«Η φρικτή ιδιωτικότητα του Μάξγουελ Σιμ», λοιπόν ή αλλιώς “The terrible privacy of Maxwell Sim”, μιας και ιδέα δεν έχω αν έχει προλάβει να μεταφραστεί στα ελληνικά και ποιός είναι ο τίτλος. Καινούργιο βιβλίο ενός αγαπημένου μου συγγραφέα, του Τζόναθαν Κόου, που έχω διαβάσει όλα του τα μυθιστορήματα με κορυφαία το “What a carve up!” και το “The Rotters’ club”.
Αν μιλούσαμε για οποιονδήποτε άλλο, θα έλεγα πως πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο. Όμως εδώ μιλάμε για τον Κόου, που συνδυάζει συνήθως με άψογο βρετανικό φλέγμα τη σοβαρή και την αστεία πλευρά της ζωής, που φτιάχνει ιστορίες που αντιπροσωπεύουν ολόκληρες γενιές. Και τέτοιο βιβλίο, αυτό δεν είναι. Κεντρικός ήρωας είναι ο Μάξγουελ Σιμ, άρτι χωρισμένος, με κλινική κατάθλιψη, που προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις του με τους ανθρώπους (τον πατέρα, τη μάνα, την πρώην του, την κόρη του) αλλά και να κάνει καινούργιες σχέσεις. Στην πορεία βρίσκεται να κυνηγά μια χίμαιρα στο Σίδνευ, να κάνει ένα τρελό ταξίδι ως τα Σέτλαντ στην Σκωτία, μόνος με ένα εταιρικό αμάξι, να βρίσκει και να χάνει ανθρώπους από το παρελθόν και το παρόν του, να βρίσκει και να χάνει τα λογικά του.
Ο Σιμ είναι ένας άντρας αποξενωμένος από όλα όσα κάνουν τη ζωή ευχάριστη να τη ζεις κι όμως συνεχίζει, όχι να ζει, απλά να επιβιώνει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Κι αυτό είναι το κεντρικό μήνυμα εδώ, η συνεισφορά του Κόου στην προσπάθεια κατανόησης των καιρών μας. Αυτό πάντως που είναι ακατανόητο είναι το τέλος μετά το τέλος, εξι σελίδες εντελώς άχρηστες, και καθόλου αστείες.....
"The terrible privacy of Maxwell Sim", Jonathan Coe, ed. Penguin, Viking, 2010, pg. 339
Μόλις αγόρασα το βιβλίο, Κατερίνα, σε ένα βιβλιοπωλείο της Αγγλίας πριν προλάβω να διαβάσω το πάντα έμπιστο blog σου. Μια και είναι αγαπημένος συγγραφέας δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό..... θα δούμε
ΑπάντησηΔιαγραφή30φυλλος...
Είσαι Αγγλία; Δεν είναι κακό το βιβλίο, διαβάζεται πολύ ευχάριστα. Διάολε, είναι Κόου....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις το τέλειωσα.Συμφωνώ απόλυτα σχετικά με το μεταμυθοπλαστικό τρικάκι των τελευταίων σελίδων,εντελώς περιττό και μάλλον χαζομοδάτο -βαρεθήκαμε πια! Γενικά προς το τέλος νομίζω ότι ο Κόου την έχασε τη μπάλα,αυτά με τις συμπτώσεις μού φάνηκαν παράταιρα και δυστυχώς ούτε καν πειστικά.Και η απωθημένη ομοφυλοφιλία του Σιμ,πολύ φέικ,ξίνισα τα μούτρα μου(αντιθέτως η αντίστοιχη του πατέρα του,εξαιρετικά ιχνηλατημένη).Αλλά σε γενικές γραμμές,του βγάζω το καπέλο του συγγραφέα(για λόγους που ήδη γνωρίζεις ως θαυμάστριά του) και περιμένω τη στιγμή που θα διαβάσω κάποιο άλλο έργο του(άγνωστο πότε).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδες που έλεγε η Κατερινούλα, άλλο, άλλο κι εσύ κώφευες; Συμφωνώ με το σχόλιο σου, κάποια στιγμή τη χάνει τη μπάλα και γίνεται υπερβολικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ,δεν τα καταθέτω εγώ τα όπλα! Το βιβλίο,παρά τις αδυναμίες του,δε μου άρεσε απλώς,αλλά το αγάπησα! Ίσως γιατί είχα ανάγκη αυτόν τον καιρό για κάτι όχι απαραίτητα διαχρονικό,αλλά εμφανώς...συγχρονικό,με facebook και sms και gps! Αλλά κυρίως διότι ο Μάξουελ Σιμ έγινε σχεδόν αμέσως φίλος μου,είναι ένας ήρωας που θα ανακαλώ για πολύ καιρό και περιέργως αυτό το ήξερα πριν καν διαβάσω το βιβλίο.Να που επαληθεύτηκε! Αλλά η Κατερινούλα είχε δίκιο πάνω απ'ολα στο εξής...Ο Κόου είναι αξιανάγνωστος με το παραπάνω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που ταυτιζόμαστε πάντα με τους μοναχικούς, τους δύσκολους, τους στενεμένους πολύ μου αρέσει. Ή έστω τους θεωρούμε φίλους μας :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΆμα είσαι κομπλεξάρα,δεν ξεκολλάς με τίποτα! Εκεί,όπου δεις προβληματικό άνθρωπο,με τα μούτρα! Αχχχ..... :)
ΑπάντησηΔιαγραφή