25/4/11

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ: "Έμμονη Αγάπη", Ian Mc Ewan


Με έναν τίτλο που στα ελληνικά τουλάχιστον ξενίζει, «Έμμονη αγάπη», το “Enduring Love” είναι νομίζω αυτό το βιβλίο του Ian McEwan που περικλείει όλη του τη φιλοσοφία τόσο σα συγγραφέα όσο και ως άνθρωπο. Το βιβλίο με την γνωστή εμμονή του συγγραφέα στη λεπτομέρεια αλλά και μια πλοκή άλλοτε χαλαρή κι άλλοτε σφιχτοδεμένη, έχει μείνει στη μνήμη μου παρ’ όλο που είναι πολλά τα χρόνια από την τελευταία φορά που το έπιασα στα χέρια μου. ( Η τύχη του αγνοείται, πάντως στη βιβλιοθήκη μου δεν βρίσκεται.)

Λίγα λόγια για την πλοκή, λοιπόν. Ο Τζο είναι επιστημονικός συγγραφέας και σε ένα πικ νικ με την επί πολλά χρόνια αγαπημένη του Κλαρίσα, σώζει ένα παιδάκι που έχει εγκλωβιστεί σε ένα αερόστατο. Εκεί, ένας από τους παρευρισκομένους, ο Τζεντ, παθαίνει εμμονή μαζί του, νομίζει ότι κάτι συνέβη μεταξύ τους, αρχίζει να παρεμβαίνει στη ζωή του γιατί πιστεύει πως τον αγαπά τρελά. Η ζωή του Τζο, κατά τα άλλα πλήρως οργανωμένη διαταράσσεται, η σχέση του με την Κλαρίσα ξεγυμνώνεται, κανείς δεν φαίνεται να τον πιστεύει, ούτε η αστυνομία, όταν καταγγέλλει την παρενόχληση που υφίσταται. Σε κάποιες φάσεις, ίσως να μην τον πιστεύουμε κι εμείς. Κι όμως κάνουμε λάθος. Γιατί στην «Έμμονη αγάπη» η λογική και η επιστήμη θριαμβεύει έναντι στην τρέλα και την κακώς εννοούμενη «πνευματικότητα», κι ας μας κρατά ο συγγραφέας με απλά γυρίσματα της πλοκής σε ένα αγκίστρι αμφιβολίας. Τον ήρωα πρέπει να τον εμπιστευτείς, κι όλα τελικά τελειώνουν με ένα τέλος πέρα από το καλό και το κακό. Με έναν παραδοσιακό συμβιβασμό, όπως γίνεται και στην πραγματική ζωή.

19/4/11

"Η σύντομη θαυμαστή ζωή του Όσκαρ Γουάο", Junot Diaz





Και η εμμονή μου με τους Λατινοαμερικάνους συγγραφείς συνεχίζεται…. «Η σύντομη θαυμαστή ζωή του Όσκαρ Γουάο» του Τζούνο Ντίαζ είναι ένα εξαιρετικά καλογραμμένο βιβλίο, ένας άθλος της γραφής, από έναν άνθρωπο που αν και σχετικά νέος ακόμα συνεχίζει την παράδοση των συγγραφέων του Τρίτου Νέου Κόσμου.

Πρωταγωνιστές στο βιβλίο είναι ο Όσκαρ, νεαρός Δομινικανός μεγαλωμένος στο Νιού Τζέρσι, η αδελφή του Λόλα και η μητέρα του Μπέλι. Ο Όσκαρ διαφέρει πολύ από το προφίλ του μέσου Λατίνου στην Αμερική, είναι χοντρός, μιλάει ξενέρωτα, έχει εμμονή με τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας κι ερωτεύεται τα κορίτσια με απίστευτη δύναμη, αν και αυτά συνεχώς τον απορρίπτουν, ένας από τους ελάχιστους Δομινικανούς άντρες που κινδυνεύει να πεθάνει παρθένος. Η αδελφή του Λόλα είναι μια όμορφη μιγάδα σε συνεχή κόντρα με τη μητέρα της, που τρέφει παθολογική αγάπη για τον Όσκαρ. Και η μητέρα είναι η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση από όλους, μεγαλωμένη στον Άγιο Δομίνικο του παντοδύναμου Τρουχίγιο, χάνει πολύ μικρή τους γονείς της γιατί μπαίνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο μάτι του δικτάτορα, περνά τα πρώτα χρόνια της ζωής της σαν αποπαίδι, ώσπου την βρίσκει η ξαδέλφη του πατέρα της και τη μεγαλώνει σαν πριγκίπισσα. Μια πριγκίπισσα που στην εφηβεία μεταμορφώνεται σε άγρια καλλονή, που ερωτεύεται παράφορα και το πληρώνει.

Οι χαρακτήρες είναι ζωντανοί, το βιβλίο στις πολύ ενδιαφέρουσες υποσημειώσεις μας μαθαίνει δυο τρία πραγματάκια για τον Τρουχίγιο- τον «Αποτυχημένο Αγελαδοκλέφτη»- το fuku και το zafa. Είναι ευκολοδιάβαστο, συναρπαστικό, ένα αληθινό μυθιστόρημα.



14/4/11

To βλογ or not to βλογ


Το να μπλογκάρεις είναι τελικά επικίνδυνο σπορ, κάπως σαν το bungee jumping ή το parkour. Σοβαρά τώρα, η έκφραση της άποψής σου επωνύμως μπορεί να επισύρει τη μήνη του "θιγόμενου", να οδηγήσει σε παρανοήσεις, διαστρεβλώσεις, απομόνωση φράσεων του παρελθόντος κι άλλα τέτοια ευχάριστα. Ως τώρα ζούσα σε έναν μάλλον αγγελικά πλασμένο κόσμο συν-μπλόγκερς, που εξέφραζαν την αντίθεσή τους σε μια "κακή κριτική" με ένα "Έλα, ρε, εμένα μου άρεσε" . Τώρα είδα και την άλλη πλευρά του νομίσματος.

Όλη αυτή η φασαρία δεν με πτόησε, μάλλον με αναζωογόνησε, μου έδωσε μια αίσθηση τί είναι σημαντικό και τί καθόλου. Αν με ξένισε; Φυσικά. Και λίγο με αγρίεψε. Μια αντίστοιχη επίθεση επί προσωπικού στο άλλο μου μπλογκ για το σκιουράκι θα με λυπούσε πολύ περισσότερο. Ελπίζω να μην το ζήσω. Η αλήθεια είναι πως πήρα την απόφαση να φτιάξω μπλογκ για το μωράκι μου ελαφρά τη καρδία, τώρα κάποιες δεύτερες σκέψεις έχουν τρυπώσει στο κεφάλι μου.

Κάνοντας πάντως τον απολογισμό αυτών των δυο χρόνων που ασχολούμαι ενεργά με το... σπορ, ένα έχω να δηλώσω: Όσο κι αν λέω πως είμαι μοναχικό ον, διψάω για επαφή. Έστω κι αν ριψοκινδυνεύω που και που ένα καλό "κράξιμο".


7/4/11

1997

                        Φριχτή σιωπή
                        απλώνεται στο δωμάτιο
                         Ύστερα
                        -σαν από καπνό –
                        καταλαμβάνει το οίκημα
                       Αναπάντητη
                       τρυπώνει στα έγκατα των υπονόμων
                       κατεβαίνει τις σκάλες του ηλεκτρικού
                       Ταξιδεύει στην πόλη πια
                       Το τρένο τη φέρνει μακριά
                       κι έπειτα,
                       όλη η χώρα είναι πλέον μολυσμένη
                       Φριχτή σιωπή
                       αναπάντεχα ανήκει στον κόσμο .

6/4/11

"Greek psycho", Νίκος Βλαντής



Ομολογώ πως τουλάχιστον στην αρχή δυσκολεύτηκα να καταλάβω το σκεπτικό ενός συγγραφέα που αποφασίζει να εκδώσει ένα τέτοιο βιβλίο. Το "Greek psycho" είναι ένα μυθιστόρημα καρικατούρα, οι χαρακτήρες του είναι ψεύτικοι, κακοί και χάρτινοι. Από την άλλη τα αμέσως επόμενα βιβλία του Νίκου Βλαντή η "Λήθη" αλλά και το "Writersland" συγκαταλέγονται στα αγαπημένα μου νεοελληνικά αναγνώσματα, έτσι έκανα υπομονή. Δεν αποζημιώθηκα πλήρως, πάντως σε ένα βαθμό κατάλαβα τί ήθελε να πει ο ποιητής.

Ήρωας λοιπόν του μυθιστορήματος είναι ο Βασίλης Κουρακλές, λαμόγιο εργολάβος της δεκάρας, που αρέσκεται να τρώει με χλιδάτες γκόμενες λεφτά που δεν έχει, που χτίζει με το σάλιο οικοδομές, που στον σεισμό πέφτουν και τον...πλακώνουν. Είναι τυχερός, επιβιώνει και τον "παίρνουν" οι κάμερες να τραβά από τα συντρίμμια το "πρωτοπαλίκαρο" του. Έτσι, αντί να τον χώσουν μέσα για τις ζωές που χάθηκαν στις υπόλοιπες οικοδομές του που έπεσαν στο σεισμό, του αναθέτουν την κατασκευή του Ολυμπιακού χωριού. Στο βιβλίο εμπλέκονται πολιτικοί (κυρίως ο υπουργός Δημοσίων έργων Λαδόκωλας), δημοσιογράφοι (ο Τάκης Τρανταφυλλόξιδος), λαμόγια, τραγουδιάρες, νονοί τις νύχτας. Χάρτινοι χαρακτήρες της νεοελληνικής ρεμούλας, του εύκολου χρήματος, της απάτης, της μίζας. Ο Κουρακλές είναι μια μονοδιάστατη προσωπικότητα με γενικό μότο "Ότι αρπάξει ο κ...λός μας".

Ως τα μισά το διάβαζα ανόρεκτα, μετά όμως φτάνει σε τέτοια όρια παράνοιας, περιγράφοντας την "πραγματική νεοελληνική πραγματικότητα" που άρχισε να με διασκεδάζει. Αν και, με δεδομένη την - 7 χρόνια μετά- κατάληξη αυτού του μεγάλου πάρτυ της ρεμούλας που είχε στηθεί τότε, στην εποχή του ΔΝΤ ίσως θα έπρεπε να με καταθλίβει.

"Greek psycho", Νίκος Βλαντής, εκδ. Οξύ, 2004, σελ. 193


2/4/11

"Η μητέρα του σκύλου", Παύλος Μάτεσις


Ένα αριστοτεχνικό μυθιστόρημα είναι «Η μητέρα του σκύλου» του Παύλου Μάτεσι, ενας θρίαμβος της τέχνης της αφήγησης αλλά και της πλοκής. Αφηγητής και ηρωίδα η Ρουμπίνη Μέσκαρη ή Ραραού, ένα πλάσμα από αυτά τα κακόμοιρα, που μας αφηγείται την ζωή της, από την παιδική της ηλικία στην Κατοχή (όπου η μάνα της αναγκάστηκε να κοιμάται με Ιταλούς για να τους θρέφει), μέχρι την εφηβεία της (στην Απελευθέρωση τη μάνα της τη διαπόμπευσαν), τα νιάτα της (ζητιάνεψαν στην Αθήνα με έναν ανάπηρο, δούλεψε κομπάρσος στα μπουλούκια), και τα γεράματά της (έχει σύνταξη ορφανού της Αντίστασης, ένα δυάρι και περιμένει και τη σύνταξη του κομπάρσου). Η Ραραού είναι ένα «αγαθό» αν και κουτοπόνηρο πλάσμα, δεν ξέρεις ποτέ αν σου λέει την αλήθεια ή παραλλάσσει την ιστορία κατά το συμφέρον της, πάλι δεν της το χεις ότι μπορεί να σου λέει και ψέματα. Διηγείται «τέρατα» με τον πιο καθημερινό τρόπο, κι όλα φιλτράρονται από την ανάγκη της να υπάρξει σε έναν κόσμο δύσκολο, που γίνεται ακόμα δυσκολότερος για ανθρώπους σαν κι αυτή. Ένας τριτοπρόσωπος αφηγητής προς το τέλος μας επιφυλάσσει κάποιες εκπλήξεις.

Με λίγα λόγια, η κριτική στο οπισθόφυλλο για τις ομοιότητες τούτου του βιβλίου με κάποια του Φώκνερ είναι εύστοχη, αν και στην αρχή μου φάνηκε κάπως φαιδρή. Ένα βιβλίο που είμαι σίγουρη πως αργότερα θα βρει τη θέση του στην Ιστορία της Σύγχρονης Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (ναι, αυτής…).