5/5/12

Έχω χάσει την πολιτική μου ελπίδα





Έχω την ανάγκη μιας καθαρότητας, ενός πρώτου υλικού ξεκάθαρου, κι έπειτα της εκτέλεσης με τρόπους βατούς και σωστούς. Αυτό στην Ελλάδα μοιάζει ουτοπία. Ακόμα. Και πιθανότατα πολλά χρόνια μετά από σήμερα, το παιδί μου θα νιώσει την ανάγκη να γράψει ένα κείμενο παρόμοιο με τούτο. Με λίγα λόγια δεν αισιοδοξώ, έχω πια ψηφίσει αρκετές φορές στη ζωή για να μην έχω την αυταπάτη της ελπίδας.
            Δεν συγχωρώ τη χώρα μου που με ανάγκασε να πάρω το δίπλωμα οδήγησης πληρώνοντας τον εξεταστή μου, δεν συγχωρώ τη δικαιοσύνη που εκδίκασε αποζημίωση στο μηχανάκι που με χτύπησε από πίσω και το οδηγούσε ένας ανήλικος νεαρός χωρίς δίπλωμα (τα έπιασε η γραμματεία του δικαστηρίου, αν αναρωτιέστε, κι έγραψε στα πρακτικά άλλα αντ’ άλλα), δεν συγχωρώ τον καθηγητή μου στο Πανεπιστήμιο που για να κάνω μεταπτυχιακό μου συμπεριφέρθηκε ως σκλάβο, το ότι διορίστηκα μέλος Εφορευτικής Επιτροπής την ίδια μέρα που το φαρμακείο εφημερεύει κι όλοι με συμβούλεψαν να μην μπλέξω με την Εισαγγελία αλλά απλά να τους ενημερώσω τη Κυριακή, όταν πλέον θα είναι αργά για λειτουργήσει σωστά το σύστημα και θα έχω «χώσει» κάποιον άλλον κακομοίρη. Δεν την συγχωρώ για αυτά τα μικρά, πως θα μπορέσω να τη συγχωρήσω για τα άλλα, τα πιο μεγάλα;
      Δουλεύω πολλές ώρες την ημέρα σε ένα επάγγελμα πηγμένο στην γραφειοκρατία, τις εγκυκλίους που αλλάζουν ώρα την ώρα (ναι, ναι, ώρα την ώρα), με ένα ηλεκτρονικό σύστημα που χάρηκα στην αρχή πολύ για την ύπαρξη του κι αυτό με πρόδωσε ( δεν δουλεύει ποτέ, όταν δουλεύει τα μισά είναι λάθος, όσο για τη διαφάνεια που υποσχόταν, ας μη μιλήσουμε καλύτερα). Είμαι 34 χρονών κι έχω χάσει πια την πολιτική μου ελπίδα.
            Δεν υπάρχει ένας υπέροχος κόσμος, αυτό το ήξερα από μικρή. Δεν υπάρχει η δικαιοσύνη σε μια ανθρώπινη κοινωνία, γιατί αυτό αντίκειται εν πολλοίς στην φτιαξιά του ανθρώπου, στη μάχη για να επιβιώσει. Όμως αυτό δεν εμποδίζει την ύπαρξη ενός καλύτερου κόσμου. Δεν τον βλέπω. Μας κρατάει πίσω μια νοοτροπία αιώνων που την περνάμε από γενιά σε γενιά, λες και πρόκειται για την κληρονομιά μας.
            Δεν συγχωρώ τον εαυτό μου που ώρες ώρες βολεύεται σε αυτή τη νοοτροπία, αφήνεται να απομυζά τα πενιχρά οφέλη της. Αύριο, αν με αφήσουν να ψηφίσω και δεν με λιντσάρουν που έχω κώλυμα για την εφορευτική, θα σταθώ μπροστά από την κάλπη και θα σκεφτώ. Έχω διαβάσει πολλά αυτές τις τελευταίες μέρες, προγράμματα και δηλώσεις, και υποσχέσεις (άκουσα χθες τον Καρατζαφέρη να μου υπόσχεται σπίτι σε ακριτική περιοχή δωρεάν, αν μείνω 7 χρόνια παντρεμένη!!), και θα σταθώ εκεί και θα σκεφτώ ως την ύστατη ώρα. Δεν τρέφω ελπίδες, ούτε αυταπάτες. Δεν πιστεύω πια σε έναν καλύτερο κόσμο. Όμως τουλάχιστον ως μονάδα ας κάνω το καλύτερο.
             

6 σχόλια:

  1. υπέροχο το κείμενό σου, ΥΠΕΡΟΧΟ...
    στην Ελλάδα just live, φτιάξε το δικό σου υπέροχο μικρόκοσμο και αντιμετώπιζε τα γελοία με χιούμορ...εγώ αυτό κάνω, για να μην καταλήξω στο δρομοκαΐτειο...
    και παρά την παράννοια έχει μια απίστευτη γλύκα αυτή η κωλοχώρα που δεν μπορείς να ξεκολλήσεις, εδώ είναι να τρελλαίνεσαι...
    όσον αφορά το χώρο σου, ήμουν 15 χρόνια σε φαρμακευτικές, οπότε άαααστο...ένα σου λέω: παράτησα ολοκληρωτικά το χώρο, γιατί απλά δεν άντεχα...όπου και να τον πιάσεις λερώνεσαι...ένα απέραντο φρενοκομείο όλα...
    και πού να γράψεις και ποιός να σε πιστέψει για όλα αυτά που έχω δει...
    εγώ απέχω των "εκλογών" με ΜΕΓΑΛΗ, με ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΧΑΡΑ,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγώ δεν θέλω να απέχω των εκλογών, δεν πιστεύω στην αποχή, για να πω την αμαρτία μου. Αλλά είμαι πια πολύ πιο συνειδητοποιημένη για αυτόν τον "μικρόκοσμο" που είναι ο μόνος που μπορεί να γίνει καλύτερος. Ας μη μιλήσουμε για τα φαρμακευτικά, με κουράζουν και δεν έχουν στην τελική καμία σημασία και καμία δυνατότητα αλλαγής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όχι, αν είσαι μόνο 34 χρόνων, δεν μπορεί να μην έχεις ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο! Κάνε κάτι κι εσύ, κι αυτά που αναφέρεις και είναι αλήθεια, χτύπησέ τα, πολέμησέ τα με τον τρόπο σου, με τη ζωή σου, αυτό μπορούμε να κάνουμε οι άνθρωποι. Και ούτε βέβαια βοηθάς με την αποχή να λυθούν τα προβλήματα, JonyG, μάλλον έτσι συμμετέχεις στο κακό. Ας μας πει κάτι ο 90χρονος Μανώλης Γλέζος... Αν όχι τώρα, πότε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι όμως μπορείς... Έχω ζήσει ήδη αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις, έχω ήδη φοβηθεί στην τάχαμου "άνθηση" στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του αιώνα κι έχω ακόμα περισσότερο φοβηθεί στις αρχές της δεύτερης.

      Διαγραφή
  4. Κατερίνα καλώς ανταμώσαμε...ξανά! Είχες και ένα "μαμαδομπλογκ" ξεκινήσει παλιότερα και είχα γραφτεί. Δεν παίρνω πια ενημερώσεις, το σταμάτησες υποθέτω. Χαίρομαι που γράφεις και για άλλα θέματα εδώ πέρα από τις βιβλιοπαρουσιάσεις σου, που είναι εξαιρετικές, μου αρέσουν οι σκέψεις σου πολύ! Καλώς βρεθήκαμε και πάλι! Ευχές πολλές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο, το "μαμαδομπλογκ" το ξεκίνησα κάπως αψυχολόγητα, κι έπειτα δεν είχα χρόνο μόλις γύρισα στη δουλειά να συντηρώ δυο μπλογκ. Οπότε αποφάσισα πως κι εδώ μπορώ να σχολιάζω εξίσου. Κι έλεγα κι εγώ, οικείο αυτό το μπλογκ, και το γράψιμο, αλλά δεν το θυμόμουν πως είχαμε...ξανασυναντηθεί.

      Διαγραφή