4/12/23

Ένας κάποιος απολογισμός


                            






Είμαι πολύ κουρασμένη σήμερα, πονάει όλο το κορμί μου σαν να το έχει χτυπήσει κάποιος σε όλα τα λάθος σημεία. Ψάχνω μέσα μου τι νιώθω, το βασικό είναι ευγνωμοσύνη. Ένα αμφιθέατρο 300 ανθρώπων γεμάτο το απόγευμα του Σαββάτου, μισό την επομένη, δέκα η ώρα το πρωί της Κυριακής. Άνθρωποι που ήρθαν από τη Βιέννη και το Ζάγκρεμπ, από την Αριδαία, την Κομοτηνή, το Αγρίνιο, τη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα, την Καβάλα, κάποιους αδικώ με σιγουριά, κάποιοι θα ήρθαν από ακόμα πιο μακριά, μόνο για αυτό το Σαββατοκύριακο. Νιώθεις κάπως ευλογημένος, κι ας μην πιστεύεις. Και φυσικά οι Λέσχες μας της Αθήνας, τα μέλη, οι παρέες μας. Πιστεύω στη δύναμη του αγνού αναγνώστη. Να, το είπα.



Την πρώτη μέρα δεν άντεξα, έκανα μια ημικρανία ξεγυρισμένη, και την ώρα που μιλούσε η Ιωάννα Καρυστιάνη, έκανα και την οπτική αύρα, δεν άκουγα και δεν έβλεπα, και μόνο τις φωτογραφίες έχω να σας προσφέρω. Δεν ξέρω τι άλλο.






Τη δεύτερη μέρα, την Κυριακή, είχα πια συνέλθει, αλλά δίπλα μου, είχα ένα ξωτικό. Μπορεί να επηρέασε κι η αύρα, δεν ξέρω, αλλά μπήκα στην αύρα της Ζυράννας Ζατέλη και την άκουσα μαγεμένη, τόσο μαγεμένη που δεν ξέρω να σας πω τι είπα εγώ και τι τη ρώτησα, και τι ρώτησε η Βιβή και τι την ρώτησαν τα μέλη μας. Κρατούσα σκόρπιες σημειώσεις, από αυτή την «ταμένη της γραφής στον βωμό του άρρητου». Αυτή τη γυναίκα, που τις μέρες που κάνει παύση η δημιουργικότητα τις νιώθει σαν «προσωρινό θάνατο», κι έπειτα ανασταίνεται. Που τα μυθιστορήματά της είναι ένας συνεχής «χορός θανάτου», «κραυγή ενός κεραυνοβολημένου», για αυτό «δεν τελειώνουν ποτέ». Και που πως θα ήθελε «αχ, να μπορούσε να γράψει την τελευταία της σκέψη, πριν το θάνατο».



«Η ανάγνωση είναι η μόνη ηδονή χωρίς τίμημα» μας είπε. Δεν ξέρω αν είναι τίμημα αυτό που νιώθω σήμερα, αυτή η αίσθηση πως δεν μπορώ να βγω από τη σκιά της. Και δεν θέλω κιόλας. Ξέρω πως θέλω να σας ευχαριστήσω γιατί η ζωή μου, όλη μέρα χωμένη στα βιβλία προαλειφόταν πολύ μοναχική, μεγάλωσα με πολύ λίγους φίλους. Κι η ζωή μου, λόγω της ανάγνωσης και των βιβλίων, έγινε τόσες αγκαλιές.






                                    Κατερίνα Μαλακατέ





Υ.Γ. 42 Όλα αυτά συνέβησαν στη 2η Πανελλήνια Διαλεσχική Συνάντηση με καλεσμένες την Ιωάννα Καρυστιάνη και τη Ζυράννα Ζατέλη. Ναι, ξέρω, ακούγεται τόσο «σοβαρό» για να είναι αυτό το κείμενο ο απολογισμός του. Είναι ο δικός μου απολογισμός, όπως καταλαβαίνετε. Σε λίγες μέρες που θα κάνουμε απολογισμό στο Συντονιστικό, θα έχω συνέλθει ελπίζω, μην λέω στους/στις συντρόφους μου συντονιστές/τριες άρες μάρες κουκουβάγιες.


 



















Οι Λέσχες Ανάγνωσης είχαν γιορτή.-

11/11/23

"Ο Πολωνός", J.M. Coetzee


Αγοράστε το εδώ 


Ο Πολωνός είναι η τελευταία νουβέλα ενός σπουδαίου, του Νοτιοαφρικανού J.M.Coetzee, του μόνου συγγραφέα που μετά από δύο απανωτά Booker πήρε το Νόμπελ (2003). Ο Κουτσί, γεννημένος το 1940, γράφει αυτή τη νουβέλα στα 83 του. Είναι πασίγνωστος για τον λιτό, διαυγή τρόπο με τον οποίο χειρίζεται τη γλώσσα -η πολυπλοκότητα και οι αφηγηματικοί εντυπωσιασμοί δεν είναι γι’ αυτόν, ας τα αφήσουμε για τον Χούμπερτ Χούμπερτ του Ναμπόκοφ. Του αρέσουν οι απέριττες γραμμές, οι καθαρές σιλουέτες. Χμ, πόσο καθαρές είναι τελικά, αυτό μένει να διερευνηθεί κι είναι το πιο σπουδαίο και γοητευτικό πράγμα σε όλα του τα βιβλία. Να διαβάσετε τους Βαρβάρους και τα Χρόνια του Σιδήρου, αν θέλετε να έχετε ολοκληρωμένη άποψη(άμα τα βρείτε πουθενά, εντελώς εξαντλημένα).

Η πλοκή είναι σχετικά απλή (νουβελά γαρ), η Μπεατριθ, μια γυναίκα γύρω στα σαράντα πέντε είναι παντρεμένη με έναν πλούσιο τραπεζίτη και διευθύνει έναν Κύκλο -γυναικών κυρίως- που καλούν μουσικούς για να δώσουν ρεσιτάλ κλασικής μουσικής στην Βαρκελώνη. Για αυτό καλούν και τον Πολωνό (που κανείς δεν μπορεί να προφέρει το όνομά του). Έναν άντρα 72 ετών, που παίζει Σοπέν πολύ εγκεφαλικά και καθόλου αισθαντικά, που αυτοαποκαλείται «κάποιος που παίζει πιάνο», αντί για «πιανίστας» και που τελικά ερωτεύεται με απίστευτη δύναμη, αυτή μάλλον του τελευταίου έρωτα, τη Μπεατρίθ. Τη διεκδικεί με πάθος, με ιερή μανία, την προσομοιάζει με τη Βεατρίκη του Δάντη στη Θεία Κωμωδία. Κι εκείνη, αν και τον βρίσκει μάλλον άσχημο, μεγάλο και αντιπαθητικό, ενδίδει.
Σε πρώτο επίπεδο έχουμε το παιχνίδι του συγγραφέα με τον εαυτό του. Ο Πολωνός μοιάζει εξαιρετικά στον ίδιο στην εξωτερική περιγραφή, και η σκιά των χρόνων του Κουτσί, πέφτει βαριά σε αυτόν τον έρωτα. Μα το πραγματικό άλτερ ίγκο του, είναι όπως πάντα μια γυναίκα, η Μπεατρίθ είναι η γέφυρά του με τον κόσμο της νουβέλας.

Σε δεύτερο επίπεδο η νουβέλα μιλά για τη γλώσσα, ως κώδικα επικοινωνίας συναισθήματος. Οι δυο τους, ο Πολωνός και η Καταλανή, δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, συνεννοούνται σε φροντισμένα αγγλικά που δεν μπορούν να αποτυπώσουν πλήρως την φόρτισή τους. Κι αυτό δημιουργεί μια παρανόηση που πλανάται συνέχεια στον αέρα, για το τι είναι ο έρωτας και τι ο θάνατος.

Η τέχνη με κάποιον τρόπο τους σώζει. Η τέχνη που δεν είναι ανάγκη να είναι υψηλή για να σε σώσει, δεν είναι ανάγκη καν να είσαι «πιανίστας». Στο μυαλό και των δυο, η τέχνη ανυψώνεται και θρυμματίζεται σε κάτι ανθρώπινο. Κι αυτό είναι ίσως η παρακαταθήκη του ίδιου του Κουτσί, που πέρασε μια ζωή να γράφει απλά, πολύ απλά, να τον κατηγορούν πάντα πως δεν γράφει στρατευμένα για το απαρτχάιντ και την πολιτική κατάσταση στη Νότιο Αφρική, ενώ πάντα για αυτό έγραφε.

Οι λιτές γραμμές της πρόζας του, όταν ήμουν μικρότερη με εκνεύριζαν. Γιατί στην αυστηρότητά τους δεν έβλεπα το παιχνίδι. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως τα μυθιστορήματά του είναι ένα παιχνίδι με τον εαυτό του και το ποιος είναι, και για αυτό ένα παιχνίδι και με τις δικές μας βεβαιότητες. Έτσι και σε αυτό, πιθανότατα το κύκνειο άσμα του, διαβάζουμε μια απλή ιστορία. Όσο απλή μπορεί να είναι μια ιστορία για τον επικείμενο θάνατο.


                            Κατερίνα Μαλακατέ



"Ο Πολωνός", J.M. Coetzee, μτφ. Χριστίνα Σωτηροπούλου, εκδ. Διόπτρα, σ.165, 2023   

















📌 Αγοράστε το εδώ: 


21/10/23

"Τα εφτά φεγγάρια του Μάαλι Αλμέιντα", Shehan Karunatilaka




Τι κάνει «Τα εφτά φεγγάρια του Μάαλι Αλμέιντα» ένα σπουδαίο βιβλίο; Μα πως είναι γραμμένο με μπρίο και χιούμορ, ενώ ταυτόχρονα μιλά για έναν αιματηρό εμφύλιο και για εγκλήματα πολέμου και χρησιμοποιεί έναν από τους δυσκολότερους αφηγητές από καταβολής της λογοτεχνίας.

Ο Σίχαν Καρουνατίλακα είναι ΣριΛανκέζος, συγκεκριμένα Σινχαλέζος, ζει στη Σρι Λάνκα, αλλά γράφει στα αγγλικά. Το βιβλίο πήρε το Booker του 2022 και τώρα μεταφράζεται στα Σινχαλέζικα, ίσως αργότερα να μεταφραστεί και στα Ταμίλ.

Και πού στο καλό είναι η Σρι Λάνκα;






Είναι η παλιά Κευλάνη, εκείνο το νησί, κάτω κάτω κάτω από την Ινδία. Η ιστορία του είναι γεμάτη από Ολλανδούς και Άγγλους αποικιοκράτες ενώ ξεφορτώθηκε τη Βασίλισσα Ελισάβετ μόλις το 1972. Το 1976 ιδρύθηκε η ομάδα των Ταμίλ Τίγρεων. Το 1983 ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος, που κράτησε μέχρι το 2009, ανάμεσα στους Βουδίστες Σινχαλέζους και τους Ινδουιστές Ταμίλ. Κοντά 80.000 σφαγιάστηκαν, άντρες, γυναίκες παιδιά, συχνά με φρικαλέους τρόπους. Οι Ταμίλ από το 30% του πληθυσμού που ήταν το 1980, τώρα είναι οριακά στο 11%. Και φυσικά όλες οι αφορμές είχαν να κάνουν με τη γλώσσα. Μόλις τα αγγλικά δεν ήταν πια η επίσημη γλώσσα, έγιναν μόνον τα σινχαλέζικα, κι έτσι οι Ταμίλ αποκλείστηκαν από την εκπαίδευση, από τις δημόσιες υπηρεσίες, από τα Πανεπιστήμια.

Κεντρικός ήρωας σε τούτη την αφήγηση είναι ο Μάαλι Αλμέιντα. Μας συστήνεται από πολύ νωρίς, είναι Φωτογράφος, Τζογαδόρος, Πουτάνα, και είναι και νεκρός, νεκρός νεκρότατος, βλέπει το όμορφο σώμα του κομματιασμένο στις πρώτες σελίδες, αλλά δεν θυμάται ποιος τον σκότωσε. Υπάρχουν αρκετοί υποψήφιοι, μιας κι αυτή η Πουτάνα δεν καθόταν ήσυχη, φωτογράφιζε τα θύματα του εμφυλίου, έκφυλους πολιτικούς, ήταν ενεργά τζογαδόρος κι όλο χρωστούσε, α, ήταν κι ομοφυλόφιλος σε σχέση με τον πανέμορφο γιο ενός Ταμίλ Υπούργου. Του μόνου Ταμίλ, φυσικά, όλη η υπόλοιπη Κυβέρνηση είναι Σινχαλίζ.

Βρίσκεται λοιπόν ο Αλμέιντα στο Ενδιάμεσο, δεν ξέρουμε ποιας θρησκείας, ενώ είναι άθεος. Κι αυτό το ενδιάμεσο μοιάζει πολύ με γραφείο εκδόσεων διαβατηρίων και Βίζας, έχει τις ίδιες αγκυλώσεις, την ίδια γραφειοκρατία, τους ίδιους Δαίμονες. Του δίνουν 7 φεγγάρια (τι μαγικός αριθμός το 7) για να αποφασίσει αν θα πάει στο Φως ή θα κάνει παρέα με τα δαιμόνια για πάντα στο ενδιάμεσο. Του δίνουν 7 φεγγάρια για να βρει ποιος τον σκότωσε, αλλά και να καταφέρει να σώσει τα αρνητικά από τις φωτογραφίες του, που δείχνουν τη θηριωδία του πολέμου.

Το βιβλίο πραγματεύεται το βασικό θέμα της Μνήμης, για αυτό έχουμε και μια Νίκον φωτογραφική να κρέμεται σχεδόν σε όλες τις σκηνές από πάνω από τον αναγνώστη. Γιατί ένας εμφύλιος πόλεμος είναι τραύμα συλλογικό, βαθύ, για το οποίο συνήθως οι άνθρωποι δεν μιλούν, όσο κοντίνος κι αν είναι. Προτιμούν να ξεχάσουν, να βάλουν κάτω από τα χαλί τα αποκεφαλισμένα πτώματα και τα Παλάτια των βασανιστηρίων, δεν θέλουν να θυμούνται. Δεν μπορούν να θυμούνται. Κι εμφύλιοι ξέρετε, έχουν πάντα έναν αποικιοκράτη να κοιτάει από την κουίντα.

«Οι αναμνήσεις έρχονται με πόνο. Ο πόνος έχει πολλές αποχρώσεις»

Μη ξεχνάμε βέβαια πως ο Μάαλι είναι ομοφυλόφιλος, και αυτό το θέμα, ταμπού το 1989 που εκτυλίσσεται το βιβλίο, έχει αποχρώσεις που μας ταλανίζουν ακόμα και σήμερα. «Δεν μπορώ να είμαι αδελφή» λέει ο Αλμέιντα όσο ακούει τον πατέρα του. Ο Αλμέιντα δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί είναι ξεκάθαρα αδελφή. Κι οι σχέσεις του με τους άντρες είναι μπερδεμένες. Και η σχέση του με τις γυναίκες είναι μπερδεμένες, δεν συζητάμε καν για τη νάρκισσο μητέρα του, ακόμα και με την Τζάκι, την καλύτερή του φίλη. Και με τον εαυτό του η σχέση του είναι μπερδεμένη. Όλο ψάχνει να βρει ποιος είναι.

Λογοτεχνικά ο Καρουνατίλακα έχει κάνει μια τολμηρή επιλογή, έγραψε όλο αυτό το ογκώδες μυθιστόρημα στο δεύτερο πρόσωπο. Κάτι που η λογοτεχνική θεωρία μάς λέει πως είναι σχεδόν αδύνατο. Να που είναι δυνατό, η αφηγηματική φωνή είναι ακριβώς αυτή που πρέπει, απευθύνεται στον κεντρικό ήρωα κι όχι στον αναγνώστη, κι είναι αρκετά αποστασιοποιημένη για να μιλήσει για πτώματα, αρκετά παιχνιδιάρα για να αναγορεύεσει τον Άρθουρ Κλαρκ ως τον σπουδαιότερο Σριλακνανό οραματιστή, και να φτιάξει ξανά και ξανά πολλά επίπεδα πραγματικότητας. Να μας βάλει να αναρωτηθούμε, τι θυμόμαστε και τι όχι, ποιοι είμαστε και ποιοι όχι, και πόσο η ιστορική τυχαιότητα να γεννηθούμε εδώ κι όχι κείθε, μας ορίζει.

Απόλαυσα το βιβλίο. Με εκνεύρισαν όλοι αυτοί που λένε, «μα δεν είναι ένας 60χρονος λευκός άντρας, πώς τολμάτε να λέτε πως έγραψε ένα ωραίο βιβλίο»; Τα εφτά φεγγάρια είναι ένα περίπλοκο, και ενδιαφέρον βιβλίο και λογαριασμό δεν θα δώσει σε κανέναν που ο συγγραφέας του είναι ένας 48χρονος Σριλανκανός, καθόλου λευκός, που το πρώτο του βιβλίο μιλάει για το κρίκετ και του αρέσει να κάνει τον μπασίστα στον ελεύθερο του χρόνο. Αυτή είναι η μαγεία της λογοτεχνίας.



                        Κατερίνα Μαλακατέ

"Τα εφτά φεγγάρια του Μάαλι Αλμέιντα", Shehan Karunatilaka, μτφ. Ρένα Χατχούτ, εκδ. Gutenberg, 2023, σ. 608

13/10/23

"Ανθολογία διηγημάτων", Χριστόφορος Μηλιώνης




Η γραφή του Χριστόφορου Μηλιώνη μοιάζει να έρχεται από μακριά, να έχει τις ρίζες της στους σπουδαίους της ελληνικής διηγηματογραφίας, τον Παπαδιαμάντη, τον Βιζυηνό, αλλά ταυτόχρονα να αντλεί από το βίωμα, τον χώρο, και τον τόπο και να φτιάχνει ένα ψηφιδωτό μνήμης αλλόκοτο, που σου δημιουργεί χαρά και αμηχανία. 

Μέλος της λεγόμενης δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς και την περιβόητης «Σχολής της Ηπείρου» που ξεκινά με τον Χατζή περνά από τον Γκανά, τον Χουλιάρα, τον Γκουρογιάννη και φτάνει με σπουδαίους εκπροσώπους ως τις μέρες μας, τον Δημητρίου, την Αβέρωφ, τον Κώτσια, ο Μηλιώνης γράφει σε μια γλώσσα ρέουσα, κελαρυστή, η προφορικότητά της φαίνεται αβίαστη. Δεν είναι αβίαστη βέβαια, γιατί αυτό που μοιάζει προφορικό και «σπασμένο» στην πραγματικότητα θέλει πολλή δουλειά για να αποκτήσει μορφή και νόημα. Τα διηγήματα του Μηλιώνη τα χαίρεσαι από αυτή την άποψη, περνούν την ντοπιολαλιά τελείως φυσικά, φτάνουν στο σήμερα από το Πωγώνι στο Γιορκ, με μια υπόγεια γλύκα, κι ας μιλά για τον Πόλεμο, κι ας μιλά για τον Εμφύλιο, κι ας μιλά για όσα μας διαλύουν στη σύγχρονη ζωή.


"Πέρασαν άλλα τριάντα χρόνια από τότε. Σ' αυτό το διάστημα αναρωτιόμουν πώς διάβολο να μιλήσεις, πώς να συνεννοηθείς με τους άλλους , αφού- ναι, εντάξει, μιλάς πάνω κάτω την ίδια γλώσσα μ' εκείνους, όμως άλλα πράγματα έχει ο καθένας στον νου του, όταν μιλάει. Κι αν πεις για τον Αχέροντα, εκείνοι φαντάζονται πως θέλεις να πεις για Πλούτωνα και Περσεφόνη, και για τον νάρκισσο που μάζεψε μιαν άνοιξη στο λιβάδι του θανάτου. Κι άλλα τέτοια μυθολογήματα που τα 'χουν χορτάσει από τα παιδικά τους χρόνια- υποτίθεται. Φαντάζονται λοιπόν πως το 'χεις βάλει σκοπό της ζωής σου - της μίας και μοναδικής- να τους καθίσεις πάλι στο θρανίο και να τους γαρδουλώσειςτο κεφάλι, δάσκαλος καθώς είσαι. Κι ούτε μιλάς για τον Αχέροντα, που σήμερα τον διαβαίνουν οι τουρίστε, όταν ταξιδεύουν με το πούλμαν Κέρκυρα-Αθήνα, κάπου εκεί στον κάμπο του Φαναριού, την άλλοτε Αχερουσία και μες στην μεσημεριάτικη υπνηλία και την πλήξη, με μάτια που βοσκήσανε στους τόπους με τους γυμνιστές και τις άλλες παραλίες του νησιού, κοιτάζουν το φαράγγι, όπου ξεμπουκάρει το μυθικό ποτάμι των νεκρών.
    Το βλέπεις. Εσύ μιλάς για την πίσω μεριά, την αθέατη. Σαν να λέμε: την πίσω μεριά του θανάτου." 


Ο Μηλιώνης γεννήθηκε στο Πωγώνι, κι αυτός ο τόπος, κρύος και απόμακρος και ταυτόχρονα τόσο εντυπωσιακός, ποτισμένος με αίμα σε όλους τους πολέμους, τον ορίζει και στη γραφή. Εκεί, τα στοιχειά κι όλα τα μεταφυσικά στοιχεία μοιάζουν μέρος του τοπίου, παρεισφρέουν στα τραγούδια και τις σκέψεις. Ο θάνατος, είναι μερικές φορές το μικρότερο Κακό. Το θέμα είναι η λήθη. Για αυτό και η εμμονή του με τη φωτογραφία, γιατί με κάποιο τρόπο αποτυπώνει και δεν αποτυπώνει τη στιγμή. 

Αυτό το είδος γραφής που χαρακτηρίστηκε βαρύγδουπα ως «εξομολογητική απομνημόνευση» έχει τη δυνατότητα να σε μεταφέρει άμεσα στον τόπο και τον χρόνο∙ το βίωμα και το προσωπικό τραύμα γίνονται συλλογικά. Έχουμε στοιχεία νεωτερικότητας, σε πολλά σημεία μοιάζει αυτός ο αφηγητής, που διαμεσολαβεί στα κείμενα και μπορεί να τον μπερδέψεις με τον συγγραφέα, αλλά θα ήταν λάθος να κάνεις κάτι τέτοιο, να αφήνεται να μας λέει τις σκέψεις του σαν σε ροή συνείδησης. Σε άλλα, ο χρόνος κατακερματίζεται, κι είσαι άλλοτε στο παρόν, κι άλλοτε τριάντα χρόνια πριν. Και φυσικά έχουμε εξαιρετικά διηγήματα Ποιητικής, που μίλουν για την ίδια την τέχνη της γραφής, για τα πώς και τα γιατί του γραφιά.

Στην Ανθολογία από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, από τους Ζήρα, Κοτζιά, Χατζηβασιλείου τα διηγήματα είναι σωστά διαλεγμένα, αντιπροσωπευτικά και ταυτόχρονα απολαυστικά. Χρειάζονται τέτοια βιβλία, για να σπάνε οι ψευδαισθήσεις πως αυτή η λογοτεχνία, η ελληνική, δεν μας αφορά, πως δεν είναι μέσα στα ενδιαφέροντά μας. Όταν νιώθεις την αγνή ατόφια χαρά που δίνει ένα λογοτεχνικό κείμενο γραμμένο στη μητρική σου γλώσσα, καταλαβαίνεις τι χάνεται στη μετάφραση.


                               Κατερίνα Μαλακατέ



"Ανθολογία διηγημάτων", Χριστόφορος Μηλιώνης, εκδ. Μεταίχμιο, 2021, σ.365





11/9/23

Εργαστήρια Γραφής και Ανάγνωσης Booktalks: Οκτώβριος- Δεκέμβριος 2023

 




Τρίτος χρόνος για τα Εργαστήρια Γραφής και Ανάγνωσης του Booktalks (Αρτέμιδος 47, Π. Φάληρο). Τα εργαστήρια μας γίνονται τόσο διαδικτυακά μέσω zoom, όσο και διά ζώσης στον χώρο του βιβλιοπωλείου μας: 


ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2023

 

Ø Σκοπός και τρόπος διεξαγωγής

Σκοπός των εργαστηρίων γραφής είναι η εξοικείωση με τα βασικά στοιχεία του γραψίματος: τους ήρωες, τους αφηγητές, τον χρόνο, τον τόπο κ.οκ. Εκκινώντας από τη μικρή φόρμα και καταλήγοντας στη μεγάλη, μαθαίνουμε πώς δομείται ένα μικροδιήγημα, ένα διήγημα, μια νουβέλα και τελικά ένα μυθιστόρημα.

Ø Σε ποιους απευθύνεται

Σε αυτούς που ήδη γράφουν και θα ήθελαν να ασχοληθούν συστηματικά με τη λογοτεχνία και τη γραφή. Σε όσους είναι φανατικοί αναγνώστες και θα ήθελαν να δοκιμαστούν και στη γραφή.



 Διαδικτυακά μέσω zoom κάθε Τετάρτη 7-10 μ.μ., ξεκινώντας από την Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2023 και για δέκα συναντήσεις.

 

Το συνολικό κόστος και για τις δέκα συναντήσεις θα είναι 200 ευρώ προκαταβολικά ή 220 ευρώ σε δύο δόσεις και για τις δέκα τρίωρες συναντήσεις

Για πληροφορίες αλλά και να δηλώσετε συμμετοχή, επικοινωνήστε μαζί μας στα 2109802520, info@booktalks.gr και kmalakate@gmail.com.

 

* Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

* Οι δεύτεροι και οι τρίτοι κύκλοι συνεχίζουν κανονικά και απευθύνονται σε αυτούς που έχουν ολοκληρώσει τους αμέσως προηγούμενους κύκλους.

 

ΕΙΣΗΓΗΤΡΙΑ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΛΑΚΑΤΕ

 

Η Κατερίνα Μαλακατέ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978 και σπούδασε Φαρμακευτική στο ΕΚΠΑ σε μεταπτυχιακό επίπεδο. Το 2009 ξεκίνησε το ιστολόγιο Διαβάζοντας κι έκτοτε αναρτώνται εκεί αδιαλείπτως κριτικές της για βιβλία. Από το 2011 διαχειρίζεται την ομώνυμη βιβλιοφιλική ομάδα στο Facebook. Το 2013 (συν)δημιούργησε το βιβλιοπωλείο-καφέ Booktalks. Εκείνη τη χρονιά εκδόθηκε και η νουβέλα «Κανείς δεν θέλει να πεθάνει». Το 2014 ξεκίνησε η ραδιοφωνική εκπομπή Διαβάζοντας στον amagi radio, που κράτησε πέντε περίπου χρόνια. Από την εκπομπή πέρασαν δεκάδες άνθρωποι του βιβλίου, συγγραφείς, μεταφραστές, επιμελητές, εκδότες. Είναι συντονίστρια της Λέσχης Ανάγνωσης και των Εργαστηρίων Γραφής του βιβλιοπωλείου. Το 2016 εκδόθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα «Το Σχέδιο» από τις εκδόσεις Μελάνι, ενώ το 2020 το δεύτερο, με τίτλο «Χωρίς πρόσωπο» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο..  Έχει Μεταπτυχιακό Δημιουργικής Γραφής (ΕΑΠ/ Πανεπιστήμιο Φλώρινας).

 

  

 ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2023


Ø Σκοπός και τρόπος διεξαγωγής

Σκοπός των εργαστηρίων ανάγνωσης είναι η συστηματική αναγνωστική εμπειρία και η εμβάθυνση στα κείμενα. Με την καθοδήγηση της εισηγήτριας αλλάζει ο τρόπος διαβάσματος μα και ο τρόπος που διαλέγει κανείς το επόμενο βιβλίο.

Ø Σε ποιους απευθύνεται

Σε όσους αγαπούν τη λογοτεχνία


                    v Διαδικτυακά μέσω zoom κάθε Τρίτη 8:30-10:30 μ.μ., ξεκινώντας από την Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2023 και για δέκα συναντήσεις.


v Δια ζώσης στο βιβλιοπωλείο κάθε Πέμπτη 5:30-7:30μ.μ. ξεκινώντας από την Πέμπτη 5 Οκτωβρίου και για δέκα συναντήσεις.


Το συνολικό κόστος και για τις δέκα συναντήσεις θα είναι 140 ευρώ προκαταβολικά ή 150 ευρώ σε δύο δόσεις και για τις δέκα δίωρες συναντήσεις

 

Για πληροφορίες αλλά και να δηλώσετε συμμετοχή, επικοινωνήστε μαζί μας στα 2109802520, info@booktalks.gr και kmalakate@gmail.com.

 

* Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

* οι 2οι, 3οι, 4οι κύκλοι συνεχίζουν κανονικά και απευθύνονται σε αυτούς που έχουν ολοκληρώσει τους αμέσως προηγούμενους κύκλους


ΕΙΣΗΓΗΤΡΙΑ: ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Νομικά στο ΕΚΠΑ, Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο ΕΑΠ Αργυροχρυσοχοΐα στο ενδιάμεσο-, έκανε και αρκετά συναφή και μη σεμινάρια στο ΕΚΠΑ, στο ΕΚΕΒΙ, σε διάφορα ΙΕΚ ,σε ΟΤΑ και αλλού (πχ Μικρογλυπτικής, Κοσμήματος, Βιβλιοδεσίας, Ιστορίας της Τέχνης, Ιστορίας της Λογοτεχνίας, Επιμέλειας και Διόρθωσης Κειμένου, Εκπαίδευσης Ενηλίκων κ.ά).

Ήταν ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείο Degas απ’ όπου προέκυψαν στιβαρές φιλίες και όμορφες δραστηριότητες: το 2007 η Λέσχη Ανάγνωσης Degas,το 2010 το http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com, λίγο μετά η Λέσχη Ανάγνωσης των Βιβλιοταξιδευτών και στη συνέχεια η Λέσχη Ανάγνωσης Πεζογραφίας στο Πατάρι του Κέδρου, πολλές παρουσιάσεις βιβλίων, αρθρογραφία βιβλιοκριτική σε αξιόλογα έντυπα κτλ.

   

29/8/23

"Όλιβ ξανά", Elizabeth Strout

 




Ξεκίνησα να διαβάζω Ελίζαμπεθ Στράουτ σχετικά αργά, όταν βγήκε από τις εκδόσεις Άγρα “Το όνομα μου είναι Λούσυ Μπάρτον”. Εντυπωσιάστηκα όμως πραγματικά όταν διάβασα την "Όλιβ Κίττριτζ" κι από τότε την ακολουθώ πιστά για έναν απλό λόγο, είναι σίγουρο πως θα με βγάλει από το αναγνωστικό μπλοκ όσο βαθιά κι αν είμαι σε αυτό. Για αυτό πήρα το "Όλιβ ξανά" μόλις βγήκε στα Ελληνικά αν και ήμουν κάπως καχύποπτη, τι δουλειά έχει η Στράουτ να γράψει συνέχεια της Κίττριτζ δέκα χρόνια μετά και μάλιστα μετά την επιτυχία της σειράς του HBO;

Ήμουν άδικη. Ξεκάθαρα άδικη. Η «Όλιβ, ξανά» είναι καλύτερο και σπουδαιότερο βιβλίο από το προηγούμενο. Αν και κινείται στο ίδιο μοτίβο, ιστορίες σπονδυλωτές στις οποίες δεν είναι πάντα πρωταγωνίστρια η Όλιβ, σε μερικές δεν είναι καν δευτεραγωνίστρια, εδώ έχουμε μια ηρωίδα που προς το τέλος της ζωής της – την παρακολουθούμε από τα 70 και μετά–, έχει ωριμάσει κι έχει μεστώσει, χωρίς όμως να χάσει τον πυρήνα της ή να λυθούν δια μαγείας όλα της τα προβλήματα.

Η Στράουτ ξέρει την ηρωίδα της πολύ καλά και την οδηγεί με μαεστρία σε έναν δεύτερο γάμο στη δύση της ζωής της. Δεν μπορεί να διορθώσει τι έγινε στον πρώτο γάμο, το πόσο άδικα φέρθηκε στον γιο και τον άντρα της, μπορεί όμως να υπάρξει ξανά. Δεν μπορεί ξαφνικά να γίνει καλή γιαγιά και να ασχοληθεί με τα εγγόνια της, μπορεί όμως σε κάποιον βαθμό να αποκτήσει μια σχέση με τον γιο της.

Αυτό είναι το εντυπωσιακό του βιβλίου, αν στο πρώτο υπήρχε μια υποψία πως πρωταγωνιστούσε η πόλη κι όχι ο χαρακτήρας, εδώ δεν έχουμε καμία αμφιβολία ποια έχει τα ηνία της αφήγησης και την αμέριστη προσοχή μας. Η Όλιβ πια είναι ένας από τους πιο ολοκληρωμένους χαρακτήρες της λογοτεχνίας, είναι σαν να την ξέρουμε καλύτερα κι από τον εαυτό μας. Ταυτιζόμαστε με την ηρωίδα; Φυσικα, όπως σε όλη την καλή λογοτεχνία. Ταυτιζόμαστε κι ας μην είμαστε μια μεγαλόσωμη, αθυρόστομη, εγωίστρια γυναίκα που πεθαίνει από βαθιά γεράματα. Ταυτιζόμαστε γιατί η Όλιβ ποτέ δεν παύει να είναι ο εαυτός της. Γιατί η Όλιβ είναι ηθικά εντάξει.

Η Στράουτ αγαπά να μπλέκει τις ιστορίες της, να βάζει ήρωες από άλλα της βιβλία να φυτρώνουν μέσα σε νέες ιστορίες, γράφει γυναικεία περιπλέκοντας τα πράγματα και ταυτόχρονα απλοποιώντας τα. Κι αν σας τρομάζει αυτό το “γράφει γυναικεία”, να μην. Γράφει από τη βαθιά σκοτεινιά της, όπως πρέπει, χωρίς να ενδύεται τον ανδρικό τρόπο γραφής. Το διαβάζεις και ξέρεις πως αφηγήτρια, πρωταγωνίστρια και συγγραφέας είναι γυναίκες, αλλά απευθύνεται βέβαια και σε αναγνώστες και σε αναγνώστριες. Αυτό είναι το κερδισμένο στοίχημα. Και αυτό θα είναι το διακύβευμα για τη γυναικεία λογοτεχνία στα χρόνια που θα έρθουν.


                     Κατερίνα Μαλακατέ




"Όλιβ ξανά", Ελίζαμπεθ Στράουτ, μετ. Μαρίτα Ζαχαριάδου, εκδ. Άγρα, 2021, σ. 342