Έπρεπε να περάσουν κάποιες μέρες από τότε που τελείωσα την ανάγνωση για να κατασταλάξει μέσα μου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η συγκίνηση που ένιωθα όσο διάβαζα "Τα Κρυστάλλινα Σύνορα" του Κάρλος Φουέντες. Θεωρητικά εμένα δεν με ενθουσιάζουν καν τα διηγήματα (με την εξαίρεση του Μπόρχες δηλαδή, άντε και του Πόε). Κι όμως αυτό το μυθιστόρημα σε εννέα διηγήματα με άγγιξε βαθιά. Το θέμα είναι ένα, στα σύνορα των Ηνωμένων Πολιτειών και του Μεξικού παίζεται ένα βρώμικο παιχνίδι. Οι Μεξικανοί περνούν παράνομα τα σύνορα τα βράδια για να βρουν δουλειά κι οι Γιάνκηδες τους χρησιμοποιούν όταν τους χρειάζονται εκμεταλλευόμενοι τη φτηνή εργασία και τους κυνηγούν όταν δεν τους χρειάζονται. Παλιό παιχνίδι που παίζεται σε πολλές χώρες αλλά εδώ έχει ένα εφήμερο χαρακτήρα περίεργο. Στις υπόλοιπες χώρες ονομάζεται παράνομη μετανάστευση, εδώ δεν πρόκειται ακριβώς γι' αυτό, μιας και οι περισσότεροι Μεξικανοί γυρνούν έτσι κι αλλιώς στα σπίτια τους μετά την εργασία και ξαναμπαίνουν παράνομα την επόμενη φορά.
Τα πρόσωπα στα εννέα διηγήματα, είναι συγκινητικά και ανθρώπινα. Αυτό ίσως κάνει το έργο σημαντικό. Δεν είναι φτηνός συναισθηματισμός ούτε σχηματικοί χαρακτήρες απλώς και μόνο για να στηρίξουν το πολιτικό μήνυμα που εμφανίζονται στο αφήγημα, είναι υπαρκτοί, χειροπιαστοί άνθρωποι, που θα μπορούσαν να μην έχουν εθνικότητα, αν και πάντα το μεξικάνικο στοιχείο κυριαρχεί στο έργο του Λατινοαμερικάνου συγγραφέα.
Θα πρέπει να τονίσω εδώ πως δεν είμαι ούτε αντικειμενική, ούτε εμπιστοσύνης. Την ίδια αν όχι μεγαλύτερη συγκίνηση ένιωσα πριν κάποια χρόνια διαβάζοντας το "Κάθισμα του Αετού" αλλά και το "Θάνατο του Αρτέμιο Κρουζ". Δοξάστε τον Κάρλος Φουέντες, λοιπόν.
Από Φουέντες θα σου πρότεινα και το "Νερό Καμένο". Διηγήματα, συγκλονιστικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥποψιάζομαι πως θα το διαβάσω, Χρήστο μου
ΑπάντησηΔιαγραφή