Τι όμορφο και εξαιρετικό συναίσθημα όταν ξαναγυρνάς σε ένα συγγραφέα που πολύ αγαπάς κι αυτός σε ανταμείβει με όλους τους τρόπους. Έτσι νιώθω τώρα, μόλις τελείωσα το "Παλιοκόριτσο" του Λιόσα, σαν όλα όσα διάβαζα από το ένα του βιβλίο ως το άλλο να μην έχουν καμία σημασία, να ωχριούν μπρος σε ένα συγγραφέα γεννημένο μόνο γι' αυτό.
Στο "Παλιοκόριτσο" ο Λιόσα δεν έχει στιγμές λογοτεχνικού οίστρου σαν την "Πόλη και τα σκυλιά", ούτε παραδίδει ένα υπόδειγμα μοντερνισμού σαν το "Πράσινο σπίτι", δείχνει όμως για άλλη μια φορά ότι μπορεί να πει και να χειριστεί μια πολυεπίπεδη ιστορία άψογα χωρίς να μένει παραπονεμένος κανένας χαρακτήρας.
Κεντρικός ήρωας είναι ο Ρικάρντο, Περουβιανός που έχει ένα μόνο όνειρο, να "ζήσει τη ζωή του στο Παρίσι". Από τα παιδικά του χρόνια στο Περού ερωτεύεται μια κοπέλα που εμφανίζεται ξαφνικά στη γειτονιά του σα Χιλιανή κι εξαφανίζεται εξίσου ξαφνικά όταν αποκαλύπτεται πως είναι απλά μια φτωχή Περουβιανή που ήθελε με αυτό το ψέμα να καλύψει την ταπεινή καταγωγή της.
Η γυναίκα αυτή, ο ορισμός της φαμ φατάλ, θα τον βρίσκει αναπάντεχα σε όλες τις περιόδους της ζωής του- που κατάφερε τελικά να την περάσει στο Παρίσι...- από τα νιάτα μέχρι τα γεράματά τους, θα του γίνει βραχνάς, ο μόνος πραγματικός έρωτας κι ολοένα θα τον αφήνει για κάποιον άλλο πλουσιότερο και ισχυρότερο. Πριν καταλήξει πάλι στην αγκαλιά του.
Το βιβλίο διερευνά τα όρια του ανθρώπου και του έρωτα, τη σημασία ή τη ματαιότητα της ανθρώπινης ζωής, και το κάνει με το γνωστό τρόπο του Λιόσα, χωρίς σε καμία στιγμή να κάνει κήρυγμα ή να ξεφεύγει από την μυθοπλασία. Γιατί το να γράφεις για τα σημαντικά δεν απαιτεί βαθυστόχαστες αναλύσεις, μονάχα το ταλέντο να πεις καλά μια ιστορία που δεν συνέβη ποτέ παρά μόνο στη φαντασία σου
Στο "Παλιοκόριτσο" ο Λιόσα δεν έχει στιγμές λογοτεχνικού οίστρου σαν την "Πόλη και τα σκυλιά", ούτε παραδίδει ένα υπόδειγμα μοντερνισμού σαν το "Πράσινο σπίτι", δείχνει όμως για άλλη μια φορά ότι μπορεί να πει και να χειριστεί μια πολυεπίπεδη ιστορία άψογα χωρίς να μένει παραπονεμένος κανένας χαρακτήρας.
Κεντρικός ήρωας είναι ο Ρικάρντο, Περουβιανός που έχει ένα μόνο όνειρο, να "ζήσει τη ζωή του στο Παρίσι". Από τα παιδικά του χρόνια στο Περού ερωτεύεται μια κοπέλα που εμφανίζεται ξαφνικά στη γειτονιά του σα Χιλιανή κι εξαφανίζεται εξίσου ξαφνικά όταν αποκαλύπτεται πως είναι απλά μια φτωχή Περουβιανή που ήθελε με αυτό το ψέμα να καλύψει την ταπεινή καταγωγή της.
Η γυναίκα αυτή, ο ορισμός της φαμ φατάλ, θα τον βρίσκει αναπάντεχα σε όλες τις περιόδους της ζωής του- που κατάφερε τελικά να την περάσει στο Παρίσι...- από τα νιάτα μέχρι τα γεράματά τους, θα του γίνει βραχνάς, ο μόνος πραγματικός έρωτας κι ολοένα θα τον αφήνει για κάποιον άλλο πλουσιότερο και ισχυρότερο. Πριν καταλήξει πάλι στην αγκαλιά του.
Το βιβλίο διερευνά τα όρια του ανθρώπου και του έρωτα, τη σημασία ή τη ματαιότητα της ανθρώπινης ζωής, και το κάνει με το γνωστό τρόπο του Λιόσα, χωρίς σε καμία στιγμή να κάνει κήρυγμα ή να ξεφεύγει από την μυθοπλασία. Γιατί το να γράφεις για τα σημαντικά δεν απαιτεί βαθυστόχαστες αναλύσεις, μονάχα το ταλέντο να πεις καλά μια ιστορία που δεν συνέβη ποτέ παρά μόνο στη φαντασία σου
Όποτε διαβάζω βιβλίο του Λιόσα αισθάνομαι ακριβώς όπως εσύ - ένα homecoming που με από τη μία με ενθουσιάζει για αυτό που πρόκειται να δουν τα μάτια μου για πρώτη φορά και από την άλλη με καθησυχάζει γιατί ξέρω ότι θα περάσω μερικές μέρες (ή και ώρες) σε γνώριμα και αγαπημένα λογοτεχνικά τοπία. Το Bad Girl το διάβασα απνευστί στη διάρκεια δύο πτήσεων (Αθήνα-Μπανγκόκ και Μπανγκόκ-Πεκίνο) και δεν το ευχαριστήθηκα όσο θα το ευχαριστιόμουν αν το διάβαζα σε οικείο περιβάλλον. Δεν μπορώ να πω συγκεκριμένα τι είναι αυτό που μου άρεσε στο Bad Girl - πιθανότατα γιατί όταν διαβάζω βιβλίο του Λιόσα σταματώ να σκέφτομαι και ξεκινώ να το βιώνω σαν να ήμουν εγώ ο κεντρικός ήρωας. Νομίζω ότι αυτό λέει πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που συμμερίζεσαι την αγάπη μου για το Λιόσα, αγαπητέ μου exitmusician. Σκεφτόμουν πάντως, διαβάζοντας και το blog σου, πως δυο άνθρωποι μπορεί να συμπέσουν στον ίδιο χώρο και στον ίδιο χρόνο, να κάνουν σκέψεις με αρκετά κοινά στοιχεία κι όμως στην πράξη να μη συναντηθούν ποτέ και να μη γίνουν ποτέ φίλοι. Συγκυρίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου εύχομαι ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ και πολύ όρεξη για καινούριες αναγνώσεις, αλλά και εμπνεύσεις για γράψιμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή χρονιά με υγεία και χαρά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκολουθώντας τη συμβουλή σου, πήρα για αρχή τη Πέτρινη Σχεδία. Όταν το διαβάσω θα κανω σχετική ανάρτηση.
Ευχαριστώ πολύ, σκορπιέ, για τις ευχές. Κι εγώ αντεύχομαι τα καλύτερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήMike, ο Σαραμάγκου μπορεί να σε ξενίσει στην αρχή. Μη φοβηθείς, αξίζει τον κόπο του. Περιμένω την ανάρτησή σου. Καλή χρονιά να έχουμε.
Ο Σαραμάγκου αξίζει με το παραπάνω τον κόπο. MIke να ακούς την Κατερίνα σε αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου βράδυ