Game of Thrones

Υποψιάζομαι πως ο μέσος βιβλιόφιλος που σκέφτεται σοβαρά τον εαυτό του ως τέτοιο δεν θα ήθελε να χαραμίσει αναγνωστικό χρόνο στο Game of Thrones του G.R.R. Martin. Τα βιβλία είναι ογκωδέστατα και μάλλον έχουν λίγα να προσθέσουν στον ψαγμένο αναγνώστη που προσπαθεί να χωρέσει όλο και περισσότερα αξιόλογα διαβάσματα στα πεπερασμένο χρόνια της ζωής του. Ως εδώ όλα πολύ ωραία και κουλτουριάρικα. Τί γίνεται όμως με την τηλεοπτική σειρά;

Η τηλεοπτική σειρά είναι η κορυφαία από αυτές που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια. Δεν ήμουν ποτέ οπαδός του fantasy, όπως μάλλον θα έχετε μαντέψει από τα αναγνωστικά μου γούστα, όμως εδώ μιλάμε για σφιχτοδεμένη πλοκή με πολιτικές αποχρώσεις, ολοκληρωμένους χαρακτήρες που μπαίνει στον κόπο κάποιος να τους στήσει κι έπειτα να τους… δολοφονήσει, και πάνω από όλα ένα φαντασιακό περιβάλλον πέρα από κάθε φαντασία.

Στο βασίλειο του Westeros, όπου οι εποχές έχουν τρελαθεί και κρατάνε ολόκληρα χρόνια, βρίσκονται στο τέλος ενός μακρού καλοκαιριού και περιμένουν έναν επίσης μακρόχρονο χειμώνα.  Ο βασιλιάς σκοτώνεται, στο θρόνο κάθεται ο υπερφίαλος, σαδιστής δεκαεξάχρονος  γιος του και από τις αντίπαλες φατρίες ένα σωρό άνθρωποι που θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα ξεκινούν να μαζεύουν στρατούς και αυτοανακηρρύσονται βασιλιάδες. Ταυτόχρονα μια ξανθιά διεκδικήτρια του θρόνου παντρεύεται έναν βασιλιά των άγριων καβαλάρηδων.

H πλοκή ακούγεται μοβόρα και πολεμική και σε ένα βαθμό είναι. Όπως επίσης είναι πολύ σεξουαλική και βίαιη. Όμως αυτό που ξεχωρίζει τη σειρά είναι οι χαρακτήρες∙ δεν είναι- ούτε καν οι πιο μικροί κι ασήμαντοι- σχηματικοί, είναι ζωντανοί, παλλώμενοι κι ας καταλήγουν παλουκωμένοι. Κι επειδή ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου πεθάνει ο πρωταγωνιστής σου, ένα έχω να πω περιμένοντας το δεύτερο season finale : «Κάτω τα χέρια από τον Τύριον.»