Τα διηγήματα στην «Πλατεία Μεσολογγίου» είναι βαθιά συναισθηματικά αλλά δεν είναι μελό. Ο συγγραφέας τους έχει την ικανότητα να σκύβει πάνω από τις ανθρώπινες στιγμές, να πιάνει εκείνες τις λεπτομέρειες που δίνουν χάρη ή απόγνωση στη ζωή μας. Οι ήρωες του είναι καθημερινοί, ανθρώπινοι και τσακισμένοι. Είναι άντρες και γυναίκες που ανακαλύπτουν πως άλλος καθορίζει το πώς ζουν. Το φόντο είναι η Αθήνα- η πλατεία Μεσολογγίου- και η κρίση. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Ο Βαγγέλης Προβιάς ανήκει σε κείνους τους λογοτέχνες που ποντάρουν στο συναίσθημα, χωρίς να χάνουν σε βάθος. Δεν είναι η εξαιρετική έμπνευση αυτό που ξεχωρίζει στη συλλογή, μάλλον το αντίθετο, είναι η καθημερινότητα, η μιζέρια και οι λάμψεις της. Όμως όταν τέτοια διηγήματα προέρχονται από ανθρώπους με ενσυναίσθηση και αναγνωστική παιδεία, τότε ξεχνάς το κοινότοπο του θέματος και βυθίζεσαι στο κείμενο.
Αγαπημένο μου το πρώτο διήγημα, που έχει και μια ενδιαφέρουσα συγγραφική δομή, πρόκειται για μικροδιηγήματα, στα όρια του flash story, που ενώνονται σπονδυλωτά για να δημιουργήσουν το «Πλατεία Μεσολογγίου». Στο διήγημα «Σάπιοι άνθρωποι» φαίνεται με ένταση και η υπόγεια ειρωνεία του συγγραφέα, το χιούμορ του. Ενώ το πένθος και ο θάνατος τον απασχολούν στη «Θάλεια και τον Λουκά» αλλά και στο «Φορτίο».
Οι ήρωες του είναι άστεγοι, μετανάστες, κατατρεγμένοι. Ο Προβιάς είναι ένας 40χρονος ομοφυλόφιλος άντρας, και για αυτό σε κάποια διηγήματα εστιάζει σε ιστορίες ομοφυλόφιλων. Αυτό γίνεται τελείως φυσικά, γιατί είναι ένα θέμα που τον απασχολεί κι είναι κοντά του. Δεν γίνεται βεβιασμένα, δεν προσφέρεται για προπαγάνδα, όμως κατορθώνει να περάσει μια αίσθηση που όλο και περισσότερο την έχουμε για το θέμα: δεν χρειάζεται τρελός ντόρος, μεγάλα άουτινγκς, μόνον η αποδοχή, η συνειδητοποίηση πως πρόκειται για ανθρώπους κοντινούς μας, για τον φίλο, την κολλητή μας, τον αδελφό ή την κόρη μας.
Η πλατεία Μεσολογγίου δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο. Είναι η πλατεία δίπλα στο σπίτι μας, άχρωμη κάπως και τώρα πια παρατημένη. Αυτό δίνει το χρώμα στο βιβλίο, η οικειότητα των καταστάσεων. Και η αφηγηματική φωνή. Ο Προβιάς αυτό κατέκτησε από το προηγούμενο βιβλίο ως εδώ, ύφος. Τα διηγήματα ξέρεις πως τα έγραψε ο ίδιος άνθρωπος, με γλώσσα απλή και κατανοητή, όχι πάντοτε τελείως λιτή, πάντως δική του. Κι αυτό είναι που θα με κάνει να διαβάσω και το επόμενό του.
«Πλατεία Μεσολογγίου», Βαγγέλης Προβιάς, εκδ. Ολκός, 2016, σελ. 188
Ακούστε τη συνέντευξη του Βαγγέλη Προβιά στο ραδιοφωνικό Διαβάζοντας στον www.amagi.gr εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου