Η Σκιά του ανέμου

Εξαιρετικό βιβλίο, με ατμόσφαιρα, πλοκή, ουσία, κι όλα αυτά παρ' όλο το ξενέρωτο εξώφυλλο που το κάνει να μοιάζει με κάποιο γυναικείο ευπώλητο και το ύποπτο χάπι έντ. "Η Σκιά του ανέμου" του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν με κεντρικό ήρωα τον Ντανιέλ, ένα γιο βιβλιοπώλη που βρίσκει στα Νεκροταφείο των Λησμονημένων βιβλίων ένα μυθιστόρημα που θα του αλλάξει όλη τη ζωή, καταφέρνει να δώσει την ατμόσφαιρα της Βαρκελώνης σε μια άλλη εποχή -λίγο μετά τον εμφύλιο- και ταυτόχρονα να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη με μια πλοκή καταιγιστική, αν και κάποιες φορές προβλέψιμη.

Το βιβλίο που διαλέγει ο ήρωας είναι μια τελευταία κόπια του μυθιστορήματος "Η Σκιά του Ανέμου" ενός άσημου συγγραφέα, του Χουλιάν Καράξ. Κι είναι η τελευταία γιατί κάποιος άντρας γυρνά όλο τον κόσμο και καίει όλα τα αντίτυπα. Προσπαθώντας να διαλευκάνει αυτό το μυστήριο, ο νεαρός μπαίνει στη ζωή του Καράξ και στο μύθο που την ακολουθεί, ερωτεύεται και κάνει φιλίες, μπλέκει με έναν βασανιστή της δικτατορίας, μαθαίνει δυο τρία πράγματα για τη ζωή. Στο τέλος, εντελώς απρόβλεπτα για ένα ατμοσφαιρικό ανάγνωσμα όπως αυτό, όλα ξεκαθαρίζουν.

Το μυθιστόρημα τούτο δείχνει με σαφήνεια πως έχω αρχίσει να είμαι κάπως ρατσίστρια με τα διαβάσματά μου. Καιρό τώρα καθόταν στην βιβλιοθήκη μου και δεν έπαιρνα την απόφαση να το διαβάσω γιατί το εξώφυλλο, αλλά και οι εκδόσεις με προδιέθεταν αρνητικά. Μάλλον εδώ είναι το σημείο που πρέπει να υποσχεθώ στον εαυτό μου να μην κρίνω ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του.

Υ.Γ. Άσχημη και εντελώς ασήμαντη δεν ακούγεται αυτή η τελευταία φράση στην ελληνική της μετάφραση;