακολογούνε το αγαπημένο τους βιβλίο και κάνουν λίστες, ατελείωτες λίστες με βιβλία που θα ήθελαν να έχουν, αλλά μετά αυτές οι λίστες καταπλακώνονται από άλλες λίστες. Και πάντα στο πάτωμα του δωματίου τους υπάρχουν στοίβες βιβλία, που θα τα «τακτοποιήσουν», αλλά θα μετά θα έρθουν κι άλλες στοίβες. Γιατί το καλό με τις στοίβες είναι πως γεμίζουν το μάτι και τη ζωή σου. 

Στα χρόνια αυτά όλα αυτά έπαψαν να με γεμίζουν τύψεις, και με γεμίζουν μόνο χαρά. Έβγαλα από πάνω μου τον «αόρατο μανδύα», γράφω και διαβάζω ελεύθερα και ανεξέλεγκτα- όχι τα βράδια, ούτε το χάραμα μόνο. Και για αυτό, μπορώ μόνο να ευγνωμονώ αυτόν εδώ τον χώρο. Για αυτό, αν και με τα χρόνια οι αναρτήσεις μετριάζονται, και δεν γράφω πια για όλα τα βιβλία που διάβασα, το Διαβάζοντας θα παραμείνει ενεργό. Γιατί με βάζει σε μια σειρά, γιατί με πιέζει να γράψω ακόμα κι όταν δεν έχω κέφι, και με πιέζει να διαβάσω ακόμα κι όταν νομίζω ότι δεν έχω κέφι. Και μετά έχω κέφι, και διάθεση για ζωή. 

                                                   Κατερίνα Μαλακατέ

Υ.Γ.42 Τα υστερόγραφα σε αυτό το μπλογκ, θα είναι πάντα 42. Γιατί του χρωστώ έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου. 

Υ.Γ. 42-42 Σε αυτό το blog- αλλά στην πραγματικότητα σε ένα άλλο blog, αυτό της μεταφράστριας του βιβλίου-, χρωστώ και την αγάπη μου στον Paul Auster. Για αυτό, μόνο για σήμερα ως τις 12 το βράδυ, αν αφήσετε σχόλιο κάτω από αυτή την ανάρτηση, κληρώνουμε ένα αντίτυπο 4321, του μεγαλειώδους magnum opus του συγγραφέα που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά, ευγενική προσφορά από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.

"4321", Paul Auster, μετ. Μαρία Ξυλούρη, εκδ. Μεταίχμιο, 2018, σελ.1216